หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 837

เมื่อรถของครรชิตแล่นออกไปแล้ว รษิกาก็พาอชิกับเบนนี่เข้าไปในห้องนั่งเล่น

พอนึกถึงคำพูดของครรชิตก่อนหน้านี้ เธอจึงย่อตัวลงนั่งมองลูกชายสองคนของเธออย่างรู้สึกผิด “แม่ใช้เวลากับลูกๆ น้อยเกินไปหรือเปล่า?”

นับตั้งแต่ที่เธอมีส่วนร่วมในโครงการของตระกูลดำรงกุล รษิกาก็ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการทำงาน

หากเลอศิลป์และครรชิตไม่ได้หยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมา เธอคงไม่ตระหนักได้

อชิและเบนนี่ส่ายหัวเมื่อเห็นว่าแม่ของพวกเขารู้สึกผิด “งานของแม่สำคัญกว่านะครับ เราไม่เป็นไรเลย”

เบนนี่กล่าวเสริมว่า “เราจะดูแลตัวเองและแม่ครับ!”

อชิเสริมอีกว่า “เราเข้าใจว่าแม่ต้องรักษาคนป่วย และเราหวังว่าแม่จะช่วยชีวิตคนได้มากขึ้นด้วยครับ”

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาคุ้นเคยกับชีวิตแบบนี้แล้ว ดังนั้นมันจึงไม่รบกวนจิตใจพวกเขาเลย

ทว่ามีอย่างอื่นอยู่ในใจพวกเขา

ทั้งอชิและเบนนี่ต่างก็คิดถึงน้องสาวคนเล็กของพวกเขา

สำหรับไอรดาแล้ว รษิกามีงานยุ่งมากจนแทบไม่ได้เจอกันเลย

รษิกากำลังจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเธอเห็นสีหน้าเศร้าหมองเริ่มปรากฏบนใบหน้าของเด็กชาย เธอจึงถามด้วยความเป็นห่วงว่า “เป็นอะไร? ลูกคิดว่าแม่งานยุ่งมากไปเหรอ?”

หลังจากนั้น รษิกาก็ขมวดคิ้วแน่น และเธอก็ขอโทษ “ในช่วงนี้ งานของแม่มีความสำคัญมาก แต่เมื่อเรื่องต่างๆ มันเรียบร้อยแล้ว แม่ก็จะใช้เวลากับลูกๆ มากขึ้นอย่างแน่นอน!”

อชิและเบนนี่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง "พวกเราเข้าใจครับ! แต่แม่ช่วยพาไอวี่ไปกับเราด้วยได้ไหม?”

เมื่อได้ยินชื่อของไอรดา รษิกาก็นึกถึงเลอศิลป์ทันที และความลังเลก็ปรากฏบนใบหน้าของเธออย่างช้าๆ

“แม่ครับ ไอวี่ก็คิดถึงแม่มากเหมือนกันนะ” เด็กๆ ชักชวน

สีหน้าน่าสงสารของไอรดาแวบเข้ามาในความคิดของรษิกา ใจของเธออ่อนยวบ และตอบด้วยรอยยิ้มว่า “เอาล่ะ แม่สัญญาว่าแม่จะพาทั้งสามคนไปเที่ยวด้วยกันเมื่อถึงเวลา”

ทำไมเธอถึงยอมง่ายขนาดนี้?