หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 77

เลอศิลป์ยืนรออยู่ด้านหน้าห้องอาหาร เขารู้สึกเป็นปรปักษ์ต่อพวกเขาเมื่อเห็นว่าไอรดายิ้มอย่างมีความสุข

ฉันใช้เวลานานมากในการเกลี้ยกล่อมเธอ แต่ทำไมถึงไม่สามารถเทียบกับคำพูดของทั้งสามคนนี้ได้เลย เธอไม่เพียงแค่หยุดร้องไห้เท่านั้น แต่เธอยังยิ้มออกมาอีกด้วย

หลังจากยืนนิ่งอยู่กับที่ชั่วครู่พร้อมกับมองดูเด็กชายทั้งสองคนที่ทำให้ไอรดายิ้มกว้างจนแทบถึงหู เขาก็ตัดสินใจก้าวเข้าไปในห้องเพื่อจะพาไอรดากลับบ้าน

พวกเขามาเพราะไอรดาต้องการคำยืนยันในสิ่งที่เธออยากรู้ด้วยตัวของเธอเอง เมื่อทำอย่างที่เธอตั้งใจเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลากลับบ้านได้เสียที

ทันทีที่เขาเดินเข้าไปใกล้ไอรดา เขาก็ได้ยินเสียงท้องของเธอร้อง

รษิกาขมวดคิ้วขึ้น “เธอยังไม่ได้กินข้าวเย็นเหรอ?”

ไอรดาเม้มริมฝีปากไว้แน่นพลางพยักหน้าตอบรับ

เมื่อเห็นว่าเป็นเช่นนั้น รษิกาก็หันมามองเลอศิลป์ด้วยสายตาที่ตำหนิติเตียน

เลอศิลป์ชำเลืองมองหน้ารษิกาด้วยความเฉยเมยพลางพูดว่า “ก็ผมพยายามคุยกับเธอแล้ว เธอทั้งร้องไห้ ทั้งขังตัวเองอยู่บนห้องนอนทันทีที่กลับมาถึงบ้าน โดยที่ไม่ยอมกินและไม่ยอมดื่มอะไรเลย แต่พอผมบอกว่าจะพาเธอมาที่นี่ เธอก็เลยหยุดร้องไห้เพราะอย่างนั้นพวกเราก็เลยยังไม่ได้กินข้าวเย็นกันน่ะสิ”

รษิกามองเสื้อเชิ้ตตัวบางของเขาแล้วก็ละสายตาไป

ทางด้านของอชิ เขามองไอรดาด้วยความเป็นห่วงเป็นใย “พวกเราเพิ่งเริ่มกินข้าวกัน เธออยากกินข้าวกับพวกเราด้วยไหม?”

ดวงตาของไอรดาเป็นประกายวิบวับ เธอรีบพยักหน้าตอบรับอย่างร้อนใจ ในตอนนั้นเองเธอก็นึกขึ้นได้ว่าต้องขออนุญาตพ่อของเธอก่อน

เลอศิลป์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและมองไปที่รษิกาพลางพูดขึ้นว่า “ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป คุณช่วยหาอะไรให้เธอทานหน่อยได้ไหม?”

“หนูอยากนั่งตรงกลางระหว่างเขาสองคนไหมจ๊ะ?” รษิกาถาม

ไอรดายิ้มดีใจขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน

อชิและเบนนี่รีบขยับเก้าอี้เพื่อทำให้มีที่ว่างเพียงพอให้ไอรดามานั่งอยู่ระหว่างพวกเขา