ในค่ำวันนั้น เลอศิลป์ไปที่โรงเรียนเพื่อรับไอรดากลับบ้าน
มันค่ำแล้วตอนที่เขาไปถึงที่นั่น ดังนั้นไอรดาจึงเป็นเด็กคนเดียวที่เหลืออยู่ในโรงเรียน
“พ่อคะ” ไอรดาทักทายเขาอย่างเศร้าหมองหลังจากเห็นว่าเขามาถึงแล้ว
เขาลูบหัวเธอเป็นการขอโทษ “พ่อขอโทษที่มาช้านะ”
จากนั้น เขาก็เงยหน้ามาพยักหน้าให้พิมพ์รภา
พิมพ์รภารออยู่กับไอรดามาตลอด ตอนนี้เลอศิลป์ก็มาแล้ว เธอจึงวางใจได้แล้วและปล่อยให้เขาพาเด็กหญิงตัวน้อยกลับบ้าน
หลังจากพาไอรดาขึ้นรถไปแล้ว เลอศิลป์ก็นั่งอยู่เฉยๆ อยู่นาน แทนที่จะสตาร์ทรถ
ไอรดาเร่งเขาด้วยความงุนงง “พ่อคะ” เสียงของเธอดึงเขากลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง
เขาเหลือบมองเด็กหญิงผ่านกระจกมองหลังและเห็นสีหน้างงงวยของเธอ
“ช่วงสองสามวันมานี้ลูกได้เจอคุณรษิกาบ้างไหม?” เขาถาม
ไอรดาใจสลายไปทันทีที่ได้ยินคำถามของเขา เธอส่ายหน้าอย่างสิ้นหวัง
กระนั้น เธอก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นยินดีทันที “อชิกับเบนนี่บอกว่า หนูจะไปเจอคุณรษิกาได้วันพรุ่งนี้ระหว่างไปตั้งแคมป์กันค่ะ!”
ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าเธอตั้งตารอให้ได้ไปตั้งแคมป์กันในสุดสัปดาห์นี้แล้วล่ะก็ ไอรดาก็คงเศร้าซึมไปมากกว่านี้ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา
เธอสงสัยว่ารษิกาจะงานยุ่งมากอีกแล้วเพราะเธอไม่ได้เจออีกฝ่ายมาหลายวัน
เลอศิลป์พยักหน้าและพูดว่า “ลูกจะว่ายังไงถ้าพ่อพาลูกไปเจอคุณรษิกาเลย?”
ดวงตาของไอรดาเป็นประกายขึ้นมาทันที “จริงเหรอคะ?”
เมื่อเห็นสีหน้าของเธอแล้ว เขาก็ค่อยๆ ตระหนักถึงสิ่งที่เพิ่งพูดออกไป และอดเสียใจไม่ได้ที่เสนอออกไปอย่างแข็งขันแบบนั้น
อย่างไรเสีย เขาก็ยังโมโหรษิกาอยู่
แต่คำแนะนำของจักรภพเมื่อช่วงเช้าก็ยังคงติดค้างอยู่ในใจเขามาตลอด
ฉันไม่รู้อะไรเลยเรื่องที่สถาบันวิจัยของเธอเกิดไฟไหม้ ฉันสงสัยว่าเธอจะบาดเจ็บหรือเปล่า
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...