กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 180

ณิชาเห็นว่ารถเบนท์ลีย์ลดความเร็วลง

ตอนแรกณิชาคิดว่าคนขับคงกำลังจะจอดรถ จึงตั้งใจจะวิ่งเข้าไป แต่วินาทีต่อมา รถก็เริ่มติดเครื่องแล้วค่อยๆ ขับเข้ามาทางที่ณิชายืนอยู่！

ณิชาตกใจ…

กระจกรถติดฟิล์มแบบพิเศษเอาไว้ ทำให้ณิชาไม่สามารถมองเห็นว่าข้างในรถเป็นอย่างไร

แต่เธอก็รู้สึกได้ว่า มีสายตาพิฆาตจ้องมองเธออยู่…

ก็เหมือนกับนักล่าที่กำลังมองเหยื่อของตัวเองดิ้นรนและกำลังจะตาย！

ต้องเป็นน้ำตาลแน่…

คนขับก็ไม่คิดว่า ทั้งที่ตัวเองเร่งเครื่องแบบนี้แล้ว ณิชาจะยังไม่ขยับหนี มือทั้งสองข้างของคนขับรถเริ่มสั่น และที่หน้าผากก็มีเหงื่อออกด้วย…

รถถูกขับเข้ามาใกล้ตัวณิชาขึ้นเรื่อยๆ

ณิชายืนนิ่งอยู่กับที่ รู้สึกว่าเท้าหนักมาก และมันไม่ยอมขยับไปไหน น้ำตาลกล้าบอกให้คนขับรถขับชนณิชาต่อหน้าคุณย่าศิริจันทร์เลย!

หรือมันจะเป็นคำสั่งของคุณย่าตั้งแต่แรกอยู่แล้ว?

หัวใจก็เริ่มสั่นแรงขึ้น

เอี๊ยด

ในตอนที่คนขับกำลังควงพวงมาลัยให้หันหัวรถไปทางอื่น และรถก็เหมือนว่ากำลังจะชนณิชาแล้ว จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่ามีแขนที่แข็งแรงมาโอบเอวของเธอจากด้านหลังเอาไว้

ปะกอบกับเสียงลมที่พัดดังขึ้น ตัวเธอก็ถูกผลักลงไปที่พื้นแล้วกลิ้งไปข้างๆ

ส่วนแขนนั้นก็ถูกก้อนหินบนพื้นบาดเป็นแผล ทำให้มีเลือดไหลออกมา

ชายคนนั้นกอดณิชาเอาไว้ แล้วตรวจดูว่าเธอได้รับบาดเจ็บตรงไหนไหม

ณิชาหรี่ตาเพราะลืมตาไม่ไหว จึงทำให้มองเห็นในหน้าของชายที่อยู่ตรงหน้า และพูดออกมาด้วยเสียงเบาที่อยู่ในลำคอ ไม่รู้ว่าดีใจหรือผิดหวังกันแน่ “เป็นคุณนี่เอง…”

พอพูดจบ โลกของณิชาก็มืดมน ก่อนเธอจะหมดสติไป

ชายคนนั้นสีหน้าเปลี่ยนทันที ก่อนอุ้มเธอขึ้นมา

……

รถขับเฉียดณิชาไปแค่นิดเดียว จึงไม่ได้ทำให้บาดเจ็บอะไรมาก

ถึงแม้ว่าไม่ได้ขับชนคน แต่คนขับรถก็ตกใจมากอยู่ดี ก่อนหันไปมองคุณย่าศิริจันทร์แล้วพูดด้วยสีหน้าตกใจว่า “มะ…เมื่อกี้ ผู้ชายคนที่พุ่งตัวเขามาเมื่อกี้ เหมือนจะเป็นคุณชาลีเลยครับ?”

ชาลี?

คุณย่าเริ่มมีอาการที่ดีขึ้น หลังจากการเบรกรถอย่างกะทันหันเมื่อกี้แล้ว จึงรีบมองออกไปที่นอกรถ

ชาลีอุ้มผู้หญิงที่มาขวางรถเมื่อกี้ไว้ แล้วเดินมาทางพวกเขา

ดีที่เขาดูไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากนัก จึงโล่งอกไปที

น้ำตาลรู้ว่าชาลีไม่ชอบตัวเอง จึงมั่นใจว่าเขาต้องมาเอาเรื่องแทนณิชาแน่

เธอหันไปมองคุณย่าศิริจันทร์ด้วยท่าทางเหมือนกำลังกลัวอยู่

“คุณย่า พี่ชาลีดูเป็นห่วงณิชามาก ที่หนูให้คนขับรถขับตรงไปเลย…หนูทำเกินไปรึเปล่าคะ?”

คุณย่ารักและเอ็นดูชาลีมากก็จริง แต่ก็ไม่อยากให้ชาลีทำอะไรเกินงาม “กังวลทำไม? มีย่าอยู่ทั้งคน”

พอได้ยินคุณย่าพูดแบบนั้น น้ำตาลก็ทำเป็นยิ้มอย่างฝืนๆ ออกมา

ไม่นาน ชาลีก็อุ้มณิชาและเดินมาถึงรถแล้ว

และเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ในรถคือน้ำตาลอย่างที่คิดไว้ไม่ผิด

คิดไว้อยู่แล้วว่าต้องเป็นฝีมือของผู้หญิงคนนี้

เขามองน้ำตาลด้วยสายตาเย็นชาก่อนพูดว่า “ลงมาเดี๋ยวนี้”

“พี่ชาลี ขอโทษนะคะ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าณิชาจะไม่ยอมหลบ…” น้ำตาลพูดพลางกัดปากล่างเอาไว้ น้ำตาคลอเบ้าเหมือนกำลังจะร้องไห้ สีหน้าก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด และกำลังจะเปิดประตูลงรถไป…

แต่คุณย่ากลับดึงมือน้ำตาลไว้ ห้ามไม่ให้เธอลงรถไป

คุณย่านั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคน ชาลีกลับไม่ได้ทักทายคุณย่าก่อน แต่นั่นก็ช่างเถอะ นี่กลับจะมาว่าน้ำตาลต่อหน้าคุณย่าอีก…

คุณย่าจึงทำหน้าขรึม