หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 979

หลังจากปลอบใจไอรดาแล้ว เลอศิลป์ก็ออกจากห้องไป

ขณะที่เขาเดินไปห้องทำงาน เขาก็นึกถึงปฏิกิริยาของศศิตาและไอรดา เลอศิลป์ขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงความคิดนั้นแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา

ไอวี่ร้องไห้หนักมากตอนที่แม่พาเธอกลับมา ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นแน่ๆ แม่พูดอะไรกับรษิกา? ไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยที่ฉันจะถามไอวี่เกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะมันอาจทำให้เธอเสียใจอีกครั้ง ฉันไม่อยากเห็นเธอร้องไห้

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน เลอศิลป์ก็ตัดสินใจโทรหารษิกา

จะเป็นยังไงถ้าแม่ของฉันพูดอะไรที่หยาบคายกับรษิกา? ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันควรจะโทรไปขอโทษเธอ...

เนื่องจากศศิตาปรากฏตัวอย่างกะทันหัน รษิกาจึงฝันไประหว่างงีบหลับ

ในความฝัน ไอรดาร้องไห้และต้องการกอดเธอ อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถแตะตัวไอรดาได้เลย

รษิกาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกไม่สบายใจหลังจากฝันร้ายเช่นนั้น

ก่อนที่เธอจะตั้งสติได้ โทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้น

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เพียงเพื่อเห็นว่าเป็นสายจากเลอศิลป์

เขานั่นเอง เป็นไปได้เพียงสองทางเท่านั้นที่เขาจะโทรหาฉันในเวลาแบบนี้ บางทีเขาอาจพบแล้วว่าใครสะกดรอยตามฉัน หรือเขาโทรหาฉันเพื่อจะคุยเรื่องไอวี่

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น รษิกาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรับสายของเขา

"ผมขอโทษ"

ทันทีที่เชื่อมต่อสาย เสียงทุ้มลึกของเลอศิลป์ก็ดังขึ้น

รษิกายังคงตื่นไม่เต็มตา จึงตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเขา ทำไมเขาถึงขอโทษฉัน?

“ผมไม่ได้อยากพาไอวี่กลับมา” เลอศิลป์กล่าวต่อไป

จากนั้น รษิกาก็หลุดออกจากความงุนงงและนึกถึงคำพูดที่แข็งกร้าวของศศิตา เมื่อตระหนักได้ว่าเลอศิลป์โทรมาเพราะพฤติกรรมของศศิตาแล้ว เธอก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกแปลกประหลาดที่ก่อขึ้นในใจเธอ

เธอเดาได้ว่าเลอศิลป์ไม่ได้อยากพาไอรดากลับไป ไม่เช่นนั้นเลอศิลป์คงจะมาปรากฏตัวที่บ้านของเธอแทนที่จะเป็นศศิตา