หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 738

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแน่นเมื่อได้ยินเด็กทั้งสองพูด และเขาก็ตัดสินใจไม่พูดอะไรออกมาเลย

เพราะเด็กๆ ทั้งสองดูกระตือรือร้นมาก เลอศิลป์จึงนั่งลงที่โต๊ะและจิบนมที่อชิและเบนนี่อุ่นมาให้เขา

ไอรดาเองก็เช่นกัน เธอเข้าไปนั่งกับพ่ออย่างยินดีปรีดา และดื่มนมเข้าไปอึกใหญ่จนนมเปื้อนปากราวกับเป็นหนวด “อชิ เบนนี่ พวกเธอเก่งมากเลย!” เธออุทาน

ว้าว! ฉันไม่เคยได้ทำอาหารเช้ากินเองมาก่อนเลยด้วยซ้ำ!

รษิกาขบขันกับท่าทีชื่นชมบนใบหน้าไอรดา เธอหัวเราะออกมาเบาๆ พลางหยิบทิชชู่มาส่งให้เด็กหญิงแผ่นหนึ่ง

อชิกับเบนนี่นั้นแตกต่างออกไป พวกเขารู้สึกภูมิใจในตัวเองมากหลังจากเด็กหญิงตัวน้อยกล่าวชมเชย

“คุณน่าจะบอกผมถ้าไม่มีเวลาเตรียมมื้อเช้าให้เด็กๆ ผมจะได้พาไปกินมื้อเช้าข้างนอกก่อน” เลอศิลป์กล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

และในตอนนั้นเองที่รษิกานึกได้ว่าทำไมเธอถึงอยากจะโทรไปหาเขาเมื่อครู่นี้ จึงหันไปหาเลอศิลป์ “เรื่องของฉันก็จัดการไปหมดเรียบร้อยแล้ว ฉันคงจะไม่รบกวนคุณอีกต่อไปแล้วล่ะค่ะ”

สำหรับสิ่งที่เธอจะสื่อนั้น คนทั้งคู่ต่างก็รู้ดีว่าคืออะไรในขณะที่เด็กๆ นั้นยังคงไม่รู้อะไรเลย

สิ่งที่เด็กๆ คิดได้ก็มีแค่ว่าพวกเขาไม่ต้องไปโรงเรียนพร้อมกันอีกต่อไปแล้ว ซึ่งทำให้พวกเขาผิดหวังกันอย่างมาก

ด้วยความงุนงง เลอศิลป์ขมวดคิ้วและเหลือบมองรษิกา

อะไรนะ? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่ารษิกาจะจัดการแก้ไขเรื่องพวกนั้นไปแล้ว ฉันรีบออกมาแต่เช้าเลยยังไม่ได้อ่านการถกเถียงกันในออนไลน์ เป็นเพราะคำขู่ที่ฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปเตือนไปยังตระกูลหัถยวุฒิได้ผลงั้นเหรอ? หรือนั่นจะเป็นเหตุผลที่มันแก้ไขได้แล้ว?

“ศาสตราจารย์หาญชัยช่วยเหลือฉันได้มากทีเดียวค่ะ” รษิกาพูดพลางยิ้ม “นั่นเป็นเหตุผลที่ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น”

เมื่อได้ยินว่าหาญชัยยื่นมือเข้ามาช่วย เลอศิลป์ก็เริ่มรู้สึกได้ถึงความสงสัยในใจที่มลายไปสิ้น

ไม่ว่าอย่างไร หาญชัยก็เป็นคนที่โน้มน้าวใจผู้อื่นได้และเป็นคนที่น่าสนใจในแวดวงการแพทย์มากกว่าที่ฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปจะเป็นได้

แปลกจัง ฉันช่วยไว้มากจริงๆ แต่ฉันก็ทำทุกอย่างไปแบบเงียบๆ แล้วเธอรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง?