หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 965

การค้นหากินเวลาตลอดเช้า

ครรชิตมีสีหน้าเคร่งขรึม เขากลับมาพร้อมลูกน้องในช่วงบ่ายและกล่าวว่า “เราไม่พบอะไรเลยครับ คุณเลอศิลป์”

เป็นที่ยอมรับว่าคฑานั้นเป็นนักสืบเอกชนที่เก่งมาก

ครรชิตอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าเขาติดต่อกับนายจ้างได้อย่างไร

ครรชิตไม่เพียงแต่ไม่พบหลักฐานใดๆ ที่แสดงว่าผู้บงการสั่งให้คฑาสอดแนมรษิกาอย่างไรบ้าง แต่เขายังไม่พบหลักฐานที่สามารถเปิดเผยตัวตนของคฑาในฐานะนักสืบเอกชนได้เลยด้วยซ้ำ

คฑาเริ่มหงายไพ่ขอความเห็นอกเห็นใจ "คุณเลอศิลป์ ผมบอกแล้วไงว่าไม่มีใครสั่งให้ผมทำอะไรทั้งนั้น”

เลอศิลป์รอมาครึ่งวันแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบที่เขาต้องการ ดวงตาของเขาลุกโชนด้วยความโกรธเมื่อเขาเห็นท่าทางไร้เดียงสาที่เสแสร้งบนใบหน้าของผู้กระทำผิด

“ถ้าไม่มีใครทำให้คุณทำเช่นนี้ ทำไมคุณถึงสะกดรอยตามเธอ?” เขาถาม

คฑากะพริบตาอย่างไร้เดียงสา “เพราะ… เพราะผมเห็นว่าคุณรษิกามีเสน่ห์ ผมเลยอยากจะถ่ายรูปเธอเพราะผมชอบถ่ายภาพ”

เขาประหม่าก่อนที่ครรชิตจะทำการสืบ แต่เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายไม่ได้อะไรจากเขาเลย เขาก็เริ่มพูดอย่างกล้าหาญมากขึ้น

เลอศิลป์กำลังจะระเบิด เขายังคงจ้องมองคฑา สายตาเขาดูราวกับนักฆ่า

แทนที่จะคอยกระตุ้นเขาอย่างต่อเนื่อง คฑากลับเก็บเงียบไว้ขณะยืนอยู่กลางห้อง

"คุณเลอศิลป์ จะเป็นยังไงถ้าเรา...” แววเย็นชาแวบผ่านดวงตาของครรชิต เพราะเขาทนไม่ได้กับการที่ชายผู้นั้นไม่เคารพเลอศิลป์เลย มีหลายวิธีในการซักถามคน เราจะพบสิ่งที่สามารถทำให้เขาเปิดเผยความจริงได้

คฑาเริ่มตื่นตระหนกเมื่อเขาสัมผัสได้ถึงเจตนาอำมหิตในน้ำเสียงของเขา

ทันใดนั้น เสียงทุ้มลึกของเลอศิลป์ก็ดังก้องอยู่ในหูของพวกเขา “ปล่อยเขาไป”

"คุณเลอศิลป์!” ครรชิตลังเลที่จะทำเช่นนั้น เราจะปล่อยเขาไปได้ยังไง ในเมื่อเราไม่ได้อะไรจากเขาเลย? อีกอย่าง เราควรสั่งสอนเขาเรื่องความเย่อหยิ่งของเขาก่อนสิ!

คฑาเองก็ตกตะลึงเช่นกัน เขาไม่ได้คาดหวังว่าเลอศิลป์จะปล่อยเขาไป ฉันไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง!

เลอศิลป์ย้ำ “ปล่อยเขา!”

เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าของเลอศิลป์ ครรชิตก็ไม่มีทางเลือกนอกจากทำตามที่เขาพูด เขาทำท่าทางให้ลูกน้องปล่อยตัวคฑา

คฑาไม่เคยคิดว่าเขาจะหลอกคนอื่นได้ เขาไม่กล้าออกไปเพราะไม่แน่ใจว่าพวกเขาจะยอมให้ไปจริงหรือไม่

ในขณะที่คฑายังตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เลอศิลป์ก็มองเขาอย่างไม่อดทนและเปล่งเสียงออกมา "คุณกำลังรออะไรอยู่? ไสหัวไป!”

คฑาเริ่มรู้สึกตัวและเอียงคอตอบทันที “เอาล่ะๆ ผมจะออกไปตอนนี้ ผมจะไป"

เขาเดินโซเซไปข้างหลังและออกจากห้องทำงานของเลอศิลป์

ครรชิตเดือดดาลด้วยความโกรธขณะที่เขาจ้องมองแผ่นหลังของคฑาา "คุณเลอศิลป์ คุณจะปล่อยเขาไปแบบนี้เหรอ? ผมแน่ใจว่าเขาไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์!”

เลอศิลป์จ้องมองไปในระยะไกลอยู่ไม่กี่วินาทีก่อนที่จะตอบว่า "จับตาดูเขาไว้" จะสอบสวนเขาไปทำไมในเมื่อเขาไม่ยอมร่วมมือและไม่ยอมบอกเราว่าใครคือผู้บงการ? ฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปอาจเป็นบริษัทที่มีอิทธิพล แต่เราไม่สามารถทำอะไรเขาได้ เนื่องจากเราไม่มีหลักฐาน

เขาตั้งใจที่จะรวบรวมหลักฐานก่อน

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ครรชิตก็เข้าใจเหตุผลของเลอศิลป์ทันที คุณเลอศิลป์ไม่ยอมปล่อยคฑาไปหรอก เขาต้องการให้ชายคนนั้นลดความระมัดระวังลงเพื่อที่เขาจะได้รวบรวมหลักฐานเพิ่มเติม

ในที่สุดความโกรธเกรี้ยวของเขาก็หายไปเมื่อตระหนักได้เช่นนั้น เขาหันหลังกลับไปและสั่งให้คนของเขาติดตามคฑาต่อ

ในขณะเดียวกัน คฑาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากก้าวออกจากล็อบบี้ของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป

ในฐานะนักสืบเอกชนที่มีประสบการณ์หลายสิบปี เขาเคยได้ยินเรื่องเลอศิลป์มาบ้างสักเรื่องหรือสองเรื่อง

มีข่าวลือว่าเลอศิลป์เป็นคนโหดร้ายที่ใช้อุบายได้โดยไม่สนใจอะไร

คฑาคิดว่าโดนพวกเขาฆ่าตายในวันนี้ การที่สามารถเดินออกจากอาคารอย่างครบสามสิบสองได้ถือเป็นปาฏิหาริย์