กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 134

เขาแสดงใบหน้าเขียวปั้ดออกมา น้ำเสียงได้ประดับไปด้วยความอ่อนโยนอย่างสุดความสามารถ “ตรงนั้นของคุณ...ถูกฉีกขาดแล้ว?”

“...” ณิชาอับอายเสียจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินมุดเข้าไปเลย

เธอไม่เคยขายหน้าขนาดนี้มาก่อนเลย

เธออยากจะลงจากเตียง แต่เวธัสได้ตรึงเธอเอาไว้บนเตียง มือทั้งสองข้างได้กดแขนเธอเอาไว้ ก็คือไม่ให้เธอได้ลงจากเตียงไปนั่นเอง

ณิชาแก้มร้อนขึ้นมา...

“เปล่า! คุณออกไป ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ!”

เวธัสเห็นว่าจู่ ๆ เธอก็เปลี่ยนมามีหน้าที่แดงก่ำออกมา จึงได้สั่งออกไปด้วยความบูดบึ้ง “ถอดกางแกออก”

แรงของเขานั้นเขารู้ดี...

บวกกับเมื่อสองครั้งนั้นเขาได้ขาดความยับยั้งใจไปจริง ๆ แทบจะบดขยี้เธอให้แหลกไปทีละนิด ๆ

เวธัสในตอนนี้ได้สงสัยว่าตนได้ทำเธอเสียหายไปเสียแล้ว

ณิชาตื่นตกใจจนแทบจะเตะไปที่บนหน้าของเขา ยังต้องถอดกางเกงออกไปอีก?

เขา...เขาคงไม่ได้ดุร้ายกันขนาดนั้นหรอกมั้ง?

“ฉัน...ตอนนี้ร่างของฉันไม่สบาย ไม่ค่อยสะดวก คุณอย่ามาทำอะไรบ้า ๆ”

เวธัสได้ยินดังนั้นแล้ว ในดวงตาที่ดำสนิทได้เผยความตลกขบขันและทั้งหน่ายใจออกมาอีกด้วย

ในสายตาของเธอนั้น เขามันกินอะไรไม่เลือกขนาดนั้นเลยเหรอ?

“คุณคิดจะไปไหน ผมก็แค่อยากจะช่วยคุณดูแผลให้เท่านั้นเอง”

ไม่อยากจะพูดไร้สาระกับเธอให้มากมาย เวธัสก็ได้กดณิชาลงบนเตียง ฝ่ามือใหญ่ได้จรดลงไปที่บนเสื้อคลุมของเธอ

ที่นี่ไม่มีเสื้อผู้หญิง ดังนั้นแล้วสิ่งที่เธอสวมนั้นก็เป็นเสื้อคลุมนอนผู้ชายของเขานั่นเอง

ดึงสายรัดเอวออก ตาเห็นว่าเสื้อคลุมมันกำลังจะเปิดออกมาแล้ว...

ณิชาก็ไม่ได้สนใจความกระดากอายอีกแล้วเช่นกัน ได้กดมือทั้งสองข้างของเขาที่กำลังจะถอดเสื้อคลุมเธอเอาไว้อย่างบ้าคลั่ง แทบจะร้องคำรามและทั้งยังประดับไปด้วยความขอร้องวิงวอนไปด้วย “ฉันไม่ได้บาดเจ็บ และยิ่งไม่ได้มีอะไรฉีกขาดอย่างที่คุณคิด! ฉันก็แค่...เป็นประจำเดือน ก็แค่ผู้หญิงในทุก ๆ เดือนก็จะต้องมีเลือดไหลกันออกมา คุณเข้าใจแล้วหรือยัง!”

ร่างสูงของเวธัสได้แข็งเกร็งไปกะทันหัน

ประจำเดือนมาแล้ว...

เขารู้อยู่แล้วว่าประจำเดือนของผู้หญิงมันหมายความว่าอะไร แต่ก็...

