หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 817

พวกผู้ใหญ่ไม่ทันได้สังเกตว่าเด็กๆ ทั้งสามคนล้อมวงกันมองเลอศิลป์อยู่

ตั้งแต่อชิกับเบนนี่ยอมรับเลอศิลป์ในฐานะพ่อของพวกเขาแล้ว พวกเขาก็ยิ่งชื่นชอบเลอศิลป์มากขึ้นในทุกๆ วันที่ผ่านไป

เมื่อเห็นว่าเขาจริงจังมากแค่ไหน เด็กๆ ก็มองหน้ากันด้วยความชื่นชมในเลอศิลป์ พวกเขาสงสัยว่าพวกเขาจะหล่อและเท่เหมือนพ่อของพวกเขาหรือเปล่าเมื่อโตขึ้นแล้ว

จากนั้น อชิกับเบนนี่ก็หันไปมองไอรดา พวกเขาไม่แน่ใจว่าตาฝาดไปหรือเปล่า แต่ภาพด้านข้างของไอรดานั้นดูหน้าเหมือนแม่พวกเขาไม่มีผิด

ชั่วขณะหนึ่ง บรรยากาศในห้องก็แปรเปลี่ยนไปเป็นความสบายใจและสนุกสนาน

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ของรษิกาก็ดังขึ้นทำลายความเงียบ

สองสามคนในห้องนั้นหันมามองทางรษิกาด้วยความสงสัย

รษิกาแค่ยิ้มอย่างขอโทษให้กับเด็กๆ แต่ชื่อผู้ที่โทรเข้ามาก็ทำให้เธอละเลยสายนั้นไม่ได้ ฉันสงสัยว่าเจตนินต้องการอะไร

“แม่ต้องไปรับสายนี้ก่อน” รษิกาบอกกับเด็กๆ เธอหันไปมองชายที่ยังคงวุ่นวายอยู่กับการผสมเค้กเข้าด้วยกันโดยไม่รู้ตัวก่อนที่จะเดินไปที่ห้องนั่งเล่น

เด็กๆ มองรษิกาที่เดินออกไปอย่างระแวง พวกเขาสงสัยว่าใครโทรมาหาเธอในเช้าวันหยุดเช่นนี้

ในห้องนั่งเล่น รษิการับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว “คุณเจตนินเหรอคะ? มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

ระยะทางระหว่างห้องทานอาหารกับห้องนั่งเล่นไม่ได้ไกลกันนัก และรษิกาก็ไม่ได้ลดเสียงลงเลย เช่นนั้นแล้ว ทุกคนในห้องทานอาหารจึงได้ยินทุกคำที่เธอพูด

จากนั้นเด็กๆ ก็หันไปมองเลอศิลป์ด้วยความสงสัยว่าเขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

เลอศิลป์หยุดตีส่วนผสม และคิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นมาเล็กน้อย