หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 861

ไม่นานนัก เลอศิลป์มาจอดรถที่หน้าคลินิกจิตเวชศาสตร์ของจิรายุ

เพราะเลอศิลป์โทรมาบอกแล้วว่าเขากำลังเดินทางมาหา จิรายุจึงรออยู่ที่หน้าประตู

หลังลงมาจากรถแล้ว เลอศิลป์ก็เดินไปอีกฝั่งของรถเพื่อจะอุ้มไอรดาที่กำลังร้องไห้อยู่

พอเห็นเขาอ้าแขนออกมา เธอก็เบี่ยงตัวหลบไปอีกข้าง

“ให้ฉันอุ้มเองนะ” จิรายุเสนอขณะที่ก้าวเข้ามา

เขาเอื้อมมือไปหาไอรดาและพูดอย่างอ่อนโยน “ไอวี่ เด็กดี ให้ฉันอุ้มหนูนะ”

ไอรดาส่ายหน้าและสะอึกสะอื้น “หนูต้องการคุณรษิกา…”

จิรายุอดขมวดคิ้วไม่ได้เพราะสับสนและเหลือบมองเลอศิลป์

เลอศิลป์บอกเอาไว้ก่อนหน้านี้ทางโทรศัพท์ว่าไอรดาไม่ยอมหยุดร้องไห้ แต่เขาก็ไม่มีโอกาสได้อธิบายอย่างละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เมื่อสบตากับจิรายุแล้ว เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “เข้าไปคุยกันข้างในเถอะ”

จิรายุพยักหน้าก่อนจะหันไปปลอบเด็กหญิงอีกครั้ง “คุณรษิกากำลังมาที่นี่แล้ว ออกมากับฉันก่อนแล้วเข้าไปรอเธอข้างในกันเถอะนะ โอเคไหม?”

ไอรดาจ้องหน้าจิรายุอย่างสงสัยอยู่พักหนึ่งเมื่อได้ยินเช่นนั้น

สีหน้าของจิรายุไม่ได้บ่งบอกอะไรเลย อย่างไรแล้วเขาก็เป็นจิตแพทย์ที่เก่งฉกาจมาก

เมื่อเห็นว่าสีหน้าเขาไม่มีอะไรผิดปกติ ในที่สุดไอรดาก็ยื่นมือออกมาหาเขาและยอมให้เขาอุ้มเธอลงจากรถขณะที่เธอยังคงสูดจมูกสะอื้นอยู่ตลอด

พอเห็นว่าพ่อของเธอยืนอยู่ข้างๆ เธอก็ส่งเสียงคร่ำครวญและซุกหน้าเข้ากับอกของจิรายุ เห็นได้ชัดว่าเธอไม่อยากมองหน้าเลอศิลป์เลย

ดวงตาของเลอศิลป์หม่นหมองเมื่อเห็นลูกสาวมีทีท่ากับตนเองเช่นนี้ กระนั้นเขาก็เงียบไว้และเดินตามจิรายุเข้าไปในคลินิก

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย?