กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 131

ณิชาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ “อดทนอดไว้ หม่ามี๊มักจะสอนให้ลูกรู้จักใจเย็นควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้เป็นอยู่บ่อย ๆ ไม่ใช่เหรอ?”

“หนึ่งสัปดาห์” ดวงตาสีดำสนิทของปัณณ์ได้ส่องประกายวูบไหวออกมา พลางพูดออกไปอย่างจริงจังว่า “ภายในหนึ่งสัปดาห์ ถ้าหม่ามี๊ไม่มารับผม ผมจะบอกปีศาจกษัตริย์ ว่าผมไม่ใช่อรัล หม่ามี้ของผมคือณิชา ถึงตอนนั้นแล้วเขาจะต้องพาหม่ามี๊มาเจอผมอย่างแน่นอน”

ณิชา “...” เจ้าเด็กนี่ เลี้ยงเขามาโตเสียขนาดนี้ ความฉลาดเอามาใช้จัดการกับเธอทั้งนั้น?

ภายในหนึ่งสัปดาห์ ต้องไปรับเขา...

จะเป็นไปได้ยังไง?

“ปัณณ์ อย่ามาข่มขู่หม่ามี้!” อรัลรีบลุกยืนออกมาทันที พลางพูดเตือนด้วยเสียงทุ้มต่ำออกมา

ปัณณ์เปลี่ยนไปจับโทรศัพท์ด้วยมืออีกข้างนึง โคลงศีรษะไปด้วยความหยิ่งทะนง “ฉันเป็นพี่ชาย อย่ามาพูดแบบนี้กับฉัน”

“...”

ณิชาอึ้ง นึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะแม้แต่ว่าใครจะเป็นพี่ชายก็เคยถกกันมาก่อนแล้ว?

อรัลมีความกระอักกระอ่วนออกมาเล็กน้อย มองณิชาไปแวบนึง แล้วก็ได้เป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดออกมาเองว่า “ในเมื่อนายเป็นพี่ชาย งั้นก็ต้องทำตัวเป็นแบบอย่างที่ดี หม่ามี้รู้ว่านายกลับบ้านไม่ได้ เมื่อวานเธอก็ได้ร้องไห้ไปแล้ว นายทำให้หม่ามี๊โกรธอีก ฉันจะไม่ยอมรับนายแล้ว”

ปัณณ์ได้ยินณิชาร้องไห้ หัวใจมันก็รู้สึกปวดแปลบขึ้นมา เม้มริมฝีปากเล็กไปเบา ๆ “หม่ามี๊ร้องไห้มาหรอ?”

“ใช่ ดังนั้นแล้วนายยังจะข่มขู่หม่ามี้อีกงั้นเหรอ?”

“...ไม่ว่ายังไง หม่ามี๊ต้องรีบมารับผมออกไปเลย” ปัณณ์ไม่ได้อยากจะทำให้ณิชาต้องเสียใจเลยจริง ๆ

เขาเพียงแค่กลัว กลัวว่าหม่ามี๊มีอรัลแล้ว จะไม่ต้องการเขาอีกแล้ว

อรัลที่โรงเรียนเขาทำได้ยอดเยี่ยมกว่าเขา และรู้ความมากกว่า

ปัณณ์ขอบตาแดงก่ำ เขาได้เปลี่ยนมาอยู่ในโหมดออดอ้อนออกมาทันที เสียงเล็กเสียงน้อยพูดออกมาอย่างน้อยอกน้อยใจ “หนูกินข้าวคิดถึงหม่ามี๊ นอนหลับคิดถึงหม่ามี๊ ฉิ้งฉ่องก็ยังคิดถึงหม่ามี้ ถ้าหนูไม่ได้เจอหม่ามี๊อีก ช่างน่าเจ็บปวดใจจริง ๆ ใจมันจะแตกสลายไปหมดแล้ว”

ณิชาเองก็ทนไม่ได้เหมือนกัน จึงได้ให้คำตอบออกไปอย่างเอาจริงเอาจัง

“ได้ หม่ามี๊รับปาก ภายในหนึ่งสัปดาห์นี้จะไปหาปัณณ์”

เด็กน้อยแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยจะแยกห่างจากเธอมานาน ๆ เลย...