วันนี้ปล่อยไก่ไปเสียใหญ่โตตั้งขนาดนี้!

เวธัสหลุบตาลง บนใบหน้าได้มีความกระดากอายออกมา เพียงชั่วพริบตาเดียวก็ได้มีอาการโมโหออกมาอีกครั้ง

ณิชาปล่อยให้มันเป็นไปตามยถากรรม “ตอนนี้คุณก็รู้แล้ว ยังจะจับฉันเอาไว้ทำไมอีก?”

ใบหน้าหล่อของเวธัสได้แดงออกมาเล็กน้อยจนยากที่จะสังเกตเห็นได้ แล้วก็ได้คลายพันธนาการณิชาออกไปด้วยความรวดเร็ว

ณิชาโน้มตัวมุดออกมาจากใต้แขนของเวธัส กุมท้องน้อยที่เจ็บปวดเอาไว้ แล้วหยิบกระเป๋าที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา วิ่งเข้าไปที่ห้องน้ำด้วยความรวดเร็ว

ตรงเข้าไปนั่งบนชักโครก ความอับอายตรงจุดนั้นมันยังวนเวียนอยู่ภายในใจของเธอไม่หยุด...

แต่ทว่า เมื่อกี้เวธัสเหมือนกับว่าจะหูแดงออกมาด้วย

เขาเองก็เขินอายด้วยเหมือนกันเหรอ?

ณิชานึกถึงว่าเวธัสแม้แต่สามัญสำนึกทั่วไปตรงจุดนั้นเองก็ยังจัดการได้ไม่ชัดเจนเลย ก็ได้หัวเราะเสียงดังอย่างชั่วร้ายออกมา หัวเราะเสียจนท้องน้อยได้ปวดขึ้นมาแรงขึ้น แต่มันก็รู้สึกสะใจอย่างอธิบายไม่ถูก มีความรู้สึกว่าเธอได้หยอกเย้าการรับรู้ที่ผิดไปของเวธัสบางอย่างขึ้นมา...

นั่งสงบใจอยู่บนชักโครกอยู่สักพักนึง ณิชาถึงได้หาผ้าอนามัยจากในกระเป๋า

หลังจากที่เธอคลอดลูกแล้วรอบประจำเดือนก็ไม่ค่อยจะมาตรงนัก

ตลอดมานั้นเธอเตรียมใส่ในกระเป๋าเอาไว้ตลอด

แต่ว่าตอนนี้ เธอพลิกกระเป๋าเปิดดูทั่วแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะไม่เห็นผ้าอนามัยอยู่เลย

ทั้ง ๆ ที่เธอจำได้ว่าก่อนออกจากบ้านได้ใส่เอาไว้แล้วแผ่นนึง ทำไมถึงไม่เจอกัน...

หรือว่าเธอจะจำผิด?

ตอนนี้มันเป็นเวลาตีสี่ไปแล้ว เธอสวมกางเกงที่ถูกทำให้สกปรก มันก็ไม่อาจออกไปซื้อผ้าอนามัยได้เลย

ณิชาขยี้ผมยาวดำจนยุ่งไปหมด

เธอจะทำยังไงดี?

หรือว่า...

ต้องให้เวธัสช่วยเธอคิดหาวิธี?

มันน่าขายหน้าจะตายไป!

……

เวธัสล้างมือเสร็จ ร่างสูงก็ได้ยืนอยู่ที่ตรงหน้าหน้าต่าง ความคิดมันยังคงพลุ่งพล่านอยู่

นอกเหนือจากการนึกเสียใจขึ้นมา ภายในใจมันก็ได้มีความรู้สึกแปลก ๆ ที่บอกไม่ถูกออกมา

เหมือนกับว่ามันมีอะไรไต่อยู่ที่ยอดหัวใจเลย...

