กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 133

เวธัสเจ็บขึ้นมา หยุดการจูบเอาไว้ เงยหน้ามองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอด ผิวประหนึ่งนมวัว กลิ่นหอมของครีมอาบน้ำได้วนเวียนอยู่รอบ ๆ มันช่างดึงดูดใจคนมากเลยจริง ๆ ท่าทางที่สั่นไปหมดทั้งร่างของเธอนั้นมันกลับดันเป็นประหนึ่งน้ำเย็นที่สาดรดลงมาที่บนหัว

หางคิ้วเลิกขึ้น สายตาของเวธัสได้พาดผ่านไปด้วยความเยือกเย็นไม่สะทกสะท้านใด ๆ ออกมาด้วยความไม่ได้แปลกใจเลยสักนิดเดียว

อย่างที่คิดเธอต่อต้านเขาจริง ๆ

อะไรที่ทำให้เธอทั้ง ๆ ที่ไม่ยอม แต่ยังจะฝืนมานอนอยู่ที่ตรงนี้อีก?

เธอมีจุดประสงค์อะไรกันแน่?!

เสื้อผ้าบนร่างของณิชาได้ยุ่งไปหมด พบว่าเขาได้หยุดลงไป แต่ก็ไม่รู้เลยว่าทำไมเขาถึงได้หยุดไป

“ไม่ต่อเหรอ?”

“ผมไม่สนใจที่จะเอากับศพ”

“sorryนะ ภาวะตื่นตัวครั้งแรก มันค่อนข้างจะกลัวอยู่บ้าง” ณิชาแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจออกมา แล้วเลียริมฝีปากเชอร์รี่ไปเล็กน้อย “อันที่จริงแล้วคุณสามารถไม่สนใจฉันไปเลยก็ได้”

สติสัมปชัญญะของเวธัสค่อย ๆ คืนกลับมา สงบอารมณ์ที่เต้นรัวลง แล้วลุกขึ้นจากบนโซฟา หยิบกางเกงสแล็คขึ้นมาคาดเข็มขัดหนังให้เรียบร้อย

กระดุมเสื้อเมื่อกี้ได้หลุดไปหลายเม็ด เผยหน้าอกที่แข็งแกร่งออกมา

เขาได้ถอดเสื้อเชิ้ตออกไปเลยทันที แล้วดึงตู้เสื้อผ้าออกมา หยิบเอาเสื้อซับพอดีตัวสะอาดตัวหนึ่งออกมา อ้าแขนค่อย ๆ สวมเข้าไปที่บนร่าง การกระทำเป็นไปอย่างสง่างามและสูงส่ง ในทุก ๆ การกระทำล้วนเต็มไปด้วยออร่าของคุณชายผู้สูงศักดิ์ทั้งนั้น

ณิชาภายนอกยิ้มออกมาแต่ภายในไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย

“ครั้งหน้าฉันจะเตรียมพร้อมให้ดี...”

“ผู้หญิงที่อยากจะปีนขึ้นเตียงผมมันมีเยอะมาก คุณมีสิทธิ์อะไรมาคิดว่าผมจะทำให้ตัวเองหมดอารมณ์?” เวธัสกลับพูดขัดคำพูดเธอออกมาในทันใด ชายหนุ่มได้พลิกตัวมา ร่างกำยำปิดซ่อนความเยือกเย็นเอาไว้ “แล้วมีสิทธิ์อะไรมาคิดว่าตอนนี้ผมจะยังต้องการคุณอีก?”

“...”

บรรยากาศได้เงียบลง สมองของณิชาได้ว่างเปล่าไปทันที

ในเมื่อไม่ต้องการแล้ว ทำไมถึงได้จากไปแล้วกลับมาอีกกัน?

แล้วทำไมถึงได้พาเธอมาที่นี่?

