หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 926

ไอรดายังคงรู้สึกหงุดหงิดอยู่ แต่ความสนใจเธอก็เบนไปเมื่อพูดถึงเรื่องการตั้งแคมป์

“อาหารกับน้ำ…” เลอศิลป์ขมวดคิ้วขณะที่คิดเรื่องนี้ “คุณรษิกาคงจะเตรียมไปแล้ว นอกเหนือจากนั้น ลูกต้องการอะไรอีกบ้าง?”

ไอรดาเสียสมาธิไปแล้วเพราะการคิดถึงเรื่องไปตั้งแคมป์

แต่เธอก็ไม่เคยไปร่วมกิจกรรมกับคนอื่นอย่างเช่นตั้งแคมป์แบบนี้มาก่อนเลย

นอกจากนี้ ตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ก็ไม่เคยมีความคิดที่จะพาเด็กๆ ออกไปตั้งแคมป์ด้วยเช่นกัน

ดังนั้น ไอรดาจึงไม่รู้อะไรเลยเมื่อพูดถึงเรื่องการตั้งแคมป์

ครู่ต่อมา แววอันเจ้าเล่ห์ก็แวบเข้ามาในดวงตาของเธอ เธอแนะนำอย่างรอบคอบว่า “ทำไมเราไม่ถามคุณรษิกาล่ะคะ?”

เลอศิลป์จ้องมองเธอผ่านกระจกมองหลังและแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่ได้ยินเสียงเธอ “เมื่อกลับถึงบ้าน ลูกควรเข้านอนแต่หัวค่ำนะ”

ไอรดารู้ว่ามันเป็นสิ่งที่เลอศิลป์ใช้เพื่อปฏิเสธข้อเสนอของเธอ เธอจึงเงียบไปอย่างไม่พอใจนัก

ไม่นานนัก พวกเขาก็มาถึงบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์

เลอศิลป์ลงมาจากรถและเปิดประตูให้ไอรดา จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปเพื่อจะอุ้มเธอ

แต่ไอรดาไม่สนใจมือที่เขายื่นออกมาและกระโดดลงมาจากรถเอง เธอย่ำเท้ากลับเข้าไปในบ้านขณะที่ก้มหน้างุด

เมื่อคติยาได้ยินเสียงกริ่งประตู เธอก็เปิดประตูและออกมาถามพวกเขาว่าได้ทานอะไรกันมาหรือยัง แต่เธอเห็นไอรดานั่งอยู่บนโซฟาขณะที่กำลังโมโห

คติยามองเลอศิลป์ด้วยความสับสน

“เรากินข้าวมาแล้ว” เลอศิลป์พูดเสียงต่ำขณะที่เหลือบมองจานอาหารบนโต๊ะ

คติยาพยักหน้า “งั้นฉันจะไปเก็บโต๊ะล้างจานก่อนนะคะ”

หลังจากนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความเป็นห่วงต่อไอรดา “คุณหนูไอรดาเป็นอะไรไปเหรอคะ?”

เลอศิลป์เลี่ยงคำถามนั้น “ไอรดาจะไปตั้งแคมป์พรุ่งนี้ ช่วยเตรียมของที่จำเป็นไว้ให้เธอด้วยนะ”

คติยาดูสับสน “คุณเลอศิลป์คะ คุณหนูไอรดา…”

เมื่อไอรดาโมโห เธอจะไม่ยอมให้คนอื่นแตะต้องข้าวของของเธอเลย

เป็นธรรมดาที่คติยาจะไม่สามารถช่วยไอรดาเก็บข้าวของที่ต้องใช้ไปตั้งแคมป์ได้

เลอศิลป์หันไปมองไอรดาที่กำลังฮึดฮัดอยู่บนโซฟา เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “ช่างมันเถอะ เดี๋ยวผมจัดการเอง”

คติยาถอนหายใจโล่งอกและมองเลอศิลป์ด้วยความเป็นห่วงขณะที่เขาเดินไปหาไอรดา

“ดึกมากแล้ว ไปเก็บข้าวของแล้วรีบเข้านอนเถอะนะ”

เลอศิลป์ก้มหน้าลงมองลูกสาวที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่

ไอรดามองหน้าเลอศิลป์ด้วยความโมโหและเบือนหน้าหนีไปอย่างกระฟัดกระเฟียด

เลอศิลป์เลิกคิ้วและเอื้อมมือไปอุ้มไอรดามาไว้ในอ้อมแขน

ไอรดาสู้แรงพ่อไม่ไหว เธอจึงทำได้แค่ยอมให้เขาอุ้มเธอกลับไปที่ห้อง

ตลอดทางที่ไปห้องนอน ไอรดาเม้มปากและเดือดดาลด้วยความโกรธ เลอศิลป์ไม่พูดอะไรกับเธอหลังจากพวกเขามาถึงห้อง เขากลับง่วนอยู่กับการพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์

เขาไม่รู้ว่าต้องเตรียมอะไรไปตั้งแคมป์บ้าง และได้แต่ค้นหาในออนไลน์แทน

เลอศิลป์อ่านข้อมูลในออนไลน์จนจบก่อนจะเก็บกระเป๋าให้ไอรดาไปเที่ยว

เวลาต่อมา เขาก็ช่วยไอรดาเก็บกระเป๋าใบเล็กที่เต็มไปด้วยสิ่งของซึ่งเธอจะเอาไปตั้งแคมป์ด้วย

“หนูอยากเอาอะไรอย่างอื่นไปอีกไหม?”

เลอศิลป์หันมามองไอรดาหลังจากเขาเก็บของให้เธอเสร็จแล้ว

ไอรดามองกระเป๋านั้นด้วยความรู้สึกทั้งโกรธทั้งมีความคาดหวัง เธอไม่มีประสบการณ์ไปตั้งแคมป์มาก่อน เธอจึงพยักหน้าโดยไม่ได้คิดอะไร

เลอศิลป์คิดว่าเธอพอใจกับมันแล้วจึงรูดซิปปิดกระเป๋าก่อนจะวางไว้ข้างประตูห้อง

“รีบเข้านอนนะ พรุ่งนี้ลูกต้องตื่นแต่เช้า ลูกบอกให้คุณรษิกามารับวันพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ?” เลอศิลป์พูดก่อนจะออกไป

เขาไม่ได้สนใจความโกรธของไอรดาเลย

หลังจากพูดกับเธอจบแล้ว เขาก็ไม่ได้อยู่ต่อและหันหลังออกจากห้องไป

เมื่อไอรดาเห็นพ่อของเธอจากไปโดยไม่ได้ห่วงใยเธอเลยสักนิด สีหน้าเธอก็มีแต่ความโกรธขึ้งไปในชั่วพริบตา