กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 132

เวธัสเดิมทีแล้วก็เป็นห่วงเธอ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะผลักเขาออกไป ร่างกายมันได้เซไปข้างหลังสองสามก้าว

การ์ดที่อยู่ในที่แห่งนั้นกับพนักงานต่างพากันช็อกตกใจกันไปตาม ๆ กัน!

นึกไม่ถึงว่าจะมีผู้หญิงกล้าผลักคุณเวธัส อีกทั้งก็ยังเป็นคนที่คุณเวธัสได้เป็นฝ่ายเป็นห่วงเป็นใยมาก่อนด้วย...

ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นของเวธัสเองก็ได้ขรึมไปอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงไปได้

“ดูเหมือนว่าผมจะคิดเองเออเองไปฝ่ายเดียวแล้ว”

คำพูดหลุดออกมา เวธัสก็ได้ผันร่างเดินไปยังโซนที่ตรวจดูงานจุดต่อไป

การ์ดที่อยู่ทางด้านหลังก็ได้ตามไปตามลำดับ คนกลุ่มหนึ่งก็ได้เดินออกไปกันไปอย่างครึกโครม...

มองดูเวธัสเดินออกไปไกลจากระยะสายตาไปเรื่อย ๆ อยู่ตาปริบ ๆ ณิชาได้กัดปลายลิ้นจนแตกไปด้วยความหงุดหงิดโมโห

ทำไมเธอถึงได้น่าผิดหวังขนาดนี้กัน!

ในตอนที่เวธัสกำลังจะเข้าลิฟต์ไปนั้นเอง ณิชาก็ได้ตามออกไป ไม่สนเลยว่าจะมีคนมากมายอยู่ในที่แห่งนั้น ตะโกนเขาไปอย่างแน่วแน่เฉียบขาด “ไหนคุณบอกว่าจะให้โอกาสฉันสามครั้ง? ตอนนี้ฉันขอใช้โอกาสครั้งสุดท้ายบอกคุณว่าฉันรับปากคุณ!”

……

ประตูลิฟต์ค่อย ๆ ปิดเข้าหากัน ณิชาเห็นเพียงแค่โลหะที่ได้พ่นสีเงินชั้นหนึ่งเท่านั้น

เวธัสหายไปจากที่ตรงหน้าเธอไปอย่างนั้น

หัวใจของณิชาก็ค่อย ๆ จมลงไปที่ก้นหุบเหว

สมควรตาย เมื่อกี้เธอผลักเขาออกไปได้ยังไงกันน่ะ!

นี่มันเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายที่เขามอบให้แล้ว

ทั้ง ๆ ที่ไม่มีลมพัด แต่ผิวมันกลับเย็นยะเยือกไปหมด

ต่อจากนี้ เธอต้องทำยังไงถึงจะไปลูกรักของเธอที่คฤหาสน์สนธิไชยได้กัน?

ณิชาจมอยู่ในความสิ้นหวังและความหวาดกลัว และได้ควักโทรศัพท์ออกมาจากในกระเป๋าด้วยความรวดเร็ว เขียนเรียบเรียงข้อความขอโทษไปข้อความแล้วข้อความเล่าให้กับเวธัส มันจะต้องเป็นเพราะว่าเมื่อกี้เธอจู่ ๆ ก็ผลักเขาออกไปต่อหน้าลูกน้องเขาไป ทำให้เขาเสียหน้าไปแน่ ๆ เลย

ขอเพียงแค่เธอขอโทษไป เขาคงจะไม่โกรธขนาดนี้หรอกมั้ง?

ข้อความได้ส่งไป แต่กลับหายต๋อมไปเลย

เขา...นี่คือได้ถูกเธอทำให้เกิดโทสะขึ้นมาโดยสมบูรณ์แล้ว ไม่สนใจเธออีกแล้วใช่มั้ย?

เบ้าตาของณิชาละอองน้ำค่อย ๆ จับตัวเข้าด้วยกัน

เธอรับปากลูกเอาไว้แล้วว่าภายในหนึ่งสัปดาห์นี้จะต้องไปรับเขามา!

