กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 149

ต้องเป็นสุนัขชายหญิงคู่นี้ที่รังแกลูกสาวของเธอแน่ๆ

เธอต้องเรียกร้องความยุติธรรมให้กันญ่า！

ท่านประเสริฐก็อายุแปดสิบแล้ว แต่ก็บำรุงตัวเองดี บนใบหน้ามีริ้วรอยบ้าง แต่ก็กระฉับกระเฉงมาก ไม่มีหนวดเคราเลย ถือไม้เท้าหัวมังกร ยิ้มแย้ม แสดงถึงความยิ่งใหญ่สูงสุดของนักรบตระกูลสนธิไชย

ตอนที่เวธัส ดวงตาของท่านประเสริฐยังคงจับจ้องมาที่เขา และใบหน้าที่แก่หง่อมก็มืดมนลง

เวธัสเดินเข้ามาอย่างสบายๆ ริมฝีปากบางก็ยกขึ้น “คุณปู่”

“ปู่งั้นหรอ?” ประเสริฐเคาะไม้เท้าอย่างแรง ความโกรธแผ่ซ่านทั่วใบหน้าของเขา “ในสายตาของแกยังมีปู่คนนี้อยู่อีกหรอ?”

เวธัสไม่หวั่นไหวเพราะเมฆดำทะมึนของประเสริฐได้แต่มองไปที่คนางค์และแก้วตานิ่งๆ

“คุณเวธัสสูงส่งนัก ฉันเป็นบ้าของคุณไม่ได้หรอกค่ะ ใบหน้าของตระกูลสถานนท์……ก็ไม่เคยต้องอับอายขนาดนี้มาก่อน”คุณหญิงแก้วตาประชดประชันเวธัส เขาหยิบถ้วยชาขึ้นมาชิม แต่ตาของเธอยังคงจับจ้องมาที่เขา

แต่ไหนแต่ไรมาความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลสถานนท์กับตระกูลสนธิไชยก็ค่อนข้างดี ประเสริฐต้องให้คำอธิบายกับตระกูลสถานนท์แน่ๆ

“ได้ยินมาว่าเพื่อที่จะเลี้ยงลูกนอกไส้ของยัยผู้หญิงคนนึง ก็เลยไม่สนใจแม้แต่งานหมั้นกับกันญาแล้วหรอ?”เขาระงับความโกรธของเขา

เวธัสยันหยัดสู้แสงด้วยใบหน้าที่สงบ แม้ภูเขาจะทรุดตัวลงสู่ยอดก็ไม่หวั่น แต่ดวงตาของเขานั้นกลับดุเดือดและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

“ในเมื่อพวกท่านรู้อยู่แล้ว จะมาถามผมอีกทำไมครับ？”

“กําเริบเสิบสาน！”คุณท่านโพล่งออกมาด้วยความโกรธ ตบโต๊ะอย่างรุนแรงและตะคอกมาด้วยความโมโห “แกรู้หรือเปล่าว่าแกกำลังพูดกับใครอยู่? คุณชายใหญ่ตระกลูสนธิไชย แต่ไปซื้อของใช้ให้ผู้หญิงที่ร้านสะดวกซื้อตอนกลางคืนเนี่ยนะ นี่แกบ้าไปแล้วหรือไง？”

ไม่รอให้เวธัสพูดอะไร แก้วตาก็ทำเป็นพูดเกลี้ยกล่อมอย่างไม่เห็นแก่ตัว “ตายแล้ว คุณท่านอย่าเพิ่งโกรธไปเลยค่ะ ธัสอายุยังน้อยอยู่ ง่ายที่จะถูกผู้หญิงไม่เข้าท่าข้างนอกหลอกล่อเข้า แค่สั่งสอนนิดหน่อยก็พอแล้วค่ะ ทำไมต้องโมโหขนาดนั้นด้วย? โมโหมากมันไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ”

ใบหน้าที่มืดมนของประเสริฐกลับโมโหขึ้นมากกว่าเดิม “ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ กันญ่าจะเป็นคุณหญิงของตระกูลสนธิไชยในอนาคต ถ้าผู้หญิงคนนั้นกล้าที่จะเหยียบย่ำเข้ามาในบ้านตระกูลสนธิไชย อย่าหาว่าฉันไม่เมตตานะ！”

คุณหญิงแก้วตายิ่มอย่างพอใจ

คนางค์รู้อยู่แล้วว่าตระกูลสนธิไชยกับตระกูลสถานนท์อำนาจต่างกัน เขาเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ชอบธรรมและน่าเกรงขามทันที

“ความจริงสิ่งต่างๆมันไม่ได้ไปไกลขนาดนั้นหรอกครับ ผมปรึกษากับกันญ่าแล้ว เธอก็ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล ถ้าเกิดว่าธัสชอบผู้หญิงคนนั้นจริงๆ พอพวกเขาแต่งงานกันเมื่อไหร่ ก็ให้เธออยู่เป็นคนรับใช่ก็ได้ แล้วถ้าเกิดว่าในอนาคตผู้หญิงคนนั้นมีลูก กันญ่าก็จะจัดการให้อย่างดี”

ประเสริฐดูประหลาดใจมาก “แล้วกันญ่าจะไม่รู้สึกไม่เป็นธรรมหรอ？”

“ไม่หรอกครับ ใครให้เธอไปชอบธัสเข้าล่ะ? กันญ่าบอกแล้ว ว่าเธอทำทุกอย่างด้วยความเต็มใจ”

