รษิกามองออกว่าเด็กๆ กำลังกังวล เธอจึงพยายามอย่างหนักที่จะระงับอารมณ์ตัวเอง “แม่ไม่ได้โกรธ อันที่จริงแม่อยากขอบคุณลูกมากกว่าที่ช่วยปลอบใจไอวี่”
แม้การกระทำของเด็กๆ จะทำให้เลอศิลป์เข้าใจผิด รษิกาก็รู้ว่าอารมณ์ของไอรดาคงไม่ดีขึ้นมาหากไม่ได้พวกเขาช่วย
เด็กๆ ถอนหายใจโล่งอกหลังจากได้ยินแม่พูด แต่ก็ยังคงมีความหวาดระแวงเหลืออยู่บ้าง
“ขอโทษนะครับแม่ เราจะไม่แอบออกจากบ้านไปตามลำพังกันอีกแล้ว” อชิสัญญาหลังจากปีนเข้ามาในอ้อมกอดของเธอ
แม้ว่าแสงไฟในรถจะสลัว แต่ความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของเธอก็เห็นได้อย่างชัดเจน
เด็กชายเชื่อว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิดมาก่อน แต่ว่าในตอนนี้เขากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
เบนนี่เองก็เช่นกัน เขาคลานเข้าไปในอ้อมกอดของแม่และเอ่ยขอโทษ
จากนั้น รษิกาก็กอดลูกทั้งสองไว้แน่นก่อนที่จะลูบหัวพวกเขา “แม่รู้ว่าพวกหนูแค่เป็นห่วงไอวี่เท่านั้น”
เด็กๆ พยักหน้าตอบเพราะพวกเขาก็เป็นห่วงไอรดาจริงๆ
แต่พวกเขาก็มีเหตุผลอีกอย่างที่ไม่กล้าบอกรษิกา
ระหว่างทางกลับบ้าน รษิกาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตัวเกร็งเมื่อได้เห็นมาแต่ไกลว่าไฟในบ้านของเธอเปิดอยู่
หลังจากมาถึงประตูบ้านแล้ว รษิกาก็กำลังจะบอกให้เด็กๆ รออยู่ข้างนอกเพื่อที่เธอจะเข้าไปตรวจดูข้างในก่อน แต่ก็มีคนบิดลูกบิดเปิดประตูจากด้านในออกมา
“ในที่สุดก็กลับมาแล้ว!” เมธินีรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกเมื่อเธอเห็นคนทั้งสาม
หลังออกมาจากบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์แล้ว เธอก็ตรงกลับมาที่บ้านของรษิกาและรอพวกเขาให้กลับมาบ้าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม