หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 797

“ผมเชื่อว่าผลกำไรที่ผมมอบให้กับตระกูลภักดีสรวงตลอดหลายปีที่ผ่านมานั้นเพียงพอที่จะตอบแทนความมีน้ำใจของคุณภาคย์ที่มีต่อผมแล้วนะครับ ฉันยินดีช่วยตระกูลภักดีสรวงด้วยเช่นกันถ้ามันจำเป็น ดังนั้นการแต่งงานกับอัญชสาจึงไม่จำเป็นเลย” เลอศิลป์ตอบ

จากนั้นเขาก็จ้องมองเอกพลอย่างเคร่งขรึมขณะที่เขารอให้พ่อของเขาสั่งสอนเขาเหมือนที่แม่ทำ

แต่เขาก็ต้องประหลาดใจ เอกพลนั้นเพียงแค่พยักหน้าหลังจากชะงักไปชั่วครู่และพูดอย่างสงบ “ทำสิ่งที่ลูกเชื่อว่าถูกต้อง แต่พ่อเองก็ทำอะไรกับแม่ได้ไม่มากนัก นั่นคือสิ่งที่ลูกจะต้องจัดการด้วยตัวเอง”

เลอศิลป์รู้สึกประหลาดใจมากจนเขานิ่งอึ้งไปพักหนึ่งหลังจากได้ยินเช่นนั้น "ขอบคุณครับพ่อ"

เอกพลพยักหน้า “ลูกบอกว่ามีธุระที่ต้องจัดการ พ่อก็จะไม่รั้งลูกไว้ ไปทำสิ่งที่ต้องทำเถอะ”

พวกเขาทั้งสองมีความรวดเร็วและมีประสิทธิภาพในการจัดการสิ่งต่างๆ อยู่เสมอ

เลอศิลป์ลุกขึ้นเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรอีก

หลังจากเข้าไปในลิฟต์ เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและคิดว่าจะโทรหารษิกา

ก่อนหน้านี้ที่เราคุยกันจบลงไปไม่ค่อยดีนัก ฉันสงสัยว่าเธอจะรับสายของฉันหรือเปล่า...

ในขณะเดียวกันบนชั้นสามของห้องจัดเลี้ยง รษิการู้สึกมึนเมามากจนแทบจะยืนแทบไม่ไหว ราวกับว่าแค่นั้นยังไม่แย่พอ อาการปวดหัวยังทำให้สิ่งต่างๆ แย่ลงไปอีก

“คุณหมอรษิกา” เมื่อสังเกตเห็นว่าเธอไม่ค่อยสบายตัวนัก เจตนินจึงรีบห้ามคนอื่นไม่ให้ดื่มอวยพรให้เธออีก จากนั้นเขาก็หยุงเธอไว้และพาเธอไปที่มุมห้องจัดเลี้ยง

รษิกาเหลือบมองเขาด้วยความสับสนเมื่อเธอได้ยินเขาเรียก

“คุณดื่มมากเกินไปแล้วใช่ไหม? ผมจะส่งคุณกลับบ้านตอนนี้เลย” เจตนินพูดด้วยความรู้สึกผิด

เขาตั้งใจเพียงให้เธอได้พบกับผู้คนที่เกี่ยวข้องในโครงการนี้เท่านั้น เขารู้ว่าจะต้องมีการดื่มอยู่ด้วย แต่เขาไม่คิดว่าเธอจะเมามากขนาดนี้

รษิการู้สึกแย่มากจนเธอต้องใช้เวลาพักหนึ่งเพื่อทำความเข้าใจสิ่งที่เขาพูด "ใช่ฉันไม่ไหวแล้วค่ะ ปวดหัวมากเลย” เธอพึมพำขณะนวดหน้าผาก