หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 75

ไอรดากระพริบตาขณะที่ยังคงสะอื้นไห้อยู่ เธอกัดริมฝีปากแน่น เนื่องจากยังไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด

เธอได้ยินเลอศิลป์พูดกับคุณครูเต็มสองหูของเธอเอง และเด็กผู้ชายทั้งสองก็ไม่ได้มาเรียนในวันนั้นอีกด้วย

อะไรมันจะไปบังเอิญเช่นนี้?

เลอศิลป์รับรู้ได้ถึงความสงสัยที่เธอยังค้างคาอยู่ ยิ่งทำให้เขารู้สึกหมดหนทางมากขึ้น “พ่อจะโกหกลูกทำไมล่ะ วันนี้พวกเขาไม่ได้ไปโรงเรียนจริงๆ เพราะว่าไม่สบาย วันพรุ่งนี้ลูกจะเจอเด็กสองคนนั้นแน่นอน”

ไอรดายังคงกัดริมฝีปากด้วยความเศร้าโศกเสียใจ ใบหน้าเธอมีแต่ความสงสัยอยู่เต็มไปหมด

เลอศิลป์คิดอยู่นานว่าควรจะทำเช่นไรดี “พ่อต้องทำยังไงดีล่ะ? ลูกถึงจะเชื่อ”

เขาไม่เคยคิดเลยว่าอชิกับเบนนี่จะมีความสำคัญในชีวิตของไอรดามากถึงเพียงนี้ พวกเขาดูท่าจะสำคัญมากจนเธอไม่ยอมเชื่อในสิ่งที่เขาพูด

ไอรดาลังเลอยู่ครู่หนึ่งและยอมปล่อยให้คติยาวางเธอลง จากนั้นเธอจึงหยิบสมุดโน้ตเล่มเล็กขึ้นมาจากกองหนังสือที่รกรุงรัง พร้อมกับเขียนอะไรบางอย่างในขณะที่เธอร้องไห้ออกมาด้วย เธอเขียนมันด้วยลายมือชุ่ยๆ ว่า ยืนยันมาสิคะ!

เธออยากได้ยินจากปากของเด็กแฝดเองว่าพวกเขาไม่ได้ถูกไล่ออก และเธอจะยังได้เจอพวกเขาอยู่ในโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้เช่นเดิม

เลอศิลป์เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร เธอต้องการไปที่บ้านของรษิกา เพื่อยืนยันกับเด็กๆ เพียงแค่คิดก็ทำเอาเขาปวดหัวเสียแล้ว

เมื่อเห็นว่าไม่มีการตอบสนองใดๆ จากเลอศิลป์ ไอรดาจึงกัดริมฝีปากก่อนที่จะกำสมุดบันทึกในมือไว้แน่น ดูเหมือนราวกับว่าเธอกำลังจะหลั่งน้ำตาอีกครั้ง

เมื่อเลอศิลป์นึกถึงความโศกเศร้าที่ไอรดาได้ร้องไห้ไปเมื่อครู่ เขาจึงเลิกคิ้วขึ้นอย่างหมดหนทางแล้วพูดออกไปว่า “โอเค พ่อจะพาลูกไปหาพวกเขาเดี๋ยวนี้แหละ”

ทันทีที่ไอรดาได้ยิน เธอก็ยืนนิ่งอยู่กับที่พร้อมกับกระพริบตาเพื่อยืนยันในสิ่งที่เธอได้ยิน

เลอศิลป์พยักหน้าตอบรับเธอ

จากนั้นไม่นานเธอก็รีบหันมาเก็บกระเป๋าแล้วสะพายมันไว้ข้างหลัง ก่อนจะเดินออกไปหาเขาโดยที่ยังสูดน้ำมูกอยู่ เพราะว่าก่อนหน้านี้เธอร้องไห้หนักมากเกินไป