หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 762

ในขณะเดียวกันที่บ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ อัญชสากำลังย่องออกมาจากห้องของไอรดาขณะกำลังคุยโทรศัพท์อยู่

"ไม่ต้องกังวลนะ ฉันเคยใช้ยานี้กับคนอื่นมาก่อน มันจะมีผลทันทีที่คนคนนั้นได้รับยาเข้าไป” ฝนทิพย์กล่าวอย่างภาคภูมิใจจากปลายสายอีกฝั่ง

อัญชสาเม้มปากอย่างเย็นชาเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ดีแล้วล่ะ คราวนี้ฉันจะได้สั่งสอนเธออย่างแน่นอน!”

ฝนทิพย์จึงตระหนักได้ว่าเธอลืมถามอะไรบางอย่าง “อัญชสา คุณจะใช้มันกับใคร?”

อัญชสารู้สึกหมดความอดทน เธอขมวดคิ้วและพูดอย่างไม่แยแส “นั่นไม่ใช่เรื่องของคุณ ช่างมันเถอะ ฉันจะวางสายก่อน เลอศิลป์กลับมาแล้ว”

จากนั้นเธอก็วางสาย ปล่อยให้ฝนทิพย์จ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ของเธอด้วยความสับสน

อัญชสาเข้าไปในห้องน้ำและล้างมือให้สะอาดถึงสองครั้ง เธอเห็นรถของเลอศิลป์ขับเข้าไปในลานหน้าบ้านผ่านทางหน้าต่าง เธอเปลี่ยนสีหน้าของเธอไปอย่างรวดเร็วและเดินลงไปข้างล่างด้วยรอยยิ้ม

คติยากำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่ข้างล่าง เมื่อเห็นอัญชสา เธอก็ทักทายอย่างสุภาพว่า “คุณอัญชสา”

“ให้ฉันช่วยนะ” อัญชสาเสนอด้วยรอยยิ้มที่เสแสร้ง

คติยาอยากจะปฏิเสธ แต่อัญชสาก็เอื้อมมือมาหยิบจานออกจากมือเธอไปแล้ว

คติยามองดูอัญชสาที่มีท่าทีคึกคัก ดวงตาของคติยาจึงเต็มไปด้วยความสงสัย

อัญชสามักจะมาที่บ้านฟ้าศิริสวัสดิ์บ่อยครั้งในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่เธอไม่เคยช่วยเหลือและเอาใจใส่มากขนาดนี้เลย

แต่วันนี้เธอเข้าๆ ออกๆ จากบ้านทั้งวัน

หลังจากเธอออกไปพร้อมๆ กับเลอศิลป์ในตอนเช้า ไม่นานนักเธอก็กลับมา ก่อนจะออกไปอีกครั้งเมื่อใกล้จะถึงมื้อเที่ยง พอกลับมาเธอก็อยู่ข้างบนตลอดและเพิ่งจะมาปรากฏตัวในเวลานี้เท่านั้น

เธอกำลังคิดจะทำอะไร? หรือในที่สุดเธอก็มีความคิดแบบผู้ใหญ่ได้แล้วหลังจากทะเลาะกับครอบครัวของเธอ?

เป็นไปได้ยังไง? เมื่อพิจารณาถึงสภาพแวดล้อมที่เธอเติบโตมา เธอจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหันภายในชั่วข้ามคืนได้ยังไง?

ฉันหวังว่าไอวี่จะไม่กลับมา! ฉันไม่จำเป็นต้องเดาก็รู้ว่าเลอศิลป์ไปที่บ้านรษิกาอีกครั้งเพื่อไปรับนังเด็กสารเลวคนนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เลอศิลป์คงไม่มีเวลามากพอที่จะได้ไปอยู่กับนังรษิกา แล้วเด็กสารเลวคนนี้ก็ไม่เชื่อฟังฉันแล้วด้วยซ้ำ!