หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 947

เลอศิลป์หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหารษิกา “ผมมาถึงแล้ว” เขารายงาน

รษิกาไม่คิดอะไรมาก เธอบอกชื่อยาสมุนไพรจำนวนมากให้เขาฟัง

สีหน้าของเลอศิลป์ทวีความหม่นหมองขึ้นมาขณะที่เธอพูด

ฉันเข้าใจคำพูดเธอและรู้จักยาสมุนไพรบางอย่างที่เธอพูด แต่ว่าส่วนที่เหลือนั่นฉันไม่เข้าใจเลย

รษิกากำลังรีบ เธอจึงมานึกได้ว่าเลอศิลป์ไม่รู้จักยาสมุนไพรบางอย่างก็ตอนที่พูดชื่อยาไปหมดแล้ว

เมื่อรู้เช่นนั้น เธอก็ฝืนใจตัวเองให้สงบลง เธอค่อยๆ สั่งเขาว่า “ขอให้คุณหมอคมสันพาคุณไปที่โกดังหน่อยค่ะ”

เลอศิลป์พึมพำยินยอมและบอกคมสันไปสั้นๆ ว่า “โกดัง”

จากนั้นเขาก็ละสายตาจากคมสัน

ท่าทีเฉยเมยของเขาทำให้คมสันขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นคมสันก็พาเลอศิลป์ไปที่โกดังตามคำขอ

“ผมอยู่ที่โกดังแล้ว” เลอศิลป์บอกรษิกา

รษิกาขมวดคิ้วแน่นขณะที่สงสัยว่าเธอจะช่วยให้เลอศิลป์ไปหยิบยาสมุนไพรที่เธอต้องการมาได้อย่างไร

ตอนที่นักวิจัยจัดเรียงสมุนไพรเอาไว้ในโกดัง พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าคนธรรมดาจะเข้าไปหยิบยาสมุนไพรในโกดังนั้น จึงไม่มีฉลากที่มองเห็นได้บนชั้นวาง

พวกเขากำลังอยู่ท่ามกลางสภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ขณะที่คมสันทำลายความเงียบด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “คุณมาเอายาสมุนไพรที่นี่หรือเปล่าครับ? ถ้าไม่รังเกียจ ผมช่วยคุณได้นะครับ”

ทั้งสองคนต่างประหลาดใจที่เขาเสนอเช่นนั้น

รษิการีบตั้งสติและบอกเลอศิลป์ให้เปิดลำโพงโทรศัพท์ “ขอบคุณนะคะ คุณหมอคมสัน”

เธอบอกชื่อยาสมุนไพรที่เธอต้องการให้เขารู้อย่างรวดเร็ว