หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 994

รษิกาจอดรถที่บริเวณทางเข้าบ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์

เธอดับเครื่องและกำลังลังเลว่าเธอควรโทรหาเลอศิลป์หรือไม่

เพราะเธอมาเยี่ยมตอนกลางคืน แม้ว่าจะเป็นการมาตรวจเขา แต่การมาเยี่ยมนั้นกะทันหันเกินไป

ขณะที่ความคิดนั้นเข้ามาในหัว รษิกาก็เอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ เธอมองเห็นทางเข้าคฤหาสน์ได้จากหางตา

มันดูเหมือนกำลังมีคนสองคนกำลังยืนอยู่

เธอเลิกหยิบโทรศัพท์และขมวดคิ้ว ขณะที่จ้องที่ทางเข้าคฤหาสน์

แม้ว่าจะซ่อนอยู่หลังต้นไม้ แต่เธอก็มองเห็นเลอศิลป์และอัญชสา ยืนอยู่ที่นั่นอย่างลางๆ

ในมือของอัญชสาดูเหมือนเสื้อคลุม หลังจากนั้นครู่หนึ่งเลอศิลป์ก็หันกลับมาและยิ้มขณะที่เขาหยิบเสื้อคลุมออกจากมือของเธอ

เมื่อมองจากระยะไกล บรรยากาศระหว่างพวกเขาดูชื่นมื่นเข้ากันดี

แม้ว่าจะมองเห็นได้ชัดเจนจากระยะไกลนี้ได้ยาก แต่รอยยิ้มของเลอศิลป์ก็เป็นสิ่งที่ขัดตา

เลอศิลป์เอาแต่พูดว่าเขาจะเอาชนะใจฉัน แต่เขาไม่เคยยิ้มให้ฉันแบบนั้นมาก่อน...

ขณะที่เธอคิดถึงที่เลอศิลป์พูดเรื่องการยุติความสัมพันธ์ของเขากับอัญชสาความเจ็บปวดรวดร้าวก็ทิ่มแทงเธอในหัวใจ

เขาจัดการความสัมพันธ์ด้วยการหวานใส่เธอแบบตอนนี้น่ะเหรอ?

สุดท้ายคำพูดของเลอศิลป์ก็แค่การพูดเอาใจฉันเพื่อที่เขาจะได้ใช้ฉันและแข่งขันทางธุรกิจกับเจตนิน

ฉันเป็นเพียงเครื่องมือของเขา

"แม่เป็นอะไรไปครับ?" จู่ๆ อชิและเบนนี่ก็ถามออกมาขณะที่เธอจมอยู่ในภวังค์

พวกเขากำลังรีบออกจากรถไปหาเลอศิลป์ แต่รษิกากลับล็อกประตูไว้

เมื่อรษิกากลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้งและพยายามระงับการเปลี่ยนแปลงอารมณ์ของเธอขณะที่เธอถามว่า "มีอะไรเหรอ?"

เบนนี่รู้สึกสับสน “เราจะไม่ไปตรวจคุณเลอศิลป์กันเหรอครับ? ลงรถกันเถอะ!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็ก้มหน้าและมือของเธอที่หยิบโทรศัพท์ก็เอากลับมาอยู่ที่ตำแหน่งพวงมาลัย “แม่เพิ่งนึกขึ้นทันใดว่าแม่ยังมีงานต้องทำให้เสร็จ วันนี้เลยไม่มีเวลาไปเยี่ยมเขาแล้ว”

หลังจากพูดจบเธอก็สตาร์ทรถ

อชิกับเบนนี่สบตากัน แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสับสน "แต่..."

แม่สัญญากับเราไว้แล้ว นั่นหมายความว่าแม่ไม่มีงานต้องทำแล้ว แล้วจู่ๆ ทำไมถึงมีงานที่ต้องทำให้เสร็จแบบกะทันหัน?

อชิและเบนนี่ทบทวนการกระทำของแม่แล้วมองคฤหาสน์

แต่ทว่าพวกเขามองไม่เห็นอะไรเลยเนื่องจากยังตัวเล็กอยู่

รษิกาสตาร์ทรถแล้วเลี้ยวและขับไปยังทางที่มา

อชิและเบนนี่อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พวกเขาสังเกตว่ารษิกากำลังอารมณ์ไม่ดี พวกเขาจึงอยู่แบบเงียบๆ ไว้

ในขณะเดียวกัน ที่บ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ อัญชสามองไปที่รถที่ขับออกไปอย่างช้าๆ และรอยยิ้มพอใจปรากฏบนริมฝีปากของเธอ

จะเป็นยังไง ถ้ารษิกามา? เลอศิลป์เป็นของฉัน ไม่มีใครแย่งเขาไปจากฉันได้!

อัญชสาพอใจเมื่อเธอมองดูรถขับต่อไปในความมืดก่อนที่เธอจะเหันมามองเลอศิลป์ และเธอก็พูดว่า "เลอศิลป์ นี่ก็ดึกแล้วนะคะ คุณสองคนควรเข้าไปพักผ่อน ฉันเองก็ต้องไปพักผ่อนเหมือนกัน”

เลอศิลป์พยักหน้าโดยไม่แม้แต่จะชายตามอง

อัญชสาไม่ได้โกรธเช่นกันขณะที่เธอเดินไปที่ทางเข้าคฤหาสน์

แม้ว่าความพยายามของเธอในวันนั้นจะสูญเปล่า แต่เธอก็ต้องยอมรับว่าการกระทำของรษิกาเมื่อครู่นี้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาก

เธอยอมรับได้ทุกอย่าง รวมถึงที่เลอศิลป์เพิกเฉยเธอด้วย

ฉันเชื่อว่าหลังจากวันนี้ นังสารเลวนั่นจะเข้าใจฐานะตัวเองและอยู่ห่างจากเลอศิลป์ด้วย!

ที่ทางเข้าคฤหาสน์เลอศิลป์ขมวดคิ้วขณะมองดูอัญชสาจากไป

เขาคิดว่าเขาตาฝาดที่เห็นอัญชสากลับไปอย่างอารมณ์ดี

ครั้งนี้เธอทำอะไรโดยที่ฉันไม่รู้อีกนะ?