หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 967

“คุณศศิตากำลังหลับอยู่ กรุณารอสักครู่นะครับ ผมจะไปบอกเธอว่าคุณมาที่นี่” หลังจากเชิญอัญชสาไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น พ่อบ้านก็เตรียมจะขึ้นไปเรียกศศิตา

อัญชสาขมวดคิ้วแล้วตอบว่า “ไม่เป็นไร ฉันขึ้นไปหาเธอเองได้”

พ่อบ้านรู้ว่าศศิตาใส่ใจอัญชสา เขาลังเลแต่ในที่สุดก็ยอมให้เธอขึ้นไปข้างบน

อัญชสาตอบด้วยการพยักหน้า หลังจากฉาบรอยยิ้มบนใบหน้าแล้ว เธอก็ขึ้นบันไดไป

ศศิตาเพิ่งตื่นจากการงีบหลับในห้องนอนใหญ่ชั้นบน เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู เธอก็เปิดประตูในทันที

"คุณศศิตา” อัญชสายิ้มอย่างสุภาพ “ฉันหวังว่าจะไม่รบกวนคุณนะคะ”

ศศิตาก็ตอบด้วยรอยยิ้มเช่นกันเมื่อเธอรู้ว่านั่นคืออัญชสา "ไม่เลย พอดีฉันเพิ่งตื่น"

อัญชสาเดินเข้ามาหาเธอและจับแขนไว้ด้วยความรักใคร่ “ฉันนำของฝากมาให้คุณเยอะเลยค่ะ เราลงไปดูกันเถอะ”

“โอ้โห ใจดีจัง” ศศิตาเหลือบมองเธอ “เธอไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นก็ได้นะ แค่มาหาฉันก็ดีใจแล้ว”

อัญชสาเม้มปากแล้วยิ้ม “ฉันต้องทำสิคะ ก็ฉันไม่ได้มาเยี่ยมคุณสักพักแล้ว”

พวกเธอยังคงพูดคุยกันอย่างสนุกสนานขณะที่เดินลงไปยังห้องนั่งเล่น

ศศิตาเหลือบมองของขวัญแล้วเบนสายตาไปทางอื่นเพราะเธอไม่ได้ตั้งใจจะเปิดดู

พ่อบ้านรวบรวมของขวัญและวางไว้ข้างๆ

หลังจากที่ไปนั่งบนโซฟา พ่อบ้านก็เสิร์ฟกาแฟให้พวกเธอ

ขณะที่อัญชสากำลังจิบกาแฟ ดวงตาของเธอก็วูบไหวเมื่อมีความคิดแวบขึ้นมาในใจของเธอ “ฉันคิดว่าจะพาคุณไปที่ชานเมืองเพราะทิวทัศน์สวยมาก เพื่อนของฉันหลายคนก็ไปเดินเล่นที่นั่นกันค่ะ”