หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 856

เมื่อเลอศิลป์กลับมาที่บ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ ไอรดาก็ไม่ได้อยู่ในห้องนั่งเล่นแล้ว และคติยาก็ไม่อยู่เหมือนกัน

“คุณเลอศิลป์”

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมากำลังจะโทรหาคติยาขณะที่เธอลงบันไดมาด้วยท่าทีเศร้าหมอง

คิ้วของเลอศิลป์ขมวดเข้าหากันขณะที่เขาถามว่า “ไอวี่อยู่ไหน?”

คติยาชี้ห้องของไอรดาที่ชั้นสองและบอกว่า “คุณหนูไอรดาขังตัวเองไว้ในห้องอีกแล้วค่ะ ฉันไม่รู้แล้วว่าจะเอาเธอออกมายังไงดี”

ไอรดาร้องไห้ไม่หยุดตั้งแต่วางสายไปจากเลอศิลป์

ไม่ว่าคติยาจะปลอบใจเธออย่างไร เธอก็ไม่ยอมสงบลงเลย

หลังจากคร่ำครวญมาพักหนึ่ง ไอรดาก็ลุกขึ้นวิ่งไปที่ห้องของเธอที่ชั้นบน

ปฏิกิริยาของคติยาช้าไปเพียงเสี้ยววินาที เมื่อเธอไปถึงชั้นสอง ไอรดาก็ล็อกห้องไปแล้ว ไม่ว่าคติยาจะพูดอย่างไร ไอรดาก็ไม่เปิดประตูออกมา

ตอนแรก คติยาก็ยังได้ยินเสียงไอรดาสะอื้นอยู่

แต่เสียงร้องไห้ก็เงียบไปหลังจากนั้นไม่นาน เหลือไว้แค่เพียงความเงียบเท่านั้น

คติยาตกใจและโทรหาเลอศิลป์ แต่ว่าเลอศิลป์ก็ไม่ได้รับสาย เธออยากได้กุญแจไขเข้าไปในห้องของไอรดาแต่ไม่รู้ว่าเลอศิลป์เก็บไว้ที่ไหน

ขณะที่กำลังหมดหวังอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวที่หน้าประตู

คติยาพุ่งลงบันไดมาเพราะหวังว่าจะเป็นเลอศิลป์ที่เข้ามาในบ้าน และเธอก็โล่งใจเมื่อได้เห็นหน้าเขา

เลอศิลป์ขมวดคิ้วหลังจากได้รู้พฤติกรรมของไอรดา เขาเดินขึ้นบันไดไปโดยไม่ได้เปลี่ยนมาใส่รองเท้าในบ้านเลย

คติยารีบเดินตามเขาไป และพวกเขาก็ยืนอยู่หน้าประตูห้องของไอรดา

เลอศิลป์ระงับความไม่สบายใจที่ปั่นป่วนอยู่ในอกเขาไว้และเคาะประตูห้อง “เปิดประตูหน่อยไอวี่ พ่อกลับมาบ้านแล้ว”

ในห้องไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย