หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 995

เมื่อพวกเขากลับมาถึงบ้านอชิกับเบนนี่อยากให้กำลังใจรษิกา แต่เธอไม่ได้ให้โอกาสพวกเขาทำเช่นนั้นในขณะที่เธอมุ่งหน้าตรงไปที่ห้องทำงาน

เมื่อพวกเขาเห็นรษิกาหายลับไป พวกเขาก็รู้สึกผิดหวังและเป็นห่วง

พวกเขาเอาแต่คิดว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นที่บ้านของเลอศิลป์ โดยที่พวกเขาไม่รู้

รษิกาปิดประตูห้องทำงาน เธอมีท่าทีสับสนขณะที่เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะ

ความจริงก็คือเธอไม่มีงานอะไรต้องทำ นั่นเป็นเพียงข้อแก้ตัวที่เธอคิดขึ้นมาอย่างฉุกละหุก

เธอนึกถึงความรู้สึกของเธอเมื่อเห็นเลอศิลป์และอัญชสาอยู่ด้วยกัน และความรู้สึกแปลกๆ นี้กำลังบีบคั้นหัวใจของเธอ

นี่ฉันเป็นอะไรไป? สิ่งที่พูดออกก่อนหน้านี้ทั้งหมดฉันก็รู้ว่าเลอศิลป์ใช้ฉันเป็นเครื่องมือในการแข่งขันทางธุรกิจ แต่ทำไมกลับรู้สึกหนักใจเมื่อเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงอื่น...

รษิกาไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับตัวเองที่กำลังเป็นแบบนี้ได้อย่างไร

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทำให้เธอหลุดออกมาจากความคิดของตัวเอง

เธอกลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้งและมองหน้าจอโทรศัพท์

เจตนินโทรมา

สงสัยจังว่าทำไมเขาถึงโทรหาฉันตอนดึกขนาดนี้

“มีอะไรหรือเปล่าค่ะ คุณเจตนิน?”

เจตนินมีน้ำเสียงอ่อนโยนในขณะที่เขาพูดว่า “ผมรบกวนการพักผ่อนของคุณหรือเปล่าครับ?”

รษิกากัดริมฝีปากของเธอ "ไม่ค่ะ ฉันเพิ่งกลับมาถึงบ้าน”

เมื่อได้ยินแบบนั้น เจตนินก็โล่งใจและเปลี่ยนหัวข้อ “ผมได้ยินมาจากคุณหมอคมสันว่าสมุนไพรจากมโหสถกรุ๊ปไหม้ในกองเพลิงที่สถาบันวิจัยเหมือนกัน”

รษิกาถึงกับผงะ เธอไม่คาดคิดว่าคมสันจะบอกเรื่องนี้กับเจตนิน

เจตนินพูดต่อโดยไม่ได้รอให้เธอตอบ “ผมพบทางที่จะได้ของมามากกว่านี้ พรุ่งนี้ผมจะส่งไปให้คุณ”

รษิกาขมวดคิ้วและปฏิเสธโดยสัญชาตญาณ “ในเมื่อสมุนไพรพวกนั้นไหม้ที่สถาบันวิจัยของเรา เราจะหาทางเอามันมาเพิ่มเองนะคะ”

ไม่ว่าอย่างไรสมุนไพรชุดนี้ก็จะถูกนำมาใช้สำหรับโครงการ ก่อนหน้านี้เจตนินพบวิธีได้มันมาแล้ว แต่กลับถูกไฟไหม้ที่สถาบันวิจัย

ตามหลักเหตุผลแล้ว ในครั้งนี้พวกเขาควรจะเป็นคนที่คิดหาวิธีที่จะได้สมุนไพรมาให้มากขึ้น

ถึงกระนั้นเจตนินก็ไม่ได้สนใจในขณะที่เขาพูดว่า "ตราบใดที่โครงการสามารถดำเนินต่อไปได้สำเร็จ มันก็ไม่มีอะไรนอกจากชุดสมุนไพร คุณไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงมัน”

รษิกายังคงรู้สึกผิด "แต่..."

เจตนินใช้เงินไปมากมายกับมโหสถกรุ๊ปแล้ว เป็นการไม่เหมาะสมที่ดำรงกุลกรุ๊ปจะทำแบบนั้นต่อไป

เมื่อเจตนินได้ยินเสียงของรษิกาลังเล เขาจึงยิ้มและกล่าวว่า “เดิมทีดำรงกุลกรุ๊ปเป็นผู้นำโครงการนี้ พวกคุณทุกคนเป็นเพียงนักวิจัย ดังนั้นจึงเป็นเรื่องเหมาะสมสำหรับดำรงกุลกรุ๊ปที่จะแยกส่วนต้นทุน หากคุณยังคงรู้สึกผิด คุณเลี้ยงอาหารกลางวันให้ผมแทนไหม?”

เนื่องจากเขากำหนดเรื่องต่างๆไว้หมดแล้ว รษิกาจึงไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ ไม่ว่าจะเป็นสมุนไพรที่ดำรงกุลกรุ๊ปจะให้อีกครั้งหรือที่เจตนินจะให้เลี้ยงอาหารกลางวันก็ตาม

“คุณเจตนินว่างวันไหนคะ?” เธอถามอย่างตรงไปตรงมา

เจตนินประหลาดใจเพราะเขาไม่คิดว่าเธอจะตกลงอย่างรวดเร็วขนาดนี้ เขาเงียบไปไม่กี่วินาทีก่อนจะยิ้มและตอบว่า “ผมว่างทุกเมื่อ”

รษิกาจึงพยักหน้า เธอครุ่นคิดก่อนที่จะเสนอว่า “ในเมื่อคุณจะส่งสมุนไพรมาที่นี่ งั้นพรุ่งนี้เป็นไงคะ?”

เจตนินตกลงอย่างไม่ลังเลแม้แต่นาทีเดียว

ทั้งสองคุยกันสักพักก่อนจะวางสาย

นี่ก็ดึกแล้ว และรษิกานึกได้ว่าพรุ่งนี้เธอมีงาน จึงสงบสติอารมณ์ลงและออกจากห้องทำงานไป

ทันทีที่เธอเปิดประตู เธอก็เห็นอชิและเบนนี่ยืนอยู่ข้างนอกด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล