หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 917

เลอศิลป์ยังคงเงียบอยู่และมีสีหน้านิ่งเฉย

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเลอศิลป์ จักรภพก็ถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด

“นายคิดจะทำเรื่องโรแมนติกอยู่ไม่ใช่เหรอ? แล้วอะไรจะโรแมนติกมากไปกว่าการช่วยเหลือเธอในเวลาที่เธอต้องการมากที่สุดล่ะ?”

เลอศิลป์หรี่ตาอย่างไม่แยแส “ไม่จำเป็นหรอก” ฉันจะทำเรื่องโรแมนติกพวกนั้นในอนาคต แต่คราวนี้จะไม่ช่วยอะไรเธอเพราะเธอทำตัวเองทั้งนั้น เรื่องยุ่งเหยิงนี้จะไม่เกิดขึ้นเลยถ้าเธอมาอยู่เป็นเพื่อนไอวี่แทนที่จะติดตามเจตนินไปจัดการเรื่องสมุนไพรเมื่อวันก่อน

เขาระบายความโกรธใส่เธอไปจริงๆ กับเหตุการณ์ไฟไหม้นั้น

จักรภพไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงสองวันนั้นเลย เขาจึงงุนงงเมื่อเลอศิลป์ปฏิเสธคำแนะนำของเขา

เลอศิลป์ไม่ได้ขยายความอะไรเช่นกัน เขาแค่เบือนหน้าหนีไปเพื่อให้เห็นว่าเขาไม่อยากจะพูดอะไรต่ออีกแล้ว

นาทีต่อมา จักรภพก็อดถามไม่ได้ “เลอศิลป์ นายอยากจะมีความสัมพันธ์แบบไหนกับคุณหมอรษิกากันแน่?”

จากที่เขาเห็น เลอศิลป์ไม่ได้โจมตีเขาในฐานะคนที่พยายามจีบรษิกา

เลอศิลป์ขมวดคิ้วอย่างเงียบๆ

“งั้นขอถามใหม่อีกทีนะ” จักรภพยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “นายคิดว่าจะยังจีบคุณหมอรษิกาต่อไหม?”

คราวนี้เลอศิลป์มองเขาอย่างหมดความอดทน

จักรภพเข้าใจอุปนิสัยของเลอศิลป์ดี ดังนั้นจากปฏิกิริยาของอีกฝ่าย เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเลอศิลป์ยอมรับโดยปริยายว่ายังสนใจเธออยู่ เมื่อรู้เช่นนั้น จักรภพก็ลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

เขาอยู่ภายใต้สมมติฐานที่ว่าเลอศิลป์กับรษิกาเคยผ่านการโต้แย้งมากเกินไปโดยที่เขาไม่รู้ ทำให้เลอศิลป์คิดเปลี่ยนใจ

มันก็ดีตราบใดที่เขายังคิดว่าจะเอาชนะใจเธอให้ได้อยู่ ในความเห็นฉัน คุณหมอรษิกาเป็นคนที่เหมาะสมกับเลอศิลป์ที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย ยังไงซะมันก็ยากมากที่เลอศิลป์จะเริ่มแสดงความต้องการจะจีบสาวคนหนึ่ง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแม่แท้ๆ ของไอวี่ด้วย มันจะต้องยอดเยี่ยมไปเลยหากพวกเขาได้อยู่ด้วยกัน

จักรภพอึ้งไปหลังจากได้ยินเช่นนั้น ฉันไม่รู้เลยว่าเหตุผลในการทะเลาะกันนี้คืออะไร และยิ่งไม่รู้ด้วยว่าใครเป็นคนผิด แต่ว่า…