หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 945

เลอศิลป์ใจแป้วเมื่อนึกได้เช่นนั้น “มีอะไรหรือเปล่า?”

อชิเหลือบมองเบนนี่กับไอรดา “ตอนนี้คุณว่างไหมครับ? คุณช่วยมารับเราหน่อยได้ไหม?”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแน่นขึ้น “แล้วแม่เธอไปไหน? เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?”

ข้อสรุปแรกที่เขาคิดได้คือมีเรื่องเกิดขึ้นกับพวกเขา ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีเหตุผลที่อชิจะขอให้เขาไปรับเช่นนี้

ความเงียบบังเกิดขึ้นในสองสามวินาทีต่อมาก่อนที่อชิจะตอบ ระะหว่างนั้น เลอศิลป์ก็ได้ยินเสียงสะอื้นดังมาจากอีกฝั่งของสาย ซึ่งมันเป็นเครื่องยืนยันว่าเขาคิดไม่ผิด

“รถของเราชนต้นไม้ครับ แล้ว…”

ก่อนที่อชิจะอธิบายอาการของเบนนี่กับไอรดา เลอศิลป์ก็ตัดบททันที “เธอเป็นอะไรไหม? บาดเจ็บหนักหรือเปล่า? ฉันจะไปหาพวกเธอเดี๋ยวนี้!”

ขณะที่เขาพูด เขาก็เดินตรงไปยังลิฟต์อย่างรวดเร็ว

อชิรีบอธิบายต่อในทันที “เราไม่ได้บาดเจ็บอะไรครับ แต่ว่าเบนนี่กับไอวี่ป่วย”

เลอศิลป์อยู่ในลิฟต์แล้วตอนที่เขาได้ยินเช่นนั้น

อชิต้องการชี้แจงเพิ่มเติมแต่ความคิดของเขายุ่งเหยิงจนไม่อาจอธิบายให้ชัดเจนได้ เขาจึงพูดว่า “ผมจะให้แม่คุยกับคุณนะครับ!”

เขาเปิดประตูรถและกระโดดลงมา ก่อนจะวิ่งไปหารษิกา อชิถอดนาฬิกาออกและส่งให้แม่ของเขา

เมื่อรษิกาเห็นอชิมายืนอยู่ข้างเธอโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย เธอก็รีบหันไปมองทางรถโดยไม่รู้ตัว

อชิมาหาฉัน นั่นแปลว่าเบนนี่กับไอวี่…

“เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา?” ทันใดนั้น เสียงทุ้มต่ำของเลอศิลป์ก็ทำให้เธอหลุดจากภวังค์

รษิกาตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่าอชิยื่นนาฬิกาของเขามาให้เธอ

อชิเปิดลำโพงเอาไว้ ดังนั้นเสียงของเลอศิลป์จึงดังเป็นพิเศษ