คันยุบยิบ และทั้งชาหนึบขึ้นมา

ข่วนเกาที่หัวใจของเขาอยู่บ่อยครั้ง ทำให้เขาว้าวุ่นใจขึ้นมา

ติ๊งตอง

ในตอนนั้นเอง หน้าจอโทรศัพท์ที่เขาวางอยู่บนตู้ตรงหัวเตียงก็ได้สว่างขึ้นมา ปรากฏให้เห็นข้อความหนึ่งที่ได้รับเข้ามา

เวธัสเห็นว่าคนที่ส่งมาเป็นณิชา

บทสนทนาของพวกเขาได้หยุดอยู่ที่การพนันเมื่อก่อนหน้าครั้งนั้นอยู่

ผลก็คือเขาชนะแล้ว

แต่ในความจริงนั้น เขาชนะไปก็ไม่ได้ชนะไปโดยสมบูรณ์

เธอมาเพราะมีจุดประสงค์อย่างอื่น และก็ไม่ได้ตอบรับที่จะอยู่กับเขาไปอย่างบริสุทธิ์ใจ

เวธัสได้ปิดตาลง เปิดหน้าจอออกมา ตอนที่เห็นเนื้อหาข้อความบนหน้าจอแล้ว ใบหน้าหล่อก็ได้เปลี่ยนมาไม่อาจอธิบายออกมาได้อีกครั้ง

……

ณิชาถูกขังอยู่ในห้องน้ำ ไม่กล้าลุกขึ้น และก็ไม่กล้าออกไปด้วย

สีแดงสดที่บนกางเกงมันได้เตือนสติว่าเธอขายหน้าไปมากแค่ไหน

ภายใต้ความจนใจนั้นเอง เธอทำได้แค่เพียงขอความช่วยเหลือจากเวธัสไปเท่านั้น ให้เขาช่วยซื้อผ้าอนามัยมาสักหน่อย

แต่หลังจากที่ข้อความได้ส่งออกไปแล้ว หน้าจอโทรศัพท์มันก็เงียบไปตลอด

เขาไม่ได้ตอบกลับมา

เป็นเพราะว่าไม่เห็นหรือว่าไม่คิดจะช่วยเธอกัน?

และก็ไม่ได้ยินเสียงเปิดปิดประตูเลยด้วย ณิชาอดไม่ได้ที่จะคิดว่าต้องโทรไปหาเขาหรือเปล่า พูดจาดี ๆ ไปสักหน่อย ให้เขาใจอ่อนลง?

ในตอนที่กำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้น ฝ้าด้านนอกประตูห้องน้ำได้มีเงาร่างสีดำค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา

ณิชาเกร็งใบหน้าเล็กไปด้วยความตื่นกังวล

“เปิดประตู ของที่คุณต้องการซื้อมาแล้ว” เสียงของเวธัสฟังไม่ออกถึงความผิดปกติใด ๆ ออกมาเลย

ณิชาเองก็กำลังรู้สึกจิตใจไม่สงบอยู่เหมือนกัน ไม่กล้าเปิดประตูออกไปกว้างนัก แอบแง้มออกไปนิดหน่อย

เวธัสส่งถุงสีดำสองถุงเข้ามา

ณิชารู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก รีบรับไปอย่างรวดเร็ว แล้วก็ได้ปิดประตูไปใหม่อีกครั้ง

แกะถุงสีดำหนึ่งในนั้นออกมา ด้านในเป็นผ้าอนามัยหลากหลายแบบหลากหลายชนิด แบบที่ใช้กลางวัน และแบบกลางคืนน แบบผ้าฝ้าย ... มีอยู่หลายสิบห่อเต็ม ๆ ณิชาอดไม่ได้ที่จะอับอายขึ้นมา นี่...นี่จะต้องเกิดมาจากฝีมือของผู้ชาย เวธัสคงไม่ได้สั่งให้โทนี่เป็นคนซื้อมาหรอกนะ?

หัวใจที่เพิ่งจะสงบไปของณิชาก็ได้เต้นรัวขึ้นมาอีกครั้ง

จบกัน ขายหน้าก็ยังขายไปคนไปทั่ว...

