กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 187

“อุ้ยตายแล้ว เหยียบโดนจริงๆ ด้วย ขอโทษด้วยนะ……แต่ว่า น้องน้ำตาล พี่จำได้ว่าพี่เคยบอกเธอว่าอย่ามาแตะต้องณิชา”

พอพูดประโยคนี้ จู่ๆ น้ำเสียงของชาลีก็ดุดันขึ้นมาในทันที ไม่ได้เหมือนคุณชายที่ชอบทำตัวเสเพลไปวันๆ เหมือนแต่ก่อน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและความกระหายเลือด “คำพูดของพี่ เธอฟังหูซ้ายทะลุหูขวาไปเหรอ”

น้ำตาลหมดความมั่นใจไปในทันที สีหน้าเธอเปลี่ยนไป ดวงตาสั่นเทา

“ฉัน……ฉันรู้ตัวแล้วว่าผิด พี่ชาลี เอาเท้าออกไปก่อนได้ไหม？”

ชาลีไม่เพียงแต่ไม่เอาเท้าออก แต่กลับขยี้พื้นรองเท้าอย่างแรง และถามเธออย่างจริงจังว่า “เจ็บไหม ？”

น้ำตาลสะอึกสะอื้นและพยักหน้าอย่างสุดชีวิต ดวงตาแดงก่ำ

“ถ้ารู้ว่าเจ็บก็จำเอาไว้ ก็คนบางคนถึงแม้ว่าจะนอบน้อมถ่อมตนแค่ไหนก็ไม่ใช่คนที่เธอจะมาแตะต้องได้”ชาลีพูดอย่างเยือกเย็น แล้วก็เอาเท้าของตัวเองออก

ใบหน้าของน้ำตาลบูดบึ้ง เธอรีบดึงมือกลับมา และก็ไม่สนใจจะหยิบโทรศัพท์อีกต่อไป

หลังมือของเธอยังมีรอยพื้นรองเท้าของชาลีอยู่ มีทั้งรอยลึกและตื้น

ผิวหนังมีรอยถลอกในบางจุด และดูแดงและบวม……

เธอรู้สึกขุ่นเคืองอย่างยิ่ง

ทำไมพวกเขาถึงใจดีกับณิชาขนาดนั้น

เจนนี่หยิบมือถือของน้ำตาลที่ตกลงมาบนพื้น แล้วยื่นให้ณิชา

ณิชากดปุ่มเล่น

มันคือฉากที่พวกเธอทั้งสามคนอยู่ในห้องผู้ป่วยเมื่อกี้นี้

ถ้าฟังจากแค่เสียงที่บันทึกอย่างเดียว ณิชากับเจนนี่ดูเผด็จการมาก

แต่กลับเป็นน้ำตาลต่างหากที่เอาแต่ขอโทษอย่างจริงใจ สุดท้ายเจนนี่ก็ขู่ว่าจะกรีดหน้าเธอ แล้วเธอก็เปลี่ยนไปกลายเป็นผู้ถูกกระทำแทน……

เห็นได้ชัดว่าเธอเตรียมมาเมื่อตั้งแต่เช้าแล้ว

ณิชาคิดอย่างละเอียด เสียงบันทึกนี้น่าจะเอาไปให้คุณย่าศิริจันทร์ฟัง นี่คือวิธีที่เธอสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอได้ ทำให้ณิชากลายเป็นคนเจ้าเล่ห์ในสายตาของคนอื่น

เมื่อน้ำตาลได้ยินเสียงบันทึกที่ดังก้องอยู่ในห้องผู้ป่วย ใบหน้าของเธอก็ซีดลงทันที

เมื่อวานเธอเห็นคุณย่าศิริจันทร์ดีกับณิชาขนาดนั้น ถึงแม้ว่าจะไม่รู้เหตุผล แต่เธอก็รู้ว่าจะให้ณิชาได้เปรียบมากกว่านี้อีกไม่ได้……

ดังนั้นเธอก็เลยให้ณิชาแสดงด้านที่โหดเหี้ยมและหยิ่งทะนงออกมา ทำให้คุณย่าเกลียด

“ฉันล่ะซื่อบื้อจริงๆ เลย ไปเผลอกดโดนปุ่มอัดเสียงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้……”น้ำตาลพยายามซ่อนความตื่นตระหนกในสายตาของตัวเอง แล้วเสแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา “เดี๋ยวฉันจะปิดเดี๋ยวนี้แหละ ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีเลย”

เส้นเลือดที่ขมับของเวธัสปูดขึ้นมาในทันที เขารู้สึกรังเกียจน้ำตาลจนถึงขีดสุดแล้ว

นี่ผู้หญิงคนนี้เห็นทุกคนเป็นคนโง่อย่างนั้นเหรอ? ”

“ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา”มีร่องรอยของความโหดร้ายในดวงตาของเวธัส “ผมว่าเมื่อก่อนน่าจะสั่งสอนตระกูลรุ่งโรจน์ของพวกคุณไปไม่พอ ถึงได้ทำให้คุณกล้ายื่นมือมายุ่งกับคนของผม！”

น้ำตาลรู้สึกหวาดกลัวกับความมืดครึ้มของเวธัส มีความหวาดผวาอย่างแปลกประหลาด……

แต่ว่าในตอนนี้เอง ในห้องผู้ป่วยก็มีคนมาเพิ่มอีก 1 คน

ไม่ใช่ใครอื่น แต่นั่นก็คือคุณย่าศิริจันทร์

ตุ๊กคอยประคองคุณย่าศิริจันทร์ และอีกมือหนึ่งก็ถือไม้เท้าเดินเข้ามา ตามหลังด้วยบอดี้การ์ดที่แข็งแกร่งทางสังคม

น้ำตารู้สึกดีใจขึ้นมาทันที เหมือนกับได้เห็นผู้ช่วยชีวิต เธอรีบเดินร้องไห้เข้าไปหาคุณย่าศิริจันทร์ “คุณย่าคะ คุณย่ามาพอดีเลย ณิชาบอกว่าหนูทำร้ายเธอ แต่ว่าหนูไม่ได้ทำจริงๆ นะคะ！”

ใต้ตาของเธอมีน้ำตาเล็กน้อย ผมของเธอยุ่งเหยิง และมีบาดแผลที่หลังมือ เธอดูจนตรอกอย่างสุดจะพรรณนา

สีหน้าการดูละครของณิชาก็หยุดชะงักเล็กน้อย

เธอมองตามสายตาของน้ำตาลและไปจบอยู่ที่คุณย่าศิริจันทร์ที่อยู่ตรงหน้าประตู

เพียงแค่เหลือบมอง เธอก็ต้องแข่งเธอไปในทันที……