หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 996

“ทำไมลูกสองคนถึงยังไม่เข้านอนอีก?”

รษิกาชะงักอยู่ครู่หนึ่ง ขณะที่เธอมองเด็กชายสองคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอด้วยแววตาสับสน

อชิและเบนนี่สบตากันแล้วพูดว่า “เราคิดว่าแม่ดูอารมณ์ไม่ดีเลยครับ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาไม่สามารถระงับอารมณ์ได้อีกต่อไปแล้ว และอารมณ์เหล่านั้นก็ปลุกเร้าในตัวเธออีกครั้ง

“แม่ครับ เกิดอะไรขึ้นที่ทางเข้าบ้านคุณเลอศิลป์?”

อชิมองแม่อย่างจริงจัง คำพูดของเขาบอกเป็นนัยว่าเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่อันที่จริงแล้วเขาไม่เห็นอะไรเลย

รษิกาลูบหัวของอชิราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ไม่มีอะไรหรอก จู่ๆ แม่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าแม่มีงานที่ต้องทำ”

อชิกับเบนนี่ยืนกราน “แล้วเราจะไปเยี่ยมคุณเลอศิลป์พรุ่งนี้กันใช่ไหมครับ?”

สีหน้าของรษิกาเย็นชาเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น

เด็กๆ จ้องเธอด้วยดวงตาเบิกกว้าง โดยพยายามค้นหาความจริงจากการสังเกตสีหน้าของรษิกา

รษิกาเงียบไประยะหนึ่งก่อนที่พูดอีกครั้ง เธอฝืนยิ้มและพูดว่า “พรุ่งนี้แม่มีเรื่องสำคัญที่ต้องไปจัดการที่ทำงาน อีกอย่างคุณเลอศิลป์เป็นเพียงหวัดและมีไข้เท่านั้น แม่มั่นใจว่าพรุ่งนี้เขาคงหายดี”

ในตอนแรก เธอกังวลว่าอัญชสาอาจทำอะไรบางอย่างกับเลอศิลป์

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอเห็นภาพนั้นปรากฏต่อหน้าเธอในตอนนั้น ความกังวลทั้งหมดของเธอก็หายไป

เมื่อพิจารณาจากท่าทีที่เลอศิลป์ปฏิบัติต่ออัญชสา อัญชสาคงบรรลุเป้าหมายของเธอแล้ว และคงไม่จำเป็นที่จะต้องทำอะไรเขาอีกต่อไป

อชิกับเบนนี่คิดเอาไว้แล้วว่ารษิกาจะต้องปฏิเสธ

เบนนี่ยังคงไม่อยากจะยอมแพ้ ในขณะที่เขาคว้าชายกระโปรงของรษิกาแล้วบ่นว่า “แต่แม่ครับ ตอนที่แม่ไม่สบาย คุณเลอศิลป์ก็มาเยี่ยมแม่ตลอดเลย”