หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 862

“จริงเหรอ?” จิรายุมองเด็กหญิงที่อยู่ในอ้อมแขนเขา

ไอรดาส่ายหน้าอย่างแรง

เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่เลอศิลป์พูดออกมาไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริง หรืออย่างน้อยก็ไม่ใช่แค่เหตุผลนั้นเหตุผลเดียวที่ทำให้ไอรดาร้องไห้หนักมากเช่นนี้

จิรายุหันมาหาเลอศิลป์อีกครั้งด้วยท่าทีสิ้นหวัง “ถ้านายจะมีลับลมคมในขนาดนี้ ฉันคงช่วยอะไรไม่ได้”

เลอศิลป์อึ้งไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น

มันไม่ใช่ว่าเขามีลับลมคมใน แต่นั่นเป็นคำอธิบายที่เป็นไปได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่เขาคิดออก

ทว่าเมื่อจิรายุพูดออกมาแบบนี้ นั่นก็แปลว่าเขาพลาดอะไรบางอย่างไป

พอคิดได้เช่นนั้น เลอศิลป์ก็พยายามคิดอย่างหนัก

ไอรดาอยู่ในอ้อมแขนของจิรายุโดยหันหลังให้เลอศิลป์ ราวกับว่าทุกอณูในร่างกายของเธอกำลังต่อต้านพ่อแท้ๆ ของตัวเองอยู่

ทันใดนั้น เลอศิลป์ก็นึกได้ว่าไอรดาดูเหมือนจะเริ่มร้องไห้หลังจากที่เขาพูดอะไรบางอย่างออกมาระหว่างที่คุยโทรศัพท์กับเธอ

ตอนนั้นฉันพูดอะไรออกไปนะ?

พอเห็นว่าเพื่อนเขามีสีหน้าอมทุกข์แค่ไหน จิรายุก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่น เขามองไอรดาและถามว่า “ไอวี่จ๊ะ พ่อของหนูทำอะไรให้หนูเสียใจเหรอ? บอกฉันหน่อยสิ เดี๋ยวฉันจะลงโทษเขาให้เอง”

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา จิรายุเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถปลอบใจไอรดาได้ไม่ว่าเธอจะระเบิดโทสะออกมาเมื่อไรก็ตาม

ไอรดาเชื่อใจเขามากกว่าใครอื่น

เมื่อได้ยินคำถามของเขา ไอรดาก็บ่นออกมาว่า “พ่อไม่รักษาสัญญา! หนูอยากได้คุณรษิกาเท่านั้น…”

เธอหันกลับมาจ้องมองเลอศิลป์ก่อนจะซุกตัวในอ้อมแขนจิรายุอีกครั้ง

จิรายุเงยหน้ากลับมาจ้องเลอศิลป์อย่างเปี่ยมความหมาย

ตั้งแต่ผู้หญิงคนนั้นปรากฏตัวขึ้นมา ไอวี่ก็ไม่ค่อยแสดงอาการออทิสติกมากนัก เป็นไปตามที่คิดเลยว่าอาการสองรอบล่าสุดของเธอนี่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนั้น คราวนี้เลอศิลป์ทำอะไรลงไปอีกล่ะ?