หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 990

“เลอศิลป์…”

เมื่อเห็นเลอศิลป์ อัญชสาก็ทำหน้าบึ้งตึง "คุณมาทำอะไรที่นี่? ฉันคิดว่าคุณไม่สบาย ฉันก็เลยจะมามารับไอวี่”

เลอศิลป์จ้องอย่างใจเย็น “ผมขอให้คุณทำอะไรแบบนี้ตอนไหนนะ”

ท่าทีของผู้คนรอบๆ เปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินสิ่งที่พวกเขากำลังคุยกัน

พิมพ์รภาเริ่มรู้สึกหวาดวิตก แม้ว่าเธอจะรู้เรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างอัญชสากับเลอศิลป์ และรู้ว่าอัญชสาไม่กล้าทำอะไรรุนแรงกับเด็กน้อยแน่นอน แต่ไอรดาก็ไม่ใช่เด็กหญิงน้อยธรรมดาๆ

หากพิมพ์รภาปล่อยให้ไอรดาถูกพาตัวไป เธอก็คงต้องเผชิญกับผลที่จะตามมา

ขอบคุณคุณพระคุณเจ้าที่ไอวี่ไม่ได้ไปกับเธอ…

ความโล่งใจแผ่ไปทั่วใบหน้าของอชิและเบนนี่

พวกเขาคิดว่ามันแปลกที่อัญชสามารับไอรดา เพราะพ่อของพวกเขาก็รู้ดีว่าสาวน้อยไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น

มันเป็นอุบายของนางปีศาจมาโดยตลอด! ฮึ่ม! ดีที่เราหยุดเธอไว้ทัน

“ไอวี่ มานี่” เลอศิลป์ยื่นมือไปทางลูกสาว

ไอรดายังคงตัวสั่น เธอสูดลมหายใจอย่างเจ็บปวดและเอื้อมมือไปจับมือของพ่อ

เลอศิลป์หันมามองอชิและเบนนี่

ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร จู่ๆ ลมก็พัดกระโชกแรงเข้ามา

เลอศิลป์จึงเอามือขึ้นปิดปาก พยายามระงับอาการไอ “วันนี้ฉันจะไม่อยู่รอกับพวกเธอ จะเป็นอะไรไหม?”

ถ้าภายใต้สถานการณ์ปกติ เลอศิลป์จะรออยู่รอกับอชิและเบนนี่จนกว่าลิสาจะมาถึง

แต่ทว่าวันนี้เขาหมดแรงที่จะทำอะไรแล้ว

อชิและเบนนี่พยักหน้าอย่างว่าง่าย “พวกเราไม่เป็นไรครับ!” พวกเขารู้ว่าตอนนี้พ่อของพวกเขากำลังป่วย

พิมพ์รภาซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ ก็รีบกุลีกุจอเข้าไปรับปาก “ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ คุณเลอศิลป์ ฉันจะอยู่ดูแลสองหนุ่มนี้เอง”

เลอศิลป์พยักหน้าและจูงมือไอรดาเดินออกไป

เมื่อไอรดารู้ว่าเลอศิลป์ไม่ค่อยสบาย เธอจึงเดินไปกับเขาอย่างเชื่อฟัง

ในทางกลับกัน อัญชสาเองก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความหงุดหงิดหลังจากการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเลอศิลป์

เลอศิลป์ทำให้เธอหน้าแตกต่อหน้าผู้คนมากมาย ถึงอย่างนั้นอัญชสาก็เดินตาม

พวกเขาไปอย่างดื้อรั้น

หลังจากที่เลอศิลป์พาไอรดาขึ้นรถ จากนั้นก็สตาร์ทเครื่อง เขาก็ปรายตาไปเห็นอัญชสาตามพวกเขามาแล้วขึ้นรถของตัวเธอเอง

สายตาของเลอศิลป์ฉายแววความไม่พอใจแวบขึ้นมา

“พ่อโอเคไหมคะ?” ไอรดาใช้ตาแดงก่ำมองเลอศิลป์ด้วยความเป็นห่วง

เลอศิลป์ลูบหัวไอรดา “พ่อรู้สึกดีขึ้นมากแล้วลูก” เขาขมวดคิ้วและพูดขอโทษ “พ่อไม่ได้เป็นคนบอกให้คุณอัญชสามารับลูกนะ”

ไอรดายิ้ม “หนูรู้ค่ะ!”

เลอศิลป์ลูบหัวของสาวน้อย และไม่ได้พูดอะไรอีกตลอดการเดินทาง

ทันทีที่พวกเขามาถึงบ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ ไอรดาก็รีบกระโจนลงจากรถโดยไม่รอให้เลอศิลป์อุ้ม และจับมือของเขา

ขณะที่พวกเขากำลังจะเข้าไปในคฤหาสน์ ก็มีเสียงปิดประตูรถก็ดังมาจากด้านหลังพวกเขา

ไอรดางุนงงเมื่อหันไปมองอัญชสาลงจากรถและเดินเข้ามาพวกเขา

“พ่อ...” ไอรดาโผไปหาพ่อโดยสัญชาตญาณ

เลอศิลป์จับมือของเธออย่างปลอบโยน “ลูกไม่ต้องไปสนใจเธอก็ได้นะ”

ไอรดายืนเคียงข้างเลอศิลป์อยู่เงียบๆ อย่างไม่สบายใจ

อัญชสาเดินเข้ามาหาพวกเขา เธอยิ้มอย่างอบอุ่นขณะเหลือบมองไอรดา มันยิ่งทำให้สาวน้อยแนบตัวใกล้ชิดกับพ่อของเธอมากขึ้น “เลอศิลป์ คุณคงจะเหนื่อยมากแล้ว ให้ไอวี่อยู่กับฉันเถอะ”