หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 932

“นี่มันอะไร…” ไอรดาค่อยๆ หยิบพวงดอกไม้มาไว้ในมือและมองรษิกาด้วยสายตาที่เปี่ยมสุข

รษิกายิ้มและลูบหัวไอรดาก่อนจะพูดว่า “มันอาจจะดูตลกๆ ไปหน่อยนะ เพราะฉันไม่ได้ทำมานานมากแล้ว”

ไอรดาส่ายหน้าอย่างแรง “หนูชอบมันมากเลยค่ะ!”

ไอรดาวางมันไว้ตรงหน้าและเริ่มวาดรูปราวกับจะพิสูจน์ว่าเธอชอบมันมากแค่ไหน

พอเห็นเช่นนั้น รษิกาและเด็กชายทั้งสองคนก็เข้ามาหาไอรดาด้วยความสงสัย และพวกเขาก็ประหลาดใจเมื่อได้เห็นภาพที่ไอรดาวาดซึ่งมันค่อยๆ เสร็จสมบูรณ์ขึ้นมา

การวาดภาพต้นไม้คราวก่อนของเธอค่อนข้างดี แม้ว่าฝีแปรงของเธอจะดูเหมือนเด็กไปหน่อยก็ตาม

แต่การวาดพวงดอกไม้ในคราวนี้มันน่าทึ่งมาก อันที่จริงมันดูเหมือนของจริงมากๆ เลยต่างหาก

“ไอวี่ เธอเก่งมากๆ เลย!” เบนนี่พูดออกมา

รษิกาเองก็ยิ้มและพยักหน้าเห็นด้วย

ตอนที่ไอรดาวาดรูปเสร็จแล้ว เบนนี่ก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ไอวี่ เธอเคยเรียนศิลปะมาก่อนหรือเปล่า?”

แต่ไอรดาก็ส่ายหน้าด้วยความสับสน

ความประหลาดใจในเววตาของเบนนี่ยิ่งเข้มข้นมากขึ้นไปอีก

แต่รษิกาก็นึกอะไรออกขึ้นมาได้ทันที และใจเธอก็เพ่งคิดถึงแต่เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้

บางทีทักษะทางศิลปะของเธออาจจะเกี่ยวข้องกับอาการออทิสติก เด็กที่เป็นออทิสติกทุกคนมักจะมีพรสวรรค์ที่น่าประหลาดใจบางอย่างเสมอ

เมื่อคิดได้เช่นนั้น รษิกาก็ลูบหัวไอรดาขณะที่รู้สึกเสียใจแทนเด็กหญิงตัวน้อยด้วย

ด้วยไม่รู้ว่ารษิกาคิดอะไรอยู่ ไอรดาจึงเอารูปที่เธอวาดให้หญิงสาวดูอย่างไร้เดียงสา “หนูจะเก็บไว้เป็นอย่างดีเลย!”

พวงดอกไม้อาจจะไม่ได้อยู่ไปตลอดกาล แต่เธอสามารถเก็บรูปวาดนี้ไว้แทนได้

ใจของรษิกาอ่อนยวบเมื่อเธอเห็นไอรดายังคงสวมกำไลเปลือกหอยที่เธอให้ไว้ก่อนหน้านี้ “ฉันจะช่วยหนูเก็บพวงดอกไม้นี้ไว้ตอนที่เรากลับบ้านไปนะ”