หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 896

เลอศิลป์ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน แล้วมองรษิกาซึ่งยืนอยู่ที่ประตูด้วยสายตาอันหม่นหมอง

“ผมไม่รู้จริงๆ ว่าคุณเรียนรู้ที่จะใช้ลูกๆ มาเป็นข้ออ้างกับผมตั้งแต่เมื่อไรนะ คุณรษิกา”

รษิกากะพริบตา สายตาของเธอดูลึกลับ

ฉันเคยทำเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?

เมื่อมองดูสีหน้าไร้เดียงสาของเธอ เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วและเริ่มเดินมาทางเธออย่างช้าๆ

ทันทีที่รษิกาสังเกตเห็นความตั้งใจของเขา ในใจของเธอก็ตึงเครียดไปหมด และเธอก็ถอยออกไปอย่างระมัดระวัง รษิการักษาระยะห่างจากเขาตลอดเวลา

“ทำไมคุณถึงต้องถอยไปถ้าคุณไม่รู้สึกผิด? คุณรษิกา” เลอศิลป์ยิ้มเยาะ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็หยุดถอยอย่างลังเล คิ้วของเธอขมวดขึ้นเล็กน้อย “ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร”

สายตาของเขาเคร่งเครียด เลอศิลป์ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “อย่าบอกนะว่าไม่ใช่เพราะคุณแน่ใจว่าผมจะไม่เพิกเฉยต่อสายโทรเข้าของเด็กๆ คุณถึงให้อชิโทรหาผมน่ะ คุณรษิกา”

เป็นอีกครั้งที่รษิกากำมือไว้ข้างลำตัวและเงียบไป

เป็นเรื่องจริงที่ฉันทำแบบนั้น แต่... มันไปเป็นการอ้างกับเขาได้ยังไงล่ะ? อันที่จริง มันไม่มีอะไรเทียบได้กับวิธีการที่เขาเคยใช้กับฉันก่อนหน้านี้!

ดวงตาของเลอศิลป์หรี่ลงอย่างอันตราย “ในเมื่อคุณรู้ดีว่าผมจะไม่ปฏิเสธให้คุณเข้ามาอยู่แล้วถ้าเด็กๆ มาด้วย แล้วทำไมคุณถึงไม่มากับพวกเขาตั้งแต่แรกล่ะ?”

เมื่อเขาพูดแบบนั้น เขาก็กวาดตามองเธออย่างพินิจพิเคราะห์ เสียงของเขาต่ำและห้วน

ต่อจากนั้น เขาก็กล่าวต่อว่า “หรือคุณใช้ประโยชน์จากช่วงเวลาที่เด็กไม่อยู่เพื่อจัดการกับ 'งาน' บางอย่างกับคุณเจตนินล่ะ? คุณรษิกา”

เขาเน้นย้ำคำว่า "งาน" เป็นพิเศษในท่าทีที่ดูเหมือนไม่ตั้งใจ

เมื่อเขาพูดจบ เขาก็ยืนอยู่ตรงหน้ารษิกาแล้ว

เมื่อคำพูดของเขาเต็มไปด้วยการเสียดสี รษิกานึกถึงความกังวลของเธอตลอดทั้งวันและขมวดคิ้วแน่น ประกายความโกรธเริ่มลุกโชนในดวงตาของเธออยู่ลึกๆ

ฉันยอมรับว่าฉันผิด แต่ฉันแค่ทำผิดกับไอวี่เท่านั้น ฉันไม่คิดว่าฉันติดค้างอะไรกับเขา

ในเมื่อเขาไม่ยอมช่วยฉัน ฉันจะขึ้นไปข้างบนเอง