หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 9

ยี่สิบนาทีต่อมา รถก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามาจอดในบ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์

ไอรดาไม่ต้องการให้ใครหน้าไหนมาอุ้มเธอ เธอลงจากรถเงียบๆ โดยค่อยๆ ปีนลงมาเองอย่างเชื่องช้า

เลอศิลป์ยืนขมวดคิ้วอยู่ข้างหลังและไม่ได้พูดอะไร

นาทีที่สองพ่อลูกก้าวเข้าไปในบ้าน พวกเขาก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งเรียกไอรดา

“ไอวี่!” อัญชสาที่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ในห้องนั่งเล่น อุทานเสียงดังเมื่อเงยหน้ามาเห็นพวกเขาเข้ามาในบ้าน

เมื่อมองเห็นเด็กหญิงมาแต่ไกล เธอก็วิ่งเข้ามากอดเด็กน้อยเอาไว้ทันที “ไอวี่ ในที่สุดก็กลับมาบ้านจนได้นะ! หนีออกจากบ้านไปไม่บอกเลยได้ยังไง? ฉันตกใจแทบตายเลยนะที่เธอหายไปอย่างนี้น่ะรู้ไหม? เธอเป็นอะไรหรือเปล่า? บาดเจ็บตรงไหนไหม?”

เธอเริ่มสำรวจร่างกายของไอรดาเพื่อให้แน่ใจว่าเด็กน้อยไม่เป็นอะไร

ไอรดาตัวแข็งทื่อขณะที่เธอผงะไปเพราะการกระทำของอัญชสา

แต่แล้วไม่นานนักแววตาเย็นชาของเด็กน้อยก็กลับมาอีกครั้งขณะที่เสียงของอัญชสาดังก้องอยู่ในหู ซึ่งมันแสดงออกถึงความกังวลที่ไม่ได้เจือความจริงใจไว้เลยแม้แต่น้อย

ไม่รู้จริงๆ หรือว่าทำไมฉันถึงหนีออกจากบ้านไป? ฉันคงไม่หนีออกไปหรอกถ้าเธอไม่พูดว่าพ่อจะไม่สนใจฉันอีกต่อไปน่ะ

ด้วยความรู้สึกสะอิดสะเอียนกับคนหน้าซื่อใจคด ไอรดาก็นึกถึงหญิงสาวคนสวยที่เธอเพิ่งเจอมาวันนี้

ผู้หญิงทั้งสองคนนี้แตกต่างกันราวกับอยู่คนละโลก

ไอรดารังเกียจพฤติกรรมอันเสแสร้งของอัญชสาเป็นอย่างยิ่ง

เธอเริ่มดิ้นรนและพยายามสลัดตัวเองให้หลุดจากผู้หญิงคนนี้

“เป็นอะไรไปล่ะ? ไอวี่ อยู่นิ่งๆ สิ โอเคไหม? ขอฉันดูหน่อยว่าเธอไม่เป็นไรจริงๆ”

อัญชสารู้สึกได้ว่าไอรดาต้องการจะหลบเลี่ยงเธอ เธอจึงจับตัวไอรดาไว้แน่นขึ้นก่อนจะถอนหายใจอย่างสิ้นหวังต่อหน้าเลอศิลป์

ไอรดาเริ่มแสดงออกอย่างก้าวร้าวมากขึ้นเมื่อเธอรู้สึกเจ็บ

ส่วนอัญชสาก็เริ่มหมดความอดทน

เมื่อก่อนเวลาเธอลงโทษไอรดา เด็กหญิงจะตัวสั่นด้วยความกลัวและไม่ส่งเสียงอะไรออกมาเลย

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอฮึดสู้!