เธอเป็นแม่ภาษาอะไร แยกฝาแฝดไม่ออกก็แล้วไป ตอนนี้ลูกชายได้ตกอยู่ความลำบาก เธอเองก็ทำได้แค่เพียงมองดูอยู่เฉย ๆ ไปเท่านั้น!

ก็แค่คบกับสัตว์ร้ายที่เคยบีบบังคับตนก็เท่านั้น ทำไมเธอทำไม่ได้ล่ะ?

ณิชายกมือมาฟาดไปที่แก้มของตัวเองไปอย่างแรง...

ลมพัดเข้ามา พัดโชยผมซอบที่อยู่ข้างใบหูไป

แต่ในตอนที่ฝ่ามือกำลังจะจรดลงไปนั้นเอง...

ติ้งตอง

ลิฟต์ที่เดิมทีก็ได้แจ้งเตือนลงไปข้างล่างเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็ค่อย ๆ กลับขึ้นมาอีกครั้ง

ประตูลิฟต์ได้เปิดออกมาทันควัน

ท่ามกลางสีหน้าอึ้งตะลึงของผู้จัดการและการ์ด เวธัสได้สาวเท้าก้าวใหญ่ ๆ เดินออกมาอย่างรวดเร็ว

“เว...เวธัส...”

เสียงณิชายังไม่ทันได้พูดจบ จู่ ๆ เวธัสก็ได้คว้าข้อมือเธอเอาไว้ ดึงเธอไปยังศูนย์กลางการบริหารจัดการของห้างไป

ทุกคนต่างก็พากันแข็งค้างกันไป รวมไปถึงโทนี่ด้วย

ผ่านไปได้สักพักใหญ่ ๆ โทนี่ก็ได้ไกล่เกลี่ยสถานการณ์ไปด้วยเสียงหัวเราะเหอะ ๆ “เอ่อ การตรวจดูงานวันนี้ของคุณเวธัสผมจะเป็นคนจัดการไปก่อนชั่วคราว คุณผู้จัดการ คุณมานำทางข้างหน้าแล้วกัน คงจะไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรหรอกมั้งใช่มั้ย?”

……

ห้างJNต่างก็จะเก็บห้องรับรองห้องใหญ่ ๆ ห้องหนึ่งเอาไว้อยู่ที่ตรงจุดศูนย์กลางไปด้วย

ห้องรับรองโดยทั่วไปแล้วจะมีเอาไว้ให้ผู้บริหารระดับสูงใช้ตรวจดูงานกัน

ณิชาถูกเวธัสทั้งลากทั้งดึง พาไปที่ข้างในห้องรับรองที่โล่งว่างห้องนี้

แขนยาว ๆ ของเขาได้ช้อนเอาณิชาไปทิ้งลงไปบนโซฟา ร่างสูงใหญ่และเต็มไปด้วยมัดกล้ามได้บดบังลงไป...

ณิชานอนหงายอยู่บนโซฟา ผมดำได้แผ่ไปบนหมอน ถูกบังคับให้มองดูความหล่อเหลาเวอชั่นขยายใหญ่ของเขา

ภายในใจทั้งช็อกตกใจทั้งประหลาดใจและทั้งไม่สบายใจขึ้นมา...

ขนตาเรียวบางหนาแน่นขยับไปมา อย่างกับแปรงขนาดเล็กที่หนาแน่นสองอันเลย

ใต้สันจมูกได้ทอดเงาของขนตาออกมาจาง ๆ เคลื่อนไหวไปตามการหายใจของเธอ

แขนข้างเดียวของเวธัสได้ยันตัวอยู่กับบนโซฟา ยึดร่างของเธอให้อยู่ระหว่างอกของเขากับโซฟา มองพิจารณาเธอลงมาจากทางด้านบน

“คุณอยากจะพูดอะไรกับผม?”

