หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 899

“ฉันจะไปรับอชิและเบนนี่”

เวลาผ่านไปสักพัก รษิกาก็หรี่ตาลงและพึมพำออกไปเช่นนั้นด้วยท่าทีสงบ

เธอไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับชายตรงหน้าอย่างไร เธอจึงทำได้แค่แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้

เมื่อเห็นสีหน้าบูดบึ้งของเธอ เลอศิลป์ก็ขยับริมฝีปากของเขา และจงใจเปิดแผลที่มุมปากของเขา

รษิกากวาดตาไปทั่วและเหลือบมองมุมปากของชายคนนั้น ท่าทางของเธอดูอึดอัด

เลอศิลป์แตะเบาๆ ที่มุมปากของเขา เมื่อถึงเวลานั้นสายตาของเขาก็เย็นลงแล้ว เขาเสนอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ผมจะพาคุณขึ้นไปข้างบน”

โอ๊ย! ฉันหงุดหงิดใส่เธออีกครั้งและสูญเสียการควบคุมตนเองไปชั่วขณะ และตอนนี้เธอก็มีความเกลียดชังฝังอยู่ในแววตาเธอ

ความโกรธและความหงุดหงิดคุกรุ่นอยู่ในตัวเขา แต่สุดท้ายแล้ว ทั้งหมดกลับกลายเป็นความเฉยเมย

เมื่อดูเหมือนปรองดองกันไปโดยปริยาย ทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดถึงเหตุการณ์นี้แม้แต่คำเดียว

เลอศิลป์หันหลังกลับแล้วมุ่งหน้าไปชั้นบน ในทำนองเดียวกัน รษิกาก็เดินตามเขาไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

พวกเขาไม่พูดอะไรจนกระทั่งมาถึงหน้าประตูห้องนอนของไอรดา

ในห้อง เด็กทั้งสามคนเริ่มเหนื่อยจากการเล่นและนั่งล้อมวงกินขนมกันอยู่

“ฉันต้องลงไปเตรียมอาหารเย็นข้างล่าง”

คติยาพึงพอใจอย่างยิ่งหลังจากได้เห็นพวกเขาเล่นตลอดช่วงบ่าย เนื่องจากใกล้จะถึงเวลาอาหารเย็น เธอจึงคิดว่าจะลงไปชั้นล่าง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อชิและเบนนี่ก็มองตากัน พวกเขาทั้งสองรู้สึกงุนงง

ทำไมแม่ยังไม่มาอีกทั้งที่ผ่านไปนานแล้ว? อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้ว่าเราอยู่ที่บ้านพ่อ! ถ้าแม่ไม่ดูตำแหน่งจีพีเอส ตอนนี้แม่คงตกใจมากแน่ๆ!

ขณะที่ความกังวลหลอกหลอนพวกเขา คติยาก็หันกลับมาและเปิดประตูห้อง ทันใดนั้นเธอก็มองเห็นคนสองคนยืนอยู่หลังประตู

"คุณเลอศิลป์” จากนั้นเธอก็หันไปมองผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เลอศิลป์ เธอชะงักไปก่อนจะทักทาย “คุณรษิกา”

ไม่แปลกใจเลยที่แม่ใช้เวลานานมากกว่าจะขึ้นมาข้างบน นี่คือเหตุผลสินะ...