“หม่ามี๊ ไม่สู้ให้ผมไปสลับตัวไม่ดีกว่าเหรอฮะ” อรัลไม่อยากเห็นท่าทางสับสนทรมานใจของณิชา จึงได้เสนอออกไป

ขอเพียงแค่เขากลับคฤหาสน์สนธิไชยไป ปัณณ์ก็จะสามารถกลับมาได้แล้ว

ณิชาส่ายหน้าออกมาเล็กน้อย แววตาเฉียบขาดไม่มีความลังเลอยู่เลย

“ไม่ต้อง หม่ามี๊มีวิธีอื่นแล้ว”

อย่างมากก็แค่เล่นกับไฟไปก็เท่านั้นเอง

……

สามวันหลังจากนั้น

ชั่วพริบตาเดียว เวลาก็ได้แล่นผ่านไป

ณิชาไปที่งานJob Fairไปสามวัน ได้รับการแจ้งสัมภาษณ์ไปนับครั้งไม่ถ้วน และก็ได้รับการแจ้งปฏิเสธไปนับครั้งไม่ถ้วนด้วยเช่นกัน

ฐานภพก็ได้มาปรากฏตัวอยู่ที่ตรงหน้าของอรัลอยู่บ่อยครั้ง บางครั้งก็ได้ถือกล่องของขวัญมาด้วย บางครั้งก็ได้พกเอาขนมอร่อย ๆ มาด้วย ยิ้มมาอย่างอบอุ่น แต่ในมุมที่มองไม่เห็นมักจะซ่อนช่างภาพแอบถ่ายเอาไว้

ยิ่งเป็นแบบนี้ ณิชาก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงการบีบคั้นของช่วงเวลา

บ่ายวันนี้ เธอได้ข้ามสายอาชีพมาสมัครเป็นพนักงานต้อนรับ ทั้ง ๆ ที่เป็นแค่งานง่าย ๆ อีกฝ่ายก็ยังปฏิเสธเธอ

ณิชาได้ออกจากลิฟต์ไปอย่างหมดอาลัยตายอยาก...

ข้าง ๆ ตึกสำนักงานก็คือห้างJNที่มีขนาดใหญ่โต เธอถือโอกาสไปชั้นสามซื้อชานมมาแก้วนึงด้วยเลย

“คุณเวธัสมาแล้ว รีบให้คนเคลียร์พื้นที่ตรงชั้นนี้ให้หมดเร็ว!” ในทันใดนั้นเอง เธอก็ได้ยินผู้ชายที่สวมเสื้อสูทสองคน ตรงหน้าอกมีป้ายชื่อติดอยู่ เดินออกไปด้วยความรีบร้อน

ท่ามกลางความไม่รู้เนื้อรู้ตัวนั้นเอง ใจของณิชาได้ชะงักกึกไปอย่างจัง อย่างกับถูกคนบีบเค้นเอาไว้แน่น

ชานมในมือก็หมดความอยากไปในทันที เธอมองออกไปรอบ ๆ เล็กน้อย แล้วก็รีบเข้าไปหลบตรงห้องน้ำที่อยู่ตรงมุมไปด้วยความรวดเร็ว...

คงจะเป็นเพราะว่าได้หลบอยู่ในห้องน้ำมาสิบห้านาทีเข้าไปแล้ว เสียงคนที่ดังจอแจอยู่ภายในห้างตรงชั้นนี้ก็ค่อย ๆ หายไป ณิชาจึงได้ออกไปจากห้องน้ำไปเงียบ ๆ

นึกไม่ถึงว่า ตรงหน้าก็จะเห็นเข้ากับรูปร่างที่สูงใหญ่ร่างหนึ่งเข้า...

ชุดสูทของเวธัสเรียบมาก ทั้งร่างไม่มียับออกมาเลยสักนิดเดียว รองเท้าหนังที่แวววาวผิดปกติเสียจนสะท้อนแสงออกมาได้เหยียบลงบนพื้นหินอ่อน พร้อมกับส่งเสียงกระทบกันแบบเงียบ ๆ ออกมา

คนที่ยืนอยู่ที่ข้างเขาก็คือโทนี่ รวมไปถึงผู้จัดการที่รับผิดชอบในการดำเนินการจัดการในห้างสรรพสินค้าด้วย