กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 148

“ณิชาเหรอ？”

“ค่ะ”

แล้วทันใดนั้นปลายสายก็เงียบลง……

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงเคร่งขรึมของจงกลก็ดังขึ้นอย่างช้าๆ “ตอนนี้พวกเธออยู่ที่ไหนกัน?”

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ถึงแม้ว่าจงกลจะโน้มน้าวให้เธอถอยหลังไปหลายครั้ง แต่ว่าณิชาก็ไม่สามารถเกลียดเธอได้เลย แต่กลับมีความรู้สึกใกล้ชิดที่อธิบายไม่ได้อีกต่างหาก

“ที่คฤหาสน์สนธิไชยค่ะ ถ้าเกิดว่าคุณมีเรื่องด่วนอะไร เดี๋ยวหนูให้คุณเวธัสโทรกลับนะคะ”

“ เธอรู้ไหมว่าคฤหาสน์สนธิไชยเป็นสถานที่ที่คุณหญิงของตระกูลสนธิไชยจะต้องมาอยู่ในอนาคต?”จงกลถามอย่างใจเย็น น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลเหมือนเคย

แต่ความหมายที่ลึกซึ้งในคำนั้น ก็ไม่ได้เบาไปกว่าระเบิดลูกหนึ่งเลย!

เหมือนกับก้อนกรวดที่ตกลงมากลางทะเลสาบ ทำให้เกิดระลอกคลื่น การหายใจของณิชาก็ชะงักลงเล็กน้อย

คฤหาสน์สนธิไชยเป็นสถานที่ที่คุณหญิงของตระกูลสนธิไชยจะต้องมาอยู่งั้นหรอ?

ไม่น่าล่ะตอนแรกที่เธอบอกเวธัสว่าให้พาเธอมาเยี่ยมชมคฤหาสน์สนธิไชย เขาก็อึ้งไปเลย

เขาคิดว่าเธอแทบทนไม่ไหวที่จะประกาศอำนาจงั้นหรอ?

“ขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจแบบนั้น ฉันก็แค่……”

“ไม่ว่าเธอจะตั้งใจแบบไหน แต่ในเมื่อธัสยอมให้เธอเข้ามาอยู่แล้ว ก็หมายความว่าเขาเห็นเธอสำคัญ”หน้าผากของจงกลเต้นตุบๆ “เธอต้องรู้นะว่า กันญ่ายังไม่เคยได้ค้างที่คฤหาสน์สนธิไชยเลย”

ณิชากัมริมฝีปากเงียบๆ ไม่พูดอะไรเลย

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง จงกลก็พูดต่ออย่างไม่มีทางเลือกว่า “ช่างมันเถอะ ฉันก็แก่แล้ว ธัสก็โตแล้วเหมือนกัน เรื่องบางเรื่องต่อให้ฉันอยากจะไปยุ่งแต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงพอ แต่ว่าเธอต้องทำตัวให้ดีนะ อย่าให้ฉันรู้ว่าเธอใช้ชื่อเสียงของธัส และไปทำอะไรที่มันส่งผลกระทบต่อตัวตนของเขา”

“วางใจได้เลยค่ะ ฉันจะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด”ที่เธอมาที่คฤหาสน์สนธิไชย ก็แค่เพราะว่าอยากจะอยู่ใกล้ปัณณ์เท่านั้น

ไม่ได้คิดเลยว่าคฤหาสน์สนธิไชยเป็นที่ที่คุณหญิงของตระกูลสนธิไชยต้องอยู่เท่านั้น

แม้แต่กันญ่าก็ไม่เคยมาอยู่……

เธอพักแค่คืนเดียว ไม่น่าจะเป็นอะไรหรอกมั้ง?？

เขาก็แค่บอกว่าจะเล่นกับเธอแค่นั้นเองไม่ใช่หรอ แล้วทำไมถึงไม่บอกเธอก่อนว่าที่นี่ห้ามอยู่……

……

เวธัสอาบน้ำเสร็จและเดินออกมา ด้วยผ้าขนหนูหลวมๆพันรอบเอว แล้วในมือก็ถือผ้าขนหนูเช็ดผมของเขา

มีหยดน้ำคริสตัลไหลลงมา เลื่อนลงมาตามหน้าอกสีน้ำผึ้งสุดเซ็กซี่ไปจนถึงสามเหลี่ยมลึกลับ

“เปิดตู้เสื้อผ้า และเลือกชุดสูทให้ผมหน่อย ขอแบบค่อนข้างเป็นทางการ”

ณิชายังคงใจลอยอยู่ แต่พอได้ยินคำสั่งของเขา ก็รีบตอบรับ แล้วก็ชะงักไป หลังจากนั้นก็หยุดอีกครั้ง ในใจรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ทำไมถึงได้มีความรู้สึกเหมือนกำลังใช้ชีวิตประจำวันในบ้านอยู่กับเขาล่ะ?

แต่ทั้งๆที่เธอกำลังแสดงละครอยู่กับเขา ไม่ได้อยากจะอยู่กับเขาจริงๆสักหน่อย

ณิชา ควบคุมหัวใจของตัวเองหน่อย！อย่าปล่อยให้ตัวเองถูกฆ่าศึกยึดได้！ผู้ชายคนนี้อาจจะเป็นคนที่สมคบคิดเพื่อแย่งลูกของเธอไปเมื่อสี่ปีก่อนก็ได้！แต่พอนึกถึงที่บอกว่าคฤหาสน์สนธิไชยคือที่ที่เธอไม่สามารถอยู่ได้ ณิชาก็รู้สึกหงุดหงิดใจอย่างอธิบายไม่ถูก

“……เมื่อกี้ น้าบัวโทรมาน่ะ”

เวธัสที่กำลังเช็ดผมอยู่นั้นชะงักไป แล้วสายตาก็มองไปที่ยังโทรศัพท์สีดำ “คุณรับสายหรอ?”

“ฉันหลับลึกมาก เลยนึกว่าเป็นโทรศัพท์ของตัวเอง ไม่ได้ตั้งใจจะแตะต้องความเป็นส่วนตัวของคุณนะ”

“นอกจากเรื่องที่บริษัท ผมก็ไม่มีเรื่องส่วนตัวอะไรหรอก”เวธัสพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย แล้วก็หยิบโทรศัพท์มาจากโต๊ะหัวเตียง มองดูรายชื่อเบอร์ที่โทรเข้า และเบอร์ล่าสุดก็เป็นเบอร์ของคุณป้าจริงๆ

คุยกันทั้งหมดสองนาทีครึ่ง

นัยน์ตาสีเข้มหรี่ลงทันที

“น้าเล็กพูดอะไรกับคุณหรอ？”

“……ก็ไม่ได้มีอะไรหรอก ดูเหมือนว่าคุณกำลังจะไปร่วมงานสำคัญบางอย่าง และเธอเตือนคุณว่าอย่าไปสาย”

เวธัสวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ “ไม่ได้พูดอย่างอื่นกับคุณหรอ?”

“ไม่มีนะ”

ณิชาพูดจบแล้วก็เปิดผ้าห่มพร้อมกับเดินลงจากเตียง แล้วก็ไปเลือกชุดสูทให้กับเวธัส

ตู้เสื้อผ้าของเขาส่วนใหญ่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าทางการ ชุดสูทระดับไฮเอนด์ทั้งหมด และสีก็ซ้ำซากจำเจมาก มีเสื้อผ้าสีเดียวกันหลายชุด แต่สไตล์การออกแบบมีความแตกต่างกันเล็กน้อย และหายากที่จะมีสักสองสามชิ้นที่จะมีสีสะดุดตา