หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 944

รษิกาปิดประตูรถและโทรหาเมธินี

ผ่านไปสักพัก เมธินีก็รับสาย

“รษิกาเหรอ? เธอไปตั้งแคมป์ไม่ใช่หรือไง? แล้วนี่ต้องการอะไรหรือเปล่า?”

มันดูเหมือนจะมีเสียงวุ่นวายที่ปลายสาย ดังนั้นรษิกาจึงถามว่า “ตอนนี้เธอทำอะไรอยู่?”

เมธินีส่งเสียงเหมือนเจ็บปวด “อย่าพูดถึงเลย ฉันโดนบังคับให้มาทำงานล่วงเวลาอีกแล้ว”

ทันทีที่เธอพูดจบ เสียงนั้นก็ดังมากขึ้นกว่าเดิม

ก่อนที่รษิกาจะทันได้พูดอะไร เมธินีก็รีบเสริมขึ้นมาว่า “ฉันต้องกลับไปทำงานก่อน เอาไว้เดี๋ยวโทรหานะ”

จากนั้นเธอก็วางสายไปทันที

สายตาของรษิกาหม่นหมองไปขณะที่หน้าจอโทรศัพท์ค่อยๆ มืดดับลง เธอไม่ได้โทรไปหาเมธินีอีก

หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง เธอก็พยายามโทรหารณภพ

รณภพรับสายค่อนข้างรวดเร็ว แต่เขาก็ติดพันธุระอื่นอยู่และไม่สามารถมาช่วยเหลือได้

รษิกาไม่ได้บอกอะไรเขามากแม้ว่าเขาจะเป็นห่วงก็ตาม เธอตัดบทเขาด้วยคำพูดสั้นๆ เพียงไม่กี่คำก่อนจะวางสายไป

ไม่มีเวลามากพอจะอธิบายทุกสิ่ง อีกอย่าง เธอก็ไม่อยากรบกวนพวกเขามากด้วย

ในเมื่อเพื่อนๆ ของเธอช่วยไม่ได้ รษิกาจึงระงับความตื่นตระหนกที่ก่อตัวในใจไว้ไม่อยู่

ในเวลาเดียวกัน อชิก็สังเกตสีหน้าของแม่จากทางด้านข้างและนึกถึงโทรศัพท์สองสายที่แม่โทรออกไปเมื่อครู่นี้ เขาพอจะเดาออกได้ว่าสถานการณ์ของพวกเขาในตอนนี้เป็นอย่างไร

แม่คงพยายามขอความช่วยเหลือแต่ล้มเหลว

เมื่อคิดได้เช่นนั้น สีหน้าของอชิก็เคร่งขรึมขึ้นมา

“พ่อคะ…” ไอรดามึนงงจากความเจ็บปวด ดังนั้นเธอจึงแสวงหาการปลอบโยนโดยสัญชาตญาณ

เมื่อได้ยินเสียงน้องสาวของเขาแล้ว อชิก็คิดอะไรบางอย่างออก เขาแอบมองแม่ที่อยู่นอกรถ

รษิกากำลังหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจ

ต่อมาไม่นานนัก อชิก็เบือนหน้าไปมองทางอื่นและกดโทรหาเลอศิลป์โดยใช้นาฬิกาของเขา

อชิเหรอ? เขาโทรมาหาฉันเวลานี้เพราะอะไรกัน? พวกเขาไม่ได้ไปตั้งแคมป์กันหรอกเหรอ?