กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 120

“……” แววตาณิชาสับสน ไม่รู้จะมองไปตรงไหนดี ได้แต่มองเลิ่กลั่กไปทั่ว

มองไปมองมา จนมองมาที่หัวรองเท้าของเขา

คำถามที่ว่าเขาล้อเล่นกับเธออยู่หรือเปล่าเหล่านั้นตอนนี้กลืนลงคอกลับไปทันที ผ่านไปพักใหญ่จึงได้เค้นคำถามโง่ๆ ออกมาว่า “คุณไม่ได้พูดเล่นจริงๆ ใช่ไหม”

“ผมจริงจัง”

เขายอมรับว่าเมื่อครู่ตอนที่อยู่ในห้องรับรองนั้นเขาวู่วามไปหน่อย แต่มาคิดดูแล้วภาพที่อยู่ด้วยกันกับเธอ ดูเหมือนว่า….ก็ไม่ได้เลวร้ายจนรับไม่ได้อย่างที่คิดขนาดนั้น

เธอทำให้เขารู้สึก……เหมือนกับผู้หญิงในคืนนั้นเมื่อสี่ปีก่อนอย่างยิ่ง

คิดมาถึงตรงนี้ นัยน์ตาของเวธัสก็มีความมืดมนมองไม่เห็นก้นบึ้งที่จะโผล่ขึ้นมา แต่ก็เป็นแค่ชั่วพริบตาหนึ่งเท่านั้น

ณิชารวบรวมความกล้าค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองอย่างช้าๆ สบตากับเขา ใจเต้นรัวราวกับเสียงกลอง หยั่งเชิงถามอย่างระมัดระวัง “งั้นฉันเข้าใจได้มั้ยว่า นายอยากอยู่กับฉัน”

เวธัสสีหน้าแววตาเรียบเฉย “ได้’

เล็บณิชาจิกลงไปที่ต้นขา

เจ็บเล็กน้อย นี่ดูไม่เหมือนว่ากำลังอยู่ความฝัน

ทันใดนั้น เรื่องราวต่างๆ ในช่วงหลายวันมานี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ

ที่ห้องรับรองส่วนตัวของอิมพิเรียลคลับเขาบอกว่ามีผู้หญิงตั้งมากมายอยากจะเป็นผู้หญิงของเขาเวธัส ทว่าตอนนี้ แม้เธอจะถามหลายต่อหลายครั้ง แต่คำตอบเขากลับยังคงหนักแน่นถึงเพียงนี้…

“เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว ฉันรู้ว่าเรื่องพวกนี้มันจอมปลอม คุณเองก็ไม่ได้ชอบฉัน เมื่อกี้ที่พูดอย่างนั้น ก็แค่จะใช้ฉันเป็นข้ออ้างให้คุณถอนหมั้นเท่านั้นเอง”

ณิชาแกล้งทำเป็นจับผมยาวสยายเบาๆ ด้วยท่าทางพูดติดตลก

ทันใดนั้นเอง เวธัสก็ยอมรับโดยทันทีว่า…

“ผมไม่ปฏิเสธว่านี่เป็นหนึ่งในเหตุผล”

เขาจะไม่ยอมให้กันญ่ามาเป็นนายหญิงของตระกูลสนธิไชยในอนาคตเด็ดขาด

เขาไม่ต้องไปอธิบายกับคนอื่นก็ได้ สิ่งเดียวที่เขาไม่อาจเพิกเฉยได้ก็คือความรู้สึกของน้าเล็ก

วิธีที่จะทำให้น้าเล็กยอมรับการถอนหมั้นอย่างเร็วที่สุดก็คือหาคนมาเป็นโล่กันกระสุนสักคน

การปรากฏตัวของณิชา ไม่ว่าจะเป็นจังหวะหรือบรรยากาศก็ตาม ก็เพียงพอที่จะเป็นหนึ่งในเหตุผลของโล่กันกระสุนนี้ได้

….

หรือว่ายังมีเหตุผลอื่นอีก

คงไม่ใช่ว่าเขาชอบเธอหรอกนะ

ณิชาคิดจนยุ่งเหยิงไปหมด โพล่งถามออกมาว่า “งั้นยังมีเหตุผลอะไรอีกที่ทำให้คุณเลือกฉัน”

เวธัสอมยิ้ม ดวงตาที่เย็นชาแพรวพราวเล็กน้อย “ที่งานเลี้ยงวันนั้น คุณถูกวางยา จนปีนขึ้นมาทำมิดีมิร้ายบนตัวผม หรือว่าตอนนี้คุณไม่ต้องแสดงความรับผิดชอบกับผมแล้วเหรอ”

ณิชานึกขึ้นได้ ก็หน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที อากาศบริสุทธิ์ฟุ้งกระจายไปทั่ว เธอถลึงตาใส่เขาอย่างโมโห

เรื่องแบบนี้มีผู้ชายที่ไหนเขาเสียเปรียบกัน

คนที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบคือเธอต่างหาก

ไม่รอให้เธอคิดได้อย่างกระจ่าง เสียงทุ้มต่ำของเวธัสดังขึ้นข้างหู “อยู่กับผม ต่างฝ่ายต่างได้ในสิ่งที่ต้องการ ผมอาจจะทำได้ไม่ได้ดีที่สุด แต่สิ่งที่คุณอยากได้ผมทำให้คุณสมหวังได้ วินๆ ทั้งสองฝ่าย ผมคิดเหตุผลที่คุณจะปฏิเสธผมไม่ออกเลย”

พอสิ้นเสียงเขา ในหัวสมองณิชาก็ขาวโพลนไปหมด

เมื่อก่อนอย่างมากก็แค่มีความคลุมเครือเรื่องชู้สาวเล็กๆ น้อยๆ ตอนนี้เขาก้าวเข้ามาโดยตรงเลย

กลืนน้ำลายหนึ่งอึก ณิชาจ้องมองเขาอย่างประหม่า “งั้นถ้าฉันปฏิเสธ คุณจะฆ่าปิดปากฉันหรือเปล่า”

ฝ่ามือเวธัสกระตุกเล็กน้อย ใบหน้าที่เดิมถือว่าหล่อเหลานั้นค่อยๆ เคร่งขรึมลง

เขาไม่ได้ตอบโดยทันที แต่จุดบุหรี่หนึ่งมวน

ความจริงแล้วแม้แต่ตัวเวธัสเองก็รู้สึกสับสน

เห็นชัดว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะจัดอยู่ในประเภทที่ห่างไกลจากผู้หญิงในอุดมคติของมาก….

ในความไม่มีตัวตนนั้น ดูเหมือนจะมีแรงดึงดูดอะไรบางอย่าง ทำให้เขาอยากที่จะเข้าใกล้อย่างไม่อาจควบคุมได้

ไฟที่ก้นบุหรี่สีขาวมอดดับลง เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ พ่นควันสีขาวออกมา น้ำเสียงเรียบเฉย “ไม่หรอก”

“จริงเหรอคะ”

เวธัสเหลือบมองเธอ