ในระหว่างที่ตกอยู่ในภวังค์อยู่นั้นเอง ณิชาได้เลิกตาขึ้นประสานกับนัยน์ตาของเวธัส แววตาที่ได้ลุ่มลึกมาโดยตลอดเหมือนกับว่าได้เก็บซ่อนน้ำแข็งที่หนาวเย็นเอาไว้อยู่ ไม่มีความอบอุ่นอะไรอยู่เลย ถึงขนาดที่ยังประดับไปด้วยการเยาะหยันออกมาบาง ๆ อีกด้วย ทำให้ณิชาเกิดความรับรู้ที่ผิดไปอย่างเห็นได้ชัดออกมา

เหมือนกับว่าทั้งหมดที่เธอคิดอยู่ในใจ เขาได้รับรู้มันอย่างชัดเจนทั้งหมด!

กำหมัดแน่น ณิชาฝืนฉีกยิ้มออกไป

“ขอโทษ ฉันคงจะสะเออะไปเอง...”

พูดไปแล้ว เธอก็เก็บเสื้อเชิ้ตที่ฉีกแยกออกจากกันเสียจนสุดแสนเกินที่จะรับได้ขึ้นมาจากพื้น ฝืนเอามาปกปิดร่างเอาไว้ รีบสาวเท้าออกจากประตูไป

ลูกบิดประตูอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมมือ ณิชายื่นมือออกไปคว้าลูกบิดประตูเอาไว้

แกรก...

เสียงบิดได้ดังเข้ามา ประตูเพิ่งจะแง้มออกมาแค่นิดเดียว...

ปัง!

ในทันใดนั้นเอง แขนแกร่งข้างหนึ่งก็ได้ผ่านณิชาไป ยันไปที่บนบานประตู

ประตูได้ถูกปิดกลับไปอีกครั้ง

ณิชามองเงาสีดำที่อยู่ข้าง ๆ ไปอย่างคาดไม่ถึง ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นของเวธัสเหมือนกับว่ามันได้ปกคลุมไปด้วยเมฆครึ้ม แต่กลับมีคำพูดที่พูดย้ำชัดออกมาจากไรฟัน “คุณคิดว่าที่นี่คุณอยากจะมาก็มาอยากจะไปก็ไปได้งั้นเหรอ? ครั้งนี้ เป็นคุณที่เป็นคนยั่วผมเอง!”

……

ณิชาได้ถูกเวธัสเอาไปแรง ๆ ถึงสองครั้ง

เขาไม่ได้ยับยั้งใจตัวเอง ถึงแม้ว่าเธอจะสั่นกลัวออกมา เขาก็ยังเหมือนกับคนที่ได้ถูกครอบงำคนหนึ่ง กลืนกินเธอเข้าไป

ได้มาถึงช่วงเช้ามืดแล้ว แสงไฟนีออนที่ส่องแสงมาที่หน้าต่างที่ยาวจรดพื้นผ่านทะลุเข้ามา เวธัสนั่งพิงเข้ากับหัวเตียงไปด้วยความเกียจคร้าน นิ้วมือเรียวยาวได้คีบบุหรี่เอาไว้มวนนึง ค่อย ๆ สูบไปอย่างช้า ๆ ควันบุหรี่สีขาวได้อบอวลไปรอบ ๆ

ณิชาที่อยู่ในอ้อมแขนนั้นได้หมดแรงหมดสติไปนานแล้ว

เธออยู่ในท่านอนตะแคงข้าง ขดตัวเข้าด้วยกัน ซุกอยู่ข้าง ๆ ตัวเขาไปเหมือนกับแมวเลยไม่มีผิด แก้มได้ซีดผิดไปจากปกติออกมา

เส้นผมได้ถูกเหงื่อทำเอาเปียกชื้นขึ้นมา แนบติดกับตรงมุมหน้าผากแน่น

คิ้วสวยได้ขมวดออกมาเล็กน้อยตามความเคยชิน เหมือนกับฝันร้ายอะไรขึ้นมา นอนหลับไม่สนิท

ทำให้คนเกิดแรงกระตุ้นอยากจะดูแลทะนุถนอมขึ้นมา

ทั้งหมดเมื่อกี้นี้มันได้ค่อย ๆ ปรากฏชัดเจนขึ้นมา เวธัสยื่นมือลูบไล้ผมยาวนุ่มของเธอ

ไม่ว่าจะทำไม แต่การมากระตุ้นเขา ก็อย่าได้คิดจะถอนตัวออกไป!