กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 150

ณิชาถอนหายใจอย่างไม่มีทางเลือก “แต่ว่าฉันก็ไม่ใช่แม่ของคุณหนูอยู่ดี ถ้าเกิดวันนึงเธอกลับมา……”

“ถ้าเกิดว่าคุณณิชาเป็นกังวลเรื่องแม่แท้ๆของคุณหนู มึงก็คงไม่จำเป็นแล้วล่ะครับ”พอลุงชัยเห็นผู้ใหญ่สองคนและเด็กหนึ่งคนมีความสุขกับตาเมื่อวานนี้ ก็ไม่อยากจะให้ณิชาต้องกังวล

ณิชาทำท่าทางประหลาดใจ “ทำไมหรอคะ？”

“คือว่า……”ลุงชัยลังเลเล็กน้อย

“ถ้าเกิดว่าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรค่ะ คิดว่าฉันไม่ได้ถาม ฉันก็แค่สงสัยเรื่องการหมั้นหมายก่อนหน้านี้ของคุณเวธัสกับคุณกันญ่า เพราะถึงยังไงคุณกันญ่าก็ไม่ใช่แม่แท้ๆของคุณหนูสักหน่อย”

“คุณณิชาอย่าเข้าใจผิดไปเลยนะครับ คุณเวธัสไม่ใช่คนที่มีความสัมพันธ์มั่วซั่ว！”ลุงชัยรับโบกมือในทันทีและอธิบายว่า “คุณหนูเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด พูดตามตรงก็คือ มีคนเอาคุณหนูมาวางไว้หน้าประตูคฤหาสน์สนธิไชย พวกเราเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่ของเด็กคือใคร แต่คุณวางใจได้เลยครับ คุณเวธัสเกลียดผู้หญิงคนนั้นมาก ถ้าเกิดว่าเธอก็มาปรากฏตัวต่อหน้าคุณหนู คงต้องมีตอนจบที่ไม่ดีอย่างแน่นอน”

มีตอนจบที่ไม่ได้อย่างแน่นอน……

ณิชารู้สึกเสียวสันหลังยังอธิบายไม่ได้

“แต่ในเมื่อเขาไม่รู้ตัวตนของเธอ แล้วทำไมคุณเวธัสถึงได้เกลียดเธอแล้วค่ะ？”

……จะพูดว่าเธอแอบขโมยสเปิร์มของเขาและตั้งท้องลูกชายของคุณเวธัสก็คงไม่ได้นะ? ลุงชัยก็ไม่กล้าพูดแบบนั้นหรอก เพราะถึงยังไงมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเวธัส

“เรื่องรายละเอียดผมก็ไม่ค่อยรู้เท่าไหร่หรอกครับ！”

ณิชากลอกตา ทันใดนั้นก็ลองถามอยากจะกล้าว่า “แล้วกันญ่าล่ะคะ? ฉันได้ยินมาว่า ก่อนหน้านี้คุณเวธัสกับกันคุณญ่าเคยค้างกันที่โรงแรม……อืม คุณเวธัสไม่เคยสงสัยหรอคะว่าเด็กจะมีความเกี่ยวข้องกับคุณกันญ่า？”

“คุณกันญ่าไม่เคยตั้งท้องมาก่อน แล้วจะเป็นลูกของเธอได้ยังไงล่ะครับ?คุณณิชา คุณอย่าล้อเล่นเลยครับ！”ลุงชัยเข้าใจว่าณิชากำลังหึง ก็เลยหัวเราะคิกคัก

ณิชา “……”ก็ได้ ดูท่าทางเวธัสจะแยกผู้หญิงที่เขาเคยมีวันไนท์สแตนด้วย กับแม่ของน้องอรัลออกจากการ มั่นใจว่าเป็นผู้หญิง 2 คน

แบบนี้ก็ดี จะไม่ได้ตรวจสอบเจอว่าเป็นเธอ……

ลุงชัยเห็นเธอทำหน้ากังวลใจ ก็เลยบอกว่า “สรุปก็คือคุณเวธัสกับคุณหนูเข้าข้างคุณณิชา ถ้าเกิดว่าคุณยอมรับคุณเวธัส ต่อไปผู้หญิงคนไหนก็ไม่สามารถมาเขย่าตำแหน่งของคุณได้หรอกครับ

ณิชายิ้มอย่างมีมารยาท

แต่สิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่สถานะ เธอต้องการแค่ลูกสองคนและความจริงเมื่อตอนนั้น

ลุงชัยบอกว่าเวธัสไม่รู้ตัวตนของแม่แท้ๆน้องอรัล แล้วทำไมน้องอรัลถึงมาอยู่ที่คฤหาสน์สนธิไชยได้ล่ะ？

ณิชาเตรียมจะถามต่อ แต่ปัณณ์ก็ออกมาจากห้องน้ำแล้ว

เพราะไม่อยากให้โลกที่ไร้เดียงสาของลูกชายคนไปด้วยความไม่ดีของผู้ใหญ่ ณิชาก็เลยหยุดพูด

สองแม่ลูกเล่นกันอยู่พักหนึ่ง แล้วตอนนี้เองสาวใช้ก็วิ่งเข้ามาจากประตูและพูดอย่างเคารพว่า “คุณหนู คุณจงกลมาแล้วค่ะ”

จงกลยังไม่เคยแต่งงาน คนอื่นก็เลยเคยชินกับการเรียกเธอว่าคุณจงกล

“คุณจงกล？รีบเชิญเข้ามาเร็ว”ลุงชัยรีบโบกมือให้เข้ามา แล้วก็ให้สำหรับใช้ไปเติมน้ำชาและของหวาน คุณจงกลเป็นคนที่ชอบกินของหวานมากที่สุด แต่ว่าต้องเป็นประเภทที่น้ำตาลน้อย

ปัณณ์สับสนเล็กน้อย เพราะว่าเขาไม่เคยเจอคุณจงกลมาก่อนเลย

มือเล็กๆของเขาจับมือณิชาที่จับอยู่ตรงขาของเขาอย่างไม่รู้ตัว

การเคลื่อนไหวแบบนิ้วชี้เพียงนิ้วเดียว เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์มากมาย

ฉากแรกที่จงกลเห็นเมื่อเธอเข้าไปในห้องนั่งเล่นเป็นภาพแบบนั้น ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะตกตะลึงไป

เป็นเรื่องยากที่จะเห็นน้องอรัลที่ชอบเก็บตัวจับมือผู้หญิงคนหนึ่ง แถมยังดูเป็นธรรมชาติมากอีกด้วย

แล้วพอเธอมาถึง สายตาของทุกคนก็จับจ้องมาที่เธอ

ราวกับว่ามีแขกมาขัดขวางความอบอุ่นของเหตุการณ์นี้

“คุณหนู คุณจงกลมาแล้วทำไมถึงไม่ทักทายล่ะครับ？”ลุงชัยอิ่มแล้วเอ่ยปากเตือน

สมองของปัณณ์วิ่งเล่นด้วยความเร็วสูง ปากเล็กๆอ้าออกแล้วพูดว่า “คุณย่า？”

“เด็กดี”จงกลละสายตาจากณิชา แสดงออกอย่างใจดีและอ่อนโยน แต่ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ในอดีตสิ่งที่ออกมาจากตัวของน้องอรัล จะมีแต่ความเย็นชาและความไม่แยแส