กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 132

เวธัสเดิมทีแล้วก็เป็นห่วงเธอ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะผลักเขาออกไป ร่างกายมันได้เซไปข้างหลังสองสามก้าว

การ์ดที่อยู่ในที่แห่งนั้นกับพนักงานต่างพากันช็อกตกใจกันไปตาม ๆ กัน!

นึกไม่ถึงว่าจะมีผู้หญิงกล้าผลักคุณเวธัส อีกทั้งก็ยังเป็นคนที่คุณเวธัสได้เป็นฝ่ายเป็นห่วงเป็นใยมาก่อนด้วย...

ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นของเวธัสเองก็ได้ขรึมไปอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงไปได้

“ดูเหมือนว่าผมจะคิดเองเออเองไปฝ่ายเดียวแล้ว”

คำพูดหลุดออกมา เวธัสก็ได้ผันร่างเดินไปยังโซนที่ตรวจดูงานจุดต่อไป

การ์ดที่อยู่ทางด้านหลังก็ได้ตามไปตามลำดับ คนกลุ่มหนึ่งก็ได้เดินออกไปกันไปอย่างครึกโครม...

มองดูเวธัสเดินออกไปไกลจากระยะสายตาไปเรื่อย ๆ อยู่ตาปริบ ๆ ณิชาได้กัดปลายลิ้นจนแตกไปด้วยความหงุดหงิดโมโห

ทำไมเธอถึงได้น่าผิดหวังขนาดนี้กัน!

ในตอนที่เวธัสกำลังจะเข้าลิฟต์ไปนั้นเอง ณิชาก็ได้ตามออกไป ไม่สนเลยว่าจะมีคนมากมายอยู่ในที่แห่งนั้น ตะโกนเขาไปอย่างแน่วแน่เฉียบขาด “ไหนคุณบอกว่าจะให้โอกาสฉันสามครั้ง? ตอนนี้ฉันขอใช้โอกาสครั้งสุดท้ายบอกคุณว่าฉันรับปากคุณ!”

……

ประตูลิฟต์ค่อย ๆ ปิดเข้าหากัน ณิชาเห็นเพียงแค่โลหะที่ได้พ่นสีเงินชั้นหนึ่งเท่านั้น

เวธัสหายไปจากที่ตรงหน้าเธอไปอย่างนั้น

หัวใจของณิชาก็ค่อย ๆ จมลงไปที่ก้นหุบเหว

สมควรตาย เมื่อกี้เธอผลักเขาออกไปได้ยังไงกันน่ะ!

นี่มันเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายที่เขามอบให้แล้ว

ทั้ง ๆ ที่ไม่มีลมพัด แต่ผิวมันกลับเย็นยะเยือกไปหมด

ต่อจากนี้ เธอต้องทำยังไงถึงจะไปลูกรักของเธอที่คฤหาสน์สนธิไชยได้กัน?

ณิชาจมอยู่ในความสิ้นหวังและความหวาดกลัว และได้ควักโทรศัพท์ออกมาจากในกระเป๋าด้วยความรวดเร็ว เขียนเรียบเรียงข้อความขอโทษไปข้อความแล้วข้อความเล่าให้กับเวธัส มันจะต้องเป็นเพราะว่าเมื่อกี้เธอจู่ ๆ ก็ผลักเขาออกไปต่อหน้าลูกน้องเขาไป ทำให้เขาเสียหน้าไปแน่ ๆ เลย

ขอเพียงแค่เธอขอโทษไป เขาคงจะไม่โกรธขนาดนี้หรอกมั้ง?

ข้อความได้ส่งไป แต่กลับหายต๋อมไปเลย

เขา...นี่คือได้ถูกเธอทำให้เกิดโทสะขึ้นมาโดยสมบูรณ์แล้ว ไม่สนใจเธออีกแล้วใช่มั้ย?

เบ้าตาของณิชาละอองน้ำค่อย ๆ จับตัวเข้าด้วยกัน

เธอรับปากลูกเอาไว้แล้วว่าภายในหนึ่งสัปดาห์นี้จะต้องไปรับเขามา!

เธอเป็นแม่ภาษาอะไร แยกฝาแฝดไม่ออกก็แล้วไป ตอนนี้ลูกชายได้ตกอยู่ความลำบาก เธอเองก็ทำได้แค่เพียงมองดูอยู่เฉย ๆ ไปเท่านั้น!

ก็แค่คบกับสัตว์ร้ายที่เคยบีบบังคับตนก็เท่านั้น ทำไมเธอทำไม่ได้ล่ะ?

ณิชายกมือมาฟาดไปที่แก้มของตัวเองไปอย่างแรง...

ลมพัดเข้ามา พัดโชยผมซอบที่อยู่ข้างใบหูไป

แต่ในตอนที่ฝ่ามือกำลังจะจรดลงไปนั้นเอง...

ติ้งตอง

ลิฟต์ที่เดิมทีก็ได้แจ้งเตือนลงไปข้างล่างเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็ค่อย ๆ กลับขึ้นมาอีกครั้ง

ประตูลิฟต์ได้เปิดออกมาทันควัน

ท่ามกลางสีหน้าอึ้งตะลึงของผู้จัดการและการ์ด เวธัสได้สาวเท้าก้าวใหญ่ ๆ เดินออกมาอย่างรวดเร็ว

“เว...เวธัส...”

เสียงณิชายังไม่ทันได้พูดจบ จู่ ๆ เวธัสก็ได้คว้าข้อมือเธอเอาไว้ ดึงเธอไปยังศูนย์กลางการบริหารจัดการของห้างไป

ทุกคนต่างก็พากันแข็งค้างกันไป รวมไปถึงโทนี่ด้วย

ผ่านไปได้สักพักใหญ่ ๆ โทนี่ก็ได้ไกล่เกลี่ยสถานการณ์ไปด้วยเสียงหัวเราะเหอะ ๆ “เอ่อ การตรวจดูงานวันนี้ของคุณเวธัสผมจะเป็นคนจัดการไปก่อนชั่วคราว คุณผู้จัดการ คุณมานำทางข้างหน้าแล้วกัน คงจะไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรหรอกมั้งใช่มั้ย?”

……

ห้างJNต่างก็จะเก็บห้องรับรองห้องใหญ่ ๆ ห้องหนึ่งเอาไว้อยู่ที่ตรงจุดศูนย์กลางไปด้วย

ห้องรับรองโดยทั่วไปแล้วจะมีเอาไว้ให้ผู้บริหารระดับสูงใช้ตรวจดูงานกัน

ณิชาถูกเวธัสทั้งลากทั้งดึง พาไปที่ข้างในห้องรับรองที่โล่งว่างห้องนี้

แขนยาว ๆ ของเขาได้ช้อนเอาณิชาไปทิ้งลงไปบนโซฟา ร่างสูงใหญ่และเต็มไปด้วยมัดกล้ามได้บดบังลงไป...

ณิชานอนหงายอยู่บนโซฟา ผมดำได้แผ่ไปบนหมอน ถูกบังคับให้มองดูความหล่อเหลาเวอชั่นขยายใหญ่ของเขา

ภายในใจทั้งช็อกตกใจทั้งประหลาดใจและทั้งไม่สบายใจขึ้นมา...