กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 183

“ฉันสบายดี ก็แค่หิวน้ำนิดหน่อย……”

พอพูดจบ ณิชาก็จะพลิกตัวลุกขึ้นมา แล้วก็มีมือหนาคู่หนึ่งมากดไหล่เธอไว้

ความอบอุ่นภายใต้ฝ่ามือของเวธัสส่งผ่านไปยังไหล่ของเธอผ่านเสื้อคลุมบางๆ ของโรงพยาบาล “อย่าขยับ เดี๋ยวผมเทให้เอง”

ณิชาอึ้งไปไม่กล้าขยับแล้ว กลัวว่าเขาจะสังเกตเห็นว่าอารมณ์ของเธอผิดปกติ

“โอเค”

เวธัสหันหลังไปเทน้ำ สายตาของเขาจริงจังและหนักแน่น

เมื่อกี้เธอคิดอะไรอยู่ถึงได้เหม่อลอย？

ทำไมถึงได้ดูเศร้าโศกและไม่รู้เนื้อรู้ตัว ……

เวธัสเทน้ำอุ่นมาให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาลองหยิบลงไปก่อนอื่นเพื่อวัดอุณหภูมิ แล้วก็เอาหลอดมาใส่แก้ว หลังจากนั้นก็เอาปลายหลอดอีกด้านหนึ่งมาจ่อที่ปากของณิชา

“อ้าปาก ดูดเข้าไป”

“……”ตอนนี้เธอไม่จำเป็นแม้แต่จะต้องลุกขึ้นด้วยซ้ำ แค่อ้าปากก็พอแล้ว

เพราะเห็นว่าเธอไม่ขยับเขยื้อน เวธัสก็เลิกคิ้วขึ้น “บอกว่าหิวน้ำไม่ใช่เหรอ? ดูดเข้าไปสิ”

ณิชารู้สึกอึดอัดใจมาก

เธอก็แค่ท้องร่วงเท่านั้นเอง ไม่ได้มีความจำเป็นอะไรต้องดูแลเธอให้เหมือนเด็ก 3 ขวบไม่ใช่เหรอ?

“ฉันอยากลุกขึ้นนั่ง”

“หมอบอกว่าคนอ่อนแอ ควรจะนอนพักผ่อนมากกว่า”สีหน้าของเวธัสดูเรียบเฉย เหมือนกับว่ากำลังกล่อมเด็กน้อยอยู่ “เชื่อฟังหน่อย อย่าวุ่นวาย”

น้ำเสียงไม่ได้ดูบีบบังคับเลย แต่เหมือนกำลังเอาอกเอาใจมากกว่า

ตอนเขากล่อมอรัลยังไม่เคยอดทนขนาดนี้มาก่อนเลย

ณิชาไม่เชื่อฟังเขา เธอเอามือข้างหนึ่งค้ำที่นอนพยายามจะลุกขึ้น แต่ว่าเธอยังมียาถ่ายตกค้างหลงเหลืออยู่ในร่างกาย การเคลื่อนไหวแบบนี้ ทำให้สู้ๆ ก็มีไอร้อนทะลักออกมา

หลังจากนั้น ภายในห้องผู้ป่วยที่เงียบงันก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นซึ่งเป็นเสียงที่ทำให้ณิชารู้สึกอัปยศจนถึงที่สุด！

เธอ……นี่เธอ……

ใบหูเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที ณิชาตัวแข็ง มือกำผ้าห่มแน่นไม่ยอมปล่อย

เวธัสก็อึ้งไปหลายวินาทีจนกว่าจะรู้ตัวว่าเสียงนั้นมันคืออะไร……

เขามองไปที่ณิชา

ตอนแรกก็กังวลว่าเธอจะรู้สึกไม่ค่อยสบายท้อง แต่พอเห็นสีหน้าเล็กๆ ที่ดวงตากลมโตของณิชา เหมือนกับกวางน้อยที่กำลังตื่นตระหนกและอับอาย แม้แต่ใบหน้าที่ซีดเซียวก็เผยให้เห็นสีชมพูฝาด เป็นสีชมพูน่ารักที่น่าดึงดูดใจ ริมฝีปากบางก็ยกขึ้นอย่างสนุกสนาน

“ยังจะดื้อต่อไหม？”

ณิชาอยากจะหารูมดเข้าไปเดี๋ยวนี้ แม้แต่น้ำก็ไม่ดื่มแล้ว เธอเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมหัวของตัวเอง

“ฉันไม่หิวน้ำแล้ว ไม่ดื่มน้ำแล้ว คุณไปเลย รีบไปเลย！”

เสียงพึมพำดังออกมาจากในผ้าห่ม ณิชาไม่คิดเลยว่ามันจะน่าอายขนาดนี้

ท้องของเธอยังสั่นอยู่ และเธอก็มีความรู้สึกว่าวินาทีต่อมาเธอจะต้องเสียหน้าต่อหน้าเวธัสอีกครั้งหนึ่ง

เวธัสพยายามดึงผ้าห่ม แต่ก็พบว่าคุณผู้หญิงคนนี้ใช้แรงเยอะมาก เขาดึงไม่ออก แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจถึงขนาดนั้น “ดึงผ้าห่มลงหน่อย ผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วย”

“ฉันจะนอนแล้ว คุณไม่ต้องพูดอะไรกับฉันหรอก”

“……”

เขาพบว่าบางทีณิชาก็มีความ “เอาแต่ใจ” อยู่บ้าน

……

ที่คฤหาสน์ตระกูลรุ่งโรจน์

คุณย่าศิริจันทร์อายุมากขึ้น ก็ไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลนาน รีบกลับคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว

เธอนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนอนเพียงคนเดียว มีรูปถ่ายเก่าๆ บนโต๊ะกาแฟข้างหน้าของตัวเอง เป็นรูปเมื่อ 20 กว่าปีก่อนแล้ว แต่ว่ารูปทั้งหมดก็ถูกเก็บใส่กรอบเอาไว้

เธอต้องมองไปที่หญิงสาวที่งดงามภายในกรอบรูป

กานต์รวีมีรอยยิ้มตื้นๆ ที่มุมปาก เหมือนกับว่ากำลังยิ้มให้กับเธอ……

เธอมีลูกทั้งหมด 3 คน แต่คนที่เธอรักมากที่สุดก็คือลูกสาวคนเล็กกานต์รวี ก็เลยรับไม่ได้ที่กานต์รวีเลือกจะหักหลังตระกูลรุ่งโรจน์เพราะผู้ชายคนหนึ่ง