หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 767

รษิกาเพิ่งหลับลึกไป จู่ๆ เธอก็ตื่นขึ้นเพราะเสียงโทรศัพท์ของเธอดัง เธอคลำหาโทรศัพท์ของเธอบนโต๊ะข้างเตียงอย่างมึนงงและรับสาย "นั่นใครกัน?"

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ผมเอง”

การได้ยินเสียงของเขาทำให้เธอสะเทือน และจิตใจของเธอก็ตื่นตัวมากขึ้นในทันใด "เกิดอะไรขึ้น?"

เขามองดูเด็กหญิงในอ้อมแขนของเขา ไอรดาสะอื้นขณะพยายามก้มหน้าลงมองดูตัวเอง

เลอศิลป์กระชับแขนของเขารอบตัวเธอ จากนั้นอธิบายทุกอย่างให้รษิกาฟัง “จู่ๆ มีจุดแดงบนตัวของไอวี่เยอะเลย และคันมากด้วย ผมเพิ่งปลุกเธอให้ตื่น ถ้าคุณสะดวก ผมจะพาเธอไปให้คุณตรวจดูเธอหน่อย”

ทันทีที่รษิการู้ว่าไอรดาไม่สบาย ความง่วงก็หายไปทันที เธอแต่งตัวขณะปีนลงจากเตียงและพูดว่า “ได้สิ ฉันจะรอคุณอยู่ที่บ้านนะ”

หลังจากพึมพำตอบ เขาก็วางสายและลูบหัวเอสเตลล่า “เป็นเด็กดีนะลูก เราจะไปให้คุณรษิกาดูลูกแล้วทุกอย่างจะเรียบร้อยดี” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

แม้จะอยู่ในสภาพเช่นนั้น แต่ไอรดาก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟังเมื่อได้ยินว่าเธอจะได้เจอรษิกาในไม่ช้า เธอพิงไหล่ของเลอศิลป์อย่างอ่อนแรงแล้วพูดอ้อนวอนว่า “พ่อ หนูคันจังเลย”

มันทำให้เลอศิลป์กังวลมากที่เห็นเธอไม่สบายขนาดนี้ แต่สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือปล่อยมือและเกาตัวเธอผ่านเสื้อผ้าเบาๆ ด้วยปลายนิ้วเพื่อบรรเทาอาการไม่สบายตัวของเธอ

เขาอุ้มเธอลงไปข้างล่าง ทันใดนั้น คติยาก็บังเอิญออกมาจากห้องของเธอเพื่อไปเอาน้ำ

เมื่อหญิงสาวเห็นเลอศิลป์กับไอรดา เธอก็ถามด้วยความสับสนว่า “คุณเลอศิลป์ คุณจะพาคุณหนูไอรดาไปไหนกลางดึกแบบนี้คะ?”

เขาชะงักฝีเท้าชั่วคราว แล้วหันกลับมาถามว่า “มีจุดแดงบนตัวไอวี่ไหมตอนที่คุณช่วยเธออาบน้ำ?”

ใจของคติยาจมดิ่งลงขณะที่เธอเหลือบมองไอรดาด้วยความเป็นกังวล

ฉันไม่แน่ใจว่าจุดแดงบนผิวของคุณหนูเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า แต่ฉันเริ่มรู้สึกคันตามร่างกายไปด้วยแล้ว