หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 74

เลอศิลป์เลิกคิ้วขึ้นด้วยความกังวล

เขาไม่คิดเลยว่าลูกจะเสียสติไปได้มากถึงเพียงนี้

หลังจากที่ฟังคติยาพูดจบแล้ว เขาก็พยักหน้าตอบรับก่อนที่จะเดินไปเคาะประตู “ไอวี่ลูก เปิดประตูหน่อยได้ไหม พ่ออยากคุยกับลูก”

เมื่อเขาพูดจบ เสียงกระแทกประตูก็เริ่มดังขึ้น

เห็นได้ชัดว่าไอรดากำลังขว้างปาสิ่งของบางอย่างใส่ประตูเพื่อแสดงท่าทีว่าเธอไม่อยากยุ่งกับเขา

นั่นทำให้เลอศิลป์ยืนนิ่งไปชั่วครู่ เขาพูดขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “ลูกอยากให้พ่อทำอะไร? ลูกเปิดประตูแล้วเรามาคุยกันดีไหม? เราจะได้เข้าใจกันโอเคไหมไอวี่?”

เสียงกระแทกประตูดังขึ้นซ้ำอีกครั้ง

และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่คติยาได้เห็นไอรดาแสดงกิริยาเช่นนี้ออกมา เธอคิดถึงสิ่งที่ไอรดากำลังทำ จนเกิดความกลัวขึ้นภายในจิตใจ เธอกังวลว่าอาจจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับไอรดาก็เป็นได้ คติยาจึงรีบพูดออกไปด้วยความร้อนใจว่า “คุณเลอศิลป์ ฉันคิดว่าพวกเราควรเข้าไปข้างในให้เร็วที่สุดนะคะ ฉันเป็นกังวลว่าคุณหนูไอรดาอาจจะ…”

เลอศิลป์ลังเลไปชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของคติยา

ไม่ช้า คติยาก็นำกุญแจสำรองมาไขประตูได้สำเร็จ จากนั้นพวกเขาก็รีบเข้าไปในห้อง

สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้พวกเขาทั้งสองคนผงะทันทีด้วยความรู้สึกสับสนไปหมด

ตุ๊กตาที่ไอรดาหวงนักหวงหนากระจัดกระจายอยู่บนพื้น นอกจากนี้ก็ยังมีกล่องดนตรีที่สวยงามของเธออีกสองสามกล่องวางระเนระนาดอยู่ใกล้ๆ ประตู โดยที่กล่องดนตรีสองกล่องมีรอยแตกหักอยู่

เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่ถูกขว้างใส่ประตูนั้นก็คือกล่องดนตรีทั้งสองกล่องนั่นเอง

ท่ามกลางความวุ่นวายที่เกิดขึ้น ไอรดานั่งขดตัวอยู่ที่มุมห้อง เธอจ้องมองไปที่พื้นอย่างเลื่อนลอยขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้มโดยที่ไม่สามารถหยุดมันได้ ข้างๆ ตัวเธอมีตุ๊กตาหน้าตาน่าเกลียดอยู่สองตัวที่ยังไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน

เมื่อเธอเห็นว่าเลอศิลป์และคติยาเข้ามาในห้อง เธอก็ยิ่งขยับตัวถอยห่างออกไปโดยไม่รู้ตัวพร้อมกับก้มหน้าลงเพื่อหลีกเลี่ยงการจ้องมองของพวกเขา

เลอศิลป์รู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นสภาพของลูกสาว เขารู้สึกเสียใจ ก่อนที่จะก้าวเข้าไปข้างหน้าเพราะอยากจะดึงไอรดาเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนของเขา

เมื่อรู้สึกได้ว่าเขากำลังจะเดินตรงเข้าไปหาเธอ ไอรดาจึงเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยการต่อต้านที่เห็นได้อย่างชัดเจน ทันใดนั้นเธอก็รีบซ่อนมือของเธอที่อยู่บนพื้นไปไว้ข้างหลังอย่างลุกลี้ลุกลน

เลอศิลป์หยุดชะงักอยู่กับที่เมื่อเขาเห็นท่าทีของเธอ “อย่า… กลัวพ่อเลยนะลูก พ่อรู้แล้วว่าพ่อผิด”