ในอีกถุงนึงนั้นได้มีเสื้อผ้าผู้หญิงครบเซต ตั้งแต่ด้านในไปจนถึงด้านนอกมีครบหมดทุกอย่าง

นึกไม่ถึงว่าบางครั้งเขาก็คิดละเอียดรอบคอบมากเลยเหมือนกัน...

ณิชารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดไปด้วยความรวดเร็ว มองดูเสื้อคลุมนอนผู้ชายที่ได้ทำสกปรกไป เธอก็ไม่ได้ลังเลอีกเช่นกัน ได้กรอกน้ำอุ่นมากะละมังนึง แล้วเอาเสื้อคลุมตัวนั้นได้แช่ลงไปด้านใน หมายจะรอให้ซักสะอาดแล้วค่อยคืนให้เขาไป

……

เวธัสรออยู่ที่ด้านนอกอยู่นานสักพักนึงแล้ว ก็ไม่เห็นณิชาออกมาเลย

รอบตัวยังประดับไปด้วยความเยือกเย็นออกมาด้วย

เขาเอามือไปปรับอุณหภูมิแอร์ให้สูงขึ้น และก็รออีกสองนาที

“ณิชา ผมจะใช้ห้องน้ำ” เวธัสเดินเข้าไปที่ตรงหน้าห้องน้ำ แล้วเคาะประตูไป

“จะเสร็จแล้ว” ณิชาจัดแจงชายเสื้ออยู่ที่หน้ากระจก แล้วก็เลื่อนเปิดประตูเลื่อนออก

ความอับอายเมื่อกี้นี้ยังไม่หายไป บรรยากาศกระอักกระอ่วนได้เพิ่มพูนขึ้นมา

ณิชาก้มหน้าลงไป สายตาได้จรดลงไปที่รองเท้าสลิปเปอร์สีอ่อนของเขา “เอ่อ...คุณซื้อเสื้อผ้ากับของพวกนั้นไปเท่าไหร่ ฉันจะคืนเงินให้คุณ”

เธอเพิ่งจะอาบน้ำ กลิ่นหอมของสบู่อาบน้ำได้ผสมเข้ากับกลิ่นหอมของดอกพุดจาง ๆ ออกมาด้วย

ในดวงตาของเวธัสได้ร้อนออกมาเล็กน้อย แล้วได้ยื่นมือไปโอบเอวของเธอเอาไว้อย่างเอาแต่ใจ ดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของตน...

“ผมไม่ต้องการเงิน ต้องการให้ชดใช้ด้วยร่างกาย”

เท้าของณิชาได้ยืนทรงตัวไม่อยู่ พุ่งเข้าไปที่หน้าอกของเขา “...ตอนนี้ฉันไม่สะดวก!”

“ความหมายของคุณก็คือว่าหลังจากนี้สะดวกแล้วก็จะสามารถชดใช้ด้วยร่างกายได้แล้ว?”

“...” ณิชาอยากจะกระอักเลือดออกไป ทำเขาถึงได้อันตพาลขนาดนี้กัน!

เห็นฟันกัดลงไปที่ริมฝีปากแล้ว เธอก็ได้ย้อนถามกลับออกไปว่า “คุณไม่กลัวฉันจะทำผ้าปูที่นอนของคุณสกปรกอีกหรือไง?”

“ผ้าปูที่นอนสกปรกมันสามารถเปลี่ยนใหม่ได้ แต่คุณ...ไม่อาจทดแทนได้”

แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็เป็นคนที่พูดคำหวาน ๆ ออกไปไม่เป็น มาตอนนี้จู่ ๆ ก็มาบอกว่าเธอนั้นไม่อาจจะทดแทนได้ออกมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ภายในใจของณิชานั้นก็ได้เกิดความหวั่นไหวขึ้นมา

แต่พอคิดไปถึงเมื่อสี่ปีก่อนที่เขาบีบบังคับตนขึ้นมาแล้ว...