ถ้าตระกูลสนธิไชยทำผิดต่อกันญ่า ถึงเวลานั้นอย่างน้อยมอบโครงการบางอย่างให้ตระกูลสถานนท์เพื่อเป็นการชดเชย……

ไม่ว่าจะยังไง การเอาณิชามาเป็นคนใช้ ก็ถือว่าได้กำไรอยู่ดี！

คุณหญิงแก้วตากลับไม่มีความสุขในการเห็นบุคคลที่สามในชีวิตแต่งงานของลูกสาวตัวเอง แต่ว่าเธอยังไม่ทันจะพูดอะไรก็ถูกคนางค์สงสัยตาที่เย็นชามาให้ ก็เลยได้แต่นั่งเงียบด้วยความโกรธ

เวธัสมองดูทั้งสามคนเข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยด้วยสายตาที่เย็นชา ดวงตาที่เย็นเฉียบหรี่ลงเล็กน้อย และเสียงก็เย็นชาอย่างยิ่ง

และออร่าของพระราชาผู้ทรงพลังก็พัดเข้ามา ——

“พูดจบหรือยังครับ？”

ทั้งๆที่ไม่ได้เน้นเสียง เป็นแค่การอื่นถามธรรมดา แต่คุณหญิงแก้วตารู้สึกหวาดกลัวอย่างอธิบายไม่ถูกกับความเย่อหยิ่งของเขา และไหล่ของเธอก็หดตัวลง

“ผมคิดว่าพวกคุณเข้าใจผิดแล้วนะ”

“อะ……อะไรนะ？”

เธอยกถาดขึ้นสูงด้วยมือทั้งสองข้าง ในถาดเต็มไปด้วยเครื่องเคียงที่เธอทำเอง และเธอได้ใส่พริกลงไปบ้าง เธอยังทำให้ลุงชัยตกใจ และได้แต่ย้ำว่าคุณหนูของเขาชอบกินรสชาติเบามาก

ข้ออ้างเดียวของณิชาคือตัวเองชอบกินอาหารรสจัด

“แล้วหม่ามี๊จะพาผมไปเมื่อไหร่ครับ？”คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นด้วยอาการไม่สบายใจที่เขาเพิ่งตื่น

รอยยิ้มบนใบหน้าของณิชาค้างแข็งไปในทันที เธอวางถาดบนโต๊ะ แล้วก็ย่อตัวลงตรงหน้าของเด็กน้อย มองลงมาที่เขา “ปัณณ์ ถ้าเกิดแม่บอกว่าแม่ยังพาลูกไปไม่ได้ลูกจะโกรธไหม？”

ณิชานึกว่าปัณณ์ต้องโวยวายแน่นอน แต่หลังจากผ่านไปสักพัก ปัณณ์ก็ได้แค่ยักไหล่เบาๆ กับสีหน้าที่ดูแล้วว่าจะเป็นแบบนี้

“เพราะว่าสู้กับปีศาจกษัตริย์ไม่ได้ใช่ไหมครับ？”

“ใช่ แล้วก็มีเรื่องที่สำคัญกว่านั้น ก็คือหม่ามี๊ต้องสืบเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ 4 ปีก่อนให้ชัดเจน”ณิชาพูดกับเด็กน้อยอย่างจริงจัง “ปัณณ์คือเด็กดีของหม่ามี๊ ต้องช่วยหม่ามี๊นะ อย่าให้หม่ามี๊ต้องลำบากใช่ไหม？”

ปัณณ์หน้าพอง“ผมจะอยู่ที่นี่ให้เรียบร้อย แต่เพื่อความยุติธรรม ผมกับอรัลต้องเปลี่ยนตัวกันเดือนละครั้ง จะให้เขาครอบครองหม่ามี๊คนเดียวไม่ได้……”

ความจริงเขาอยากจะเปลี่ยนตัวอาทิตย์ละครั้งเลยด้วยซ้ำไป

แต่การแลกเปลี่ยนตัวตนบ่อยขนาดนั้นจะทำให้ถูกจับได้ง่าย

ณิชารู้สึกซาบซึ้งใจ ทั้งๆที่เพิ่งจะไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่อาทิตย์ แต่ว่าปัณณ์กลับโตขึ้นมากเลย

พอกินอาหารเช้าเสร็จ ณิชาก็อาศัยตอนที่เจ้าตัวน้อยไปเข้าห้องน้ำเรียกลุงชัยให้มาเก็บโต๊ะอาหาร แล้วก็อยากจะถามคำถามจากเขาเกี่ยวกับ

“คุณหนูน่ารักจังเลยค่ะ！ถ้าเกิดว่าเป็นลูกของฉันก็น่าจะดี น่าเสียดายที่ฉันไม่มีดวง……”

“คุณณิชาอย่าพูดแบบนั้นเด็ดขาดนะครับ ！”ลุงชัยได้ยินดังนั้นก็ดีใจมาก แล้วก็พยายามอดทนต่อความตื่นเต้นข้างใน “ผมไม่เคยเห็นคุณหนูชอบใครขนาดนี้มาก่อน นี่ก็เป็นครั้งแรกที่มีผู้หญิงได้มาค้างที่คฤหาสน์สนธิไชย ถ้าเกิดว่าคุณเป็นแม่ของคุณหนูได้จริงๆ คงจะมีความสุขมากเลย”