หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 974

ไอรดาถูกพรากไปแล้ว ดังนั้นตอนนี้จึงทำอะไรไม่ได้เลย

รษิกาทำได้เพียงกลับเข้าไปในบ้านกับอชิและเบนนี่เท่านั้น

เด็กทั้งสามคนจะช่วยเธอทำอาหารกลางวัน แต่สุดท้ายเธอก็ต้องทำเอง

หลังจากทำอาหารกลางวันด้วยความรู้สึกปั่นป่วนจนเสร็จแล้ว รษิกาก็ไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อเรียกอชิและเบนนี่มากินข้าว อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้รับคำตอบหลังจากเรียกหาพวกเขาสองครั้ง

ด้วยความสับสน เธอจึงเดินไปหาพวกเขาและเห็นเด็กๆ นั่งอยู่บนพรมโดยไม่สนใจกับตัวต่อที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา

"คิดอะไรกันอยู่เหรอจ๊ะ?"

เมื่อสังเกตเห็นว่าพวกเขาดูหดหู่ รษิกาจึงย่อตัวลงนั่งต่อหน้าพวกเขาด้วยความกังวล

จากนั้นทั้งสองก็กลับมามีสติอีกครั้ง พวกเขาเพียงแต่มองดูและไม่ตอบรษิกา ขณะที่กำลังคิดถึงคำพูดของศศิตา

เนื่องจากพวกเขามุ่งความสนใจไปที่การช่วยให้ไอรดาได้อยู่ที่นี่ต่อ พวกเขาจึงไม่มีเวลามาสนใจอารมณ์ของตัวเอง ตอนนี้ศศิตาจากไปพร้อมไอรดาแล้ว พวกเขาก็รู้สึกสิ้นหวังเมื่อคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้

นั่นคือคุณย่าของเรา แต่เธอไม่ยอมรับเรา

“แม่ ต่อไปเราจะยังเล่นกับไอวี่ได้อยู่ไหม?” เบนนี่อดไม่ได้ที่จะถาม

รษิกาหยุดคิดชั่วคราวเมื่อได้ยินคำถามนั้น

ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน จากที่ฉันรู้เกี่ยวกับบุคลิกของศศิตา ฉันคิดว่าเธออาจจะย้ายโรงเรียนของไอวี่ หรือทำแบบที่อัญชสาทำโดยไล่อชิกับเบนนี่ออกจากโรงเรียนไป

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นเบนนี่มีท่าทีมีความหวัง รษิกาก็ไม่บังคับตัวเองให้ตอบปฏิเสธไป

“ได้สิจ๊ะ” เธอพูดพร้อมฝืนยิ้ม

อชิมีสีหน้าสงสัยและผิดหวัง เขาก้มหน้าลงแล้วพูดว่า "แต่คุณย่าไม่ชอบพวกเรา และยังไม่ยอมให้ไอวี่เรียกเราว่าพี่ชายของเธอด้วย"

พวกเขาบ่นทางอ้อมว่าศศิตาไม่ยอมรับพวกเขาในฐานะหลานชายของเธอ แต่รษิกาคิดว่าพวกเด็กๆ กังวลว่าศศิตาจะไม่ยอมให้พวกเขาเล่นกับไอรดาอีกต่อไป

“สิ่งที่คุณศศิตาพูดไม่สำคัญหรอก ตราบใดที่ไอวี่รักลูกสองคนก็เพียงพอแล้ว” ราิกาลูบหัวอชิและเบนนี่ “ลูกสองคนดูแลไอวี่เป็นอย่างดีและรักเธอมาก เธอจะจำสิ่งนั้นได้ แม้ว่าลูกอาจจะไม่ได้เจอเธอในตอนนี้ แต่เธอจะกลับมาเล่นกับลูกๆ อีกครั้งอย่างแน่นอน”

"จริงเหรอครับ?"

“แม่เชื่อว่าไอวี่รักลูกสองคนมากเท่ากับที่ลูกๆ รักเธอ” รษิกาตอบด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นรอยยิ้มจางๆ ก็แผ่ไปทั่วใบหน้าของอชิและเบนนี่

“เอาล่ะ ลุกขึ้น ไปกินข้าวกันเถอะ อาหารเริ่มเย็นแล้ว”

พวกเขาลุกขึ้นเดินไปนั่งกับเธอที่โต๊ะอาหารอย่างเชื่อฟัง

รษิกาคิดว่าปลอบทั้งสองได้สำเร็จแล้ว แต่น่าเสียดายที่สีหน้าหดหู่ของพวกเขายังคงแสดงออกมาอย่างชัดเจนขณะที่พวกเขากินอาหาร

“ลูกสองคนยังเสียใจอยู่หรือเปล่า?”

อชิกับเบนนี่ยังคงคิดถึงเรื่องศศิตา แต่พวกเขาไม่อยากให้รษิการู้

เบนนี่ตกใจมากเมื่อได้ยินแบบนั้นเพราะเขาไม่รู้ว่าจะแก้ตัวอย่างไร

โชคดีที่อชิตอบสนองอย่างรวดเร็ว “เราจัดอาหารไว้สี่ที่นี่ครับ”

รษิกาเหลือบมองโต๊ะอาหาร

มีทบอลของโปรดของไอรดายังคงอยู่บนโต๊ะโดยไม่มีใครแตะต้อง

คำย้ำเตือนของอชิยังทำให้รษิกาเศร้าใจด้วย แต่เธอบังคับตัวเองให้ระงับมันไว้และปลอบโยนลูกชายของเธอก่อน

เธอตักมีทบอลให้เด็กๆ คนละลูก และพูดว่า “ในเมื่อไอวี่ไม่ได้กินแล้ว เราจะช่วยกินมันแทนเอง แบบนี้ก็จะเหมือนกับว่าไอวี่กำลังกินข้าวกับเรา”

เมื่อมองไปที่มีทบอลอันน่าอร่อยในชาม อชิกับเบนนี่ก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง