หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 79

ไม่นานนักรษิกาก็กลับมาพร้อมกับชุดปฐมพยาบาล เธอค่อยๆ ทายาอย่างระมัดระวังบนมือของไอรดา

ไอรดาเป็นเด็กดีตลอดเวลาที่รษิกาทายาให้ เมื่อเธอรู้สึกเจ็บ เธอจะห่อตัวเล็กน้อยและกระตุกมือกลับ

นั่นทำให้รษิกาใจอ่อนยวบอย่างที่สุด

หลังจากทายาให้ไอรดาเรียบร้อยแล้ว รษิกาก็ย้ายไปนั่งข้างเธอทันที

อชิยกที่นังของเขาให้อย่างเชื่อฟังและย้ายจานอาหารของเขาไปนั่งข้างๆเลอศิลป์

“ให้ฉันป้อนข้าวหนูได้ไหมคะ?” รษิกาเอ่ยขออนุญาตกับไอรดา

ไอรดาไม่ปฏิเสธ เธอพยักหน้าด้วยความคาดหวัง

รษิกาถือจานอาหารของไอรดาด้วยรอยยิ้มและเริ่มป้อนข้าวเธอ

เมื่อรษิกาป้อนอาหารให้กับไอรดา เธอก็ดูจะเจริญอาหารมากขึ้น เธอจ้องมองดูรษิกาตลอดเวลาและอ้าปากทานทุกอย่างที่รษิกาป้อนให้

รษิกายิ้มกว้างขึ้นเมื่อเธอเห็นว่าไอรดาเป็นเด็กดีเพียงใดขณะที่ทานอาหาร

เลอศิลป์มองดูทุกการกระทำจากที่นั่งฝั่งตรงข้าม

ทุกครั้งที่ริมฝีปากของไอรดาเลอะ รษิกาจะช่วยเธอเช็ดมันออกเสมอ แม้แต่ความเร็วในการป้อนอาหารของเธอก็ถูกต้อง

ไอรดายิ้มตาหยีขณะที่เธอทานอาหาร

ในช่วงเวลานั้นเอง แววตาของเลอศิลป์ก็ปนเปไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย

ขณะนั้นเองอชิและเบนนี่ก็เฝ้าดูทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างเงียบๆ พวกเขาคิดว่าไอรดานั้นดูน่ารักเวลาที่เธอทานอาหารแทนที่จะรู้สึกอิจฉาเธอ

เมื่อพวกเขาละสายตาจากเธอ พวกเขาก็มองไปยังเลอศิลป์พร้อมกัน

วินาทีต่อมา พวกเขาก็สบตากันด้วยความสงสัย

ถ้าพวกเขาเดาไม่ผิด พ่อกำลังมองแม่โดยที่ไม่มีความเกลียดชังในแววตาของเขาเลยแม้แต่น้อย แม้จะเพียงแค่เล็กน้อยแต่มันดูเหมือนจะ… แสดงถึงความรัก

อชิขมวดคิ้วและวางส้อมลง เขาหยิบทัพพีที่อยู่ด้านข้างตักอาหารให้เลอศิลป์และมองเขาอย่างไร้เดียงสา “คุณเลอศิลป์ครับ ทำไมคุณไม่กินอะไรเลยล่ะครับ? ต้องกินอาหารเยอะๆนะครับ!”

เมื่อได้ยินดังนั้นเลอศิลป์ก็ได้สติกลับมาและขอบคุณอชิโดยไม่รู้ตัว “ขอบคุณครับ”

เมื่อเขาพูดและมองเห็นผักในจานของเขา สายตาเขาก็เคร่งเครียดขึ้น

บังเอิญเหลือเกินว่าผักที่อชิตักให้เขานั้นเป็นขึ้นฉ่าย

เลอศิลป์มองกวาดไปเพื่อหาจานอาหารที่มีขึ้นฉ่ายบนโต๊ะและพบว่าจานอาหารนั้นวางอยู่ห่างเกินกว่าที่อชิจะเอื้อมถึง ดูเหมือนว่าอชิจะตั้งใจตักขึ้นฉ่ายให้เขา

เมื่ออชิพูดจบเขาก็ก้มหน้าก้มตาลงทานอาหารของเขาและแอบมองเลอศิลป์จากทางหางตา

เขาจำได้ว่าขึ้นฉ่ายเป็นผักที่เลอศิลป์เกลียดจากที่เขาและเบนนี่ดูในประวัติของเลอศิลป์มา

ฉันไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทิ้งแม่ไปในอดีตและตอนนี้กลับมามองเธอด้วยสายตาแบบนั้น แต่เพราะเขาทิ้งแม่ไป เขาจึงต้องได้รับบทลงโทษ แค่ขึ้นฉ่ายนิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก

เลอศิลป์หยิบส้อมของเขาขึ้นมาและมองอย่างมีความหมายไปยังเด็กชายที่ตักผักให้กับเขา

เมื่อรู้สึกได้ว่าเลอศิลป์กำลังจ้องอยู่ อชิก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเลอศิลป์อย่างไม่เกรงกลัว

เลอศิลป์เลิกคิ้ว ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เขารู้สึกได้ว่าอชิกำลังท้าทายเขา

อย่างไรก็ตามเลอศิลป์ก็ไม่สามารถระบุได้ว่าเหตุใดอชิถึงท้าทายเขา ดังนั้นเขาจึงไม่ใส่ใจกับเรื่องนี้มากนัก

“คุณไม่ชอบขึ้นฉ่ายเหรอครับ?” อชิมองเลอศิลป์อย่างไร้เดียงสา คำพูดของเขาดูเหมือนจะกระตุ้นเขาอีกครั้ง

“ไม่ชอบครับ” เลอศิลป์ยิ้มตอบ

พร้อมกันนั้นเขาก็ตักขึ้นฉ่ายเข้าปากไปอย่างไม่เต็มใจนัก

จากมุมที่อชินั่ง เขาไม่สามารถมองเห็นความพะอืดพะอมที่ฉายขึ้นมาในแววตาของเลอศิลป์ได้ขณะที่เขากลืนขึ้นฉ่ายลงท้อง

รษิกามองดูชายที่กำลังตักขึ้นฉ่ายเข้าปากของเขา มันสายเกินไปแล้วที่เขาจะหันหน้าหนีเพราะเธอเห็นความพะอืดพะอมในแววตาของเขา และทันใดนั้นเองเธอก็รู้สึกราวกับได้ย้อนเวลาไปเมื่อหกปีก่อน

“คุณเขี่ยมันออกไปก็ได้นะถ้าคุณไม่อยากทาน” รษิกาหลุบตามองต่ำเพื่อปิดปังความรู้สึกของเธอ

เสียงเรียบๆ ของเลอศิลป์เอ่ยขึ้นว่า “ผมก็ไม่ได้บอกนี่ว่าผมจะไม่กิน”

รษิการู้สึกปั่นป่วนในอารมณ์ และเธอก็เงียบไป