หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 82

เมื่อพวกเขามาถึงห้องนั่งเล่น รษิกาก็ถูกบังคับให้นั่งลงบนโซฟา

เด็กๆ แห่กันมามุงรอบๆ และจ้องมองนิ้วของเธอที่ถูกพันไว้ด้วยผ้าเช็ดหน้าขณะที่เลอศิลป์ยังหาชุดปฐมพยาบาลในห้องนั่งเล่นไม่พบ

ในที่สุดอชิก็กระโดดลงมาจากโซฟาและจัดแจงเอาชุดปฐมพยาบาลมาให้จากชั้นวางโทรทัศน์

เลอศิลป์ลูบหัวของเด็กชายด้วยความขอบคุณ เขายืนถัดจากรษิกาพร้อมกับชุดปฐมพยาบาลในมือของเขา

เด็กๆ รีบถอยออกมายืนข้างๆ ทันที

เลอศิลป์นั่งลงข้างๆ รษิกา การที่เขามานั่งอยู่ตรงนี้ทำให้เธอรู้สึกสั่นสะท้านแม้ว่าสีหน้าของเขาจะไม่ได้บ่งบอกว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่ทุกการเคลื่อนไหวของเขานั้นดูอ่อนโยนขึ้นกว่าที่เคยเป็น

รษิกามองเขาทำแผลให้เธอก่อนที่จะบังคับตัวเองให้มองไปทางอื่น เธอเลยตั้งใจจ้องมองไปที่พื้นแทน

การมองเขานานเกินไปรังแต่จะสร้างความเข้าใจผิด เลอศิลป์เกลียดเธออย่างแน่นอนแต่ทำไมจู่ๆ เขาถึงเกิดเป็นห่วงเธอขึ้นมากันนะ?

หลังจากใส่ยาที่แผลของเธอเรียบร้อยแล้ว เลอศิลป์ก็พันผ้าพันแผลให้เธอ

รษิกาแอบถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเขาปล่อยมือเธอในที่สุด เธอขยับตัวออกห่างจากเขาทันทีที่เธอทำได้ “ขอบคุณนะและขอโทษด้วยที่ทำให้คุณต้องลำบาก”

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อบกับคำพูดของเธอ แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร

รษิกาเหลือบมองไปยังพื้นห้องครัวที่เละเทะและลุกขึ้น

“คุณจะทำอะไร?” น้ำเสียงหงุดหงิดดังขึ้นอีกครั้ง

รษิกานิ่งไป “พื้นห้องครัวนี่ต้องทำความสะอาด” เธอเอ่ยขึ้น “เดี๋ยวเด็กๆ อาจเดินเข้ามาเหยียบเศษแก้วได้”

เลอศิลป์หน้าบึ้งยิ่งกว่าเดิม

ไม่ว่าผู้หญิงคนนี้จะมีชื่อเสียงโด่งดังแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถดูแลตัวเองได้อยู่ดี!

รษิการู้สึกประหม่ากับสีหน้าบึ้งตึงของเลอศิลป์ในตอนนี้ เธอไม่รู้ว่าคราวนี้เธอทำอะไรผิดอีก

หรืออาจเป็นเพราะปัญหาที่เธอสร้างไว้ให้เขาก่อนหน้านี้?