ณิชารู้ว่าที่จริงแล้วเขานั้นได้ยิน ตอนนี้มาถามอย่างนี้เห็นได้ชัดว่าจงใจ

แต่เพื่อปัณณ์แล้ว เธอต้องทุ่มไปสุดตัว

“ฉันยอมเป็นโล่ให้คุณใช้เพื่อถอนหมั้นกับกันญ่า ขอเพียงแค่คุณช่วยจัดการแก้ปัญหาเรื่องฐานภพให้เรียบร้อย จัดการแก้ปัญหาคดีแย่งชิงตัวลูก ไม่ว่าอะไรฉันก็รับปากคุณทั้งนั้น”

นิ้วทั้งห้าของเวธัสได้กุมกรามล่างของเธอเอาไว้ และได้ยกสูงขึ้นมาเล็กน้อย “มองตาผม แล้วพูดอีกครั้ง”

“ฉันตกลงรับปากเงื่อนไขของคุณ”

ณิชามองดวงตาทั้งสองข้างที่ล้ำลึกอ่านได้ยากของเวธัส ดวงตากลับอดไม่ได้ที่จะสั่นไหวออกมาเล็กน้อย

นั่นมันเป็นการขัดขืนกันโดยสัญชาตญาณอย่างหนึ่ง และยังแฝงไปด้วยความโกรธแค้นชิงชัง...ที่ค้นพบได้ยากมากอยู่ด้วย

ถึงแม้ว่าการตอบสนองจำพวกนี้มันจะแสดงออกมาน้อยมาก แต่เวธัสก็ยังจับได้

ริมฝีปากได้เผยยิ้มเยาะหยันออกมา

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้สมัครใจเลย แต่ดันจะมานอนอยู่ใต้ร่างของเขา...

“ครั้งนี้ทำไมถึงได้ตอบตกลงเสียง่าย ๆ ขนาดนี้กัน?”

เล็บมือสวยของณิชาได้แกะไปที่เก้าอี้หนังของตัวโซฟา บนใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มอยู่ “อย่างที่คุณว่ามา คบอยู่กับคุณมันก็จะวิน-วินกันไปทั้งสองฝ่าย อีกอย่างฐานภพนั้นมันทำมากเกินไปแล้ว ฉันคิดไม่ออกว่าจะยังมีวิธีอะไรที่จะสามารถแก้ไขวิกฤติที่ฉันเผชิญอยู่ในตอนนี้โดยเร็วที่สุดได้อีกแล้ว”

“แต่ว่า อย่างนี้คุณมันก็น่าเบื่อเกินไปแล้ว ผมไม่ได้รู้สึกถึงความรู้สึกเพลิดเพลินใจในเอาชนะมาได้เลย”

เวธัสได้พ่นออกมาประโยคนึงอย่างเนิบนาบ โจมตีการเสแสร้งของเธอให้สิ้นท่าไป

ณิชากำหมัดแน่น แทบอยากจะเด้งตัวขึ้นมาเลยทีเดียว

เอาชนะ?

ที่แท้ตั้งแต่แรกเขาก็แค่ยั่วเย้าเธอเล่นมาตลอดเลย!

พอดีเลย เธอก็เกลียดเขาด้วยเหมือนกัน!

เข้าหาเขาก็แค่เพื่อลูกชายของตนเท่านั้นเอง!

เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว ณิชาเองก็ไม่รู้ว่าไปเอาความกล้ามาจากไหนเหมือนกัน มือทั้งสองข้างได้โอบรอบลำคอของเวธัสเอาไว้ ใช้แรงดึงลงมา ให้เขาเข้ามาใกล้แก้มของตน เงยหน้าขึ้นไปเล็กน้อย ริมฝีปากสีแดงเข้มได้แนบลงไปที่เขาแน่น

“ตอนนี้ล่ะ ชอบขึ้นมาสักนิดหรือยัง?”

เส้นประสาทของเวธัสได้ตรึงแน่นขึ้นมา น้ำเสียงได้ยับยั้งใจจนแหบแห้งออกมา ยากจะปกปิดความโกรธเอาไว้——

“ณิชา!”

