หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 886

“ถ้าไม่มีอะไร ฉันจะวางสายก่อนนะ”

เลอศิลป์รออยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเตรียมวางสายเมื่อเด็กชายทั้งสองไม่ได้พูดอะไร

"คุณเลอศิลป์ รอสักครู่ครับ!” เด็กๆ รีบห้ามเลอศิลป์หลังจากได้ยินคำพูดของเขา

เลอศิลป์ชะงักไปตามคำขอของพวกเขา

เบนนี่เหลือบมองแม่ของเขาอย่างระมัดระวังขณะถือนาฬิกาของอชิไว้ เขากล่าวว่า “คุณเลอศิลปครับ คุณยุ่งอยู่กับงานเหรอ? ถ้าเป็นอย่างนั้น คุณส่งไอวี่มาหาเราได้นะครับ เรากับแม่จะดูแลไอวี่อย่างดี”

หลังจากพูดจบ เบนนี่ก็รอคำตอบของเลอศิลป์อย่างใจจดใจจ่อ

ท้ายที่สุดแล้ว เลอศิลป์ก็ปฏิเสธคำขอไปเยี่ยมไอรดาเมื่อสักครู่นี้ ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจหากคำขอนี้จะถูกปฏิเสธเช่นกัน

ที่จริงแล้วเขาก็น่าจะไม่ยอม แต่มันก็คุ้มค่าที่จะลอง บางทีพ่ออาจจะเห็นด้วยก็ได้!

รษิกาไม่คาดคิดว่าเด็กๆ จะขอไปอย่างนั้นโดยกะทันหัน ทำให้เธอรู้สึกวิตกกังวล

ไม่กี่นาทีต่อมา เสียงของเลอศิลป์ก็ดังมาจากโทรศัพท์ “ไม่จำเป็นหรอก ฉันจะอยู่บ้านและดูแลไอวี่เอง”

โดยไม่รอให้พวกเขาพูดตอบอะไร เลอศิลป์ก็วางสายทันที

เด็กๆ อ้าปากค้างอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะปิดปากอย่างเชื่องช้า จากนั้นพวกเขาก็หันไปมองแม่ด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

ขณะที่เธอเต็มไปด้วยความหงุดหงิด ประกายในดวงตาของรษิกาก็ค่อยๆ หรี่ลง

อย่างไรก็ตาม เธอบังคับตัวเองให้ยิ้มและลูบหัวพวกเขาเบาๆ เมื่อเห็นสีหน้าแสนเศร้าของพวกเขา

“ขอบคุณนะลูกรัก ไม่ต้องกังวลหรอก อย่างน้อยเราก็รู้ว่าไอวี่ไม่เป็นไร”

เด็กชายทั้งสองพยักหน้าตอบรับอย่างเชื่อฟัง

แม้ว่าพวกเขายังคงกังวลอยู่ แต่พวกเขาก็รู้ว่าถ้าพวกเขาเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงออกไป แม่ของพวกเขาก็จะยิ่งเศร้ามากขึ้นเท่านั้น