“พอได้แล้ว หูของฉันมันรับรู้ได้ไวมาก คุณไม่ต้องเสียงดังอย่างนี้ก็ได้ เสียงดังจริงๆ เลย” ณิชาเบี่ยงริมฝีปากเชอร์รี่ไปอย่างไม่ใส่ใจ ดวงตาดำสนิทได้กรอกไปรอบ ๆ จู่ ๆ ก็ได้พลิกตัวไปแบบกะทันหัน ทำให้เวธัสนอนลงบนโซฟา...

ในทันใดนั้นเอง เธอก็ได้นั่งอยู่บนเอวแกร่งของเขาไปอย่างมั่นคง

เนื่องจากวันนี้ต้องสมัครงาน เสื้อผ้าที่เธอสวมอยู่นั้นต่างก็เป็นเสื้อเชิ้ตธรรมดา ๆ ทั้งนั้น ชายเสื้อได้ออกมาจากในกระโปรงสีดำ โคร่งหลวมออกมาเล็กน้อย

คอระหงยืดขึ้นสูง สะบัดผมยาวออกไปทางข้างหลัง

ท่าทางเอาอกเอาใจที่น่าดึงดูดใจได้เผยออกมาบนใบหน้า

นิ้วมือเรียวยาวได้สอดเข้าไปตามเสื้อเชิ้ตของเขา...

ดวงตาของเวธัสได้ล้ำลึกลงไปเรื่อย ๆ การหายใจเองก็ได้เปลี่ยนมาถี่ขึ้นมาด้วยเช่นกัน

“โห ผิวของคุณลื่นมากเลยนะเนี่ย” เธอเอนร่างเข้าไปใกล้กับหูของเขา พลางใช้น้ำเสียงอุ่นนุ่มถามออกไป “ใช้ครีมอาบน้ำยี่ห้ออะไร?”

ตรงปลายผมได้จรดลงไปที่แก้มของเขา ปัดไปที่บนหน้าเบา ๆ เหมือนกับว่าต้องการจะให้ประสาทที่ตรึงแน่นของเขาฉีกขาดไป

ม่านตาที่แคบยาวของเวธัสได้หรี่ลงเล็กน้อย ต่อจากนั้นณิชาก็รู้สึกได้แค่เพียงภาพมันหมุนไป เธอได้ถูกเรี่ยวแรงที่แข็งแกร่งพลิกไปอีกด้านนึง

เงาสีดำได้ปกคลุมลงมา เวธัสได้กำราบเธอไปใหม่อีกครั้ง

ความรู้สึกไร้น้ำหนักจากการที่ได้ถูกขายชอร์ตแล้วจู่ ๆ ก็ได้ร่วงตกลงมาอีกทีจำพวกนั้นได้ทำให้ณิชาเกือบจะกรีดร้องออกไป...

แต่เธอก็ยังไม่ทันได้ร้องออกไป ริมฝีปากก็ได้ถูกเขาปิดเอาไว้!

นิ้วมือตรงข้อต่อของเวธัสได้บีบกรามของเธอแน่น บีบให้เธอเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย เหมือนกับว่าต้องการที่จะดูดเอาอากาศหายใจจากปอดเธอไปให้หมดเลย!

เสียงเสื้อผ้าฉีกขาดได้ดังขึ้นมา เสื้อเชิ้ตได้ฉีกเป็นสองท่อน...

อากาศที่หนาวเย็นและการสัมผัสทางผิวหนัง ฝ่ามือหนาของเวธัสได้พาดผ่านช่วงเอวของเธอไป

ดวงตาของณิชาเห็นเพดานขาวสะอาดที่อยู่ตรงบนหัวของตน

เล็กมือได้หยิกเข้าไปในผิวด้านหลังของเวธัส ได้ขูดเป็นคราบเลือดยาว ๆ ออกมาด้วยความไม่ระวัง