กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 189

ก่อนที่คุณย่าจะพูดประโยคนี้ออกมา ณิชายังคงมีความปรารถนากับการแข่งขันของเอสพี จิวเวลรี่ในครั้งนี้ แต่ถึงตอนนี้เธอรู้สึกไม่ชอบใจเล็กน้อย ใช่ มันน่าขยะแขยง

“คุณท่าน สิ่งที่ท่านจะให้ฉัน ฉันจำเป็นต้องรับมันไหมคะ? ”

ความหมายก็คือเธอต้องการปฏิเสธ

คุณย่าศิริจันทร์ได้ยินแล้วก็รู้สึกประหลาดใจ เหมือนกับว่าไม่ได้คิดไว้ว่าณิชาจะพูดแบบนี้

ตุ๊กรู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อนแทนคุณย่าศิริจันทร์ และพูดว่า “คุณณิชา คุณท่านตรวจสอบคุณน้ำตาลด้วยตัวเองเลย และก็ขอโทษคุณอีก คุณอย่าเล่นเนื้อเล่นตัวเลยจะดีกว่านะคะ”

นี่มันเรียกว่าเล่นตัวอย่างนั้นเหรอ？

ณิชาสบตากับคุณย่าศิริจันทร์ ไม่ได้มีความขี้ขลาดเลยแม้แต่นิดเดียว

“สิ่งที่ฉันต้องการ ฉันสามารถเอามันมาได้ด้วยความสามารถของตัวเอง แทนที่จะแลกกับสิ่งที่เรียกว่าการชดเชย คุณทำให้ฉันเป็นแชมป์โดยปริยาย แล้วผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ ล่ะคะ?หรือว่า ตั้งแต่เริ่มต้น ความยุติธรรมในการแข่งขันมันเป็นแค่มุกตลกงั้นเหรอคะ? ”

ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายนั้นเป็นหญิงชราที่หวังดีกับเธอ เธอก็ควรจะหยุดพูดแค่นี้

แต่ว่าณิชาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร เธอจึงรู้สึกโกรธเคือง……

ตุ๊กเห็นว่าณิชากล้าพูดกับคุณท่านแบบนี้ ก็รู้สึกโกรธมากกว่าเดิม

“คุณณิชา รบกวนระวังคำพูดของคุณด้วย！”

คุณย่าศิริจันทร์ยื่นมือออกไปห้ามตุ๊ก แล้วก็ค่อยๆ พูดกัณิชาว่า “นานแล้วที่ไม่มีใครกล้าพูดกับฉันแบบนี้”

“ถ้าเกิดว่าคุณไม่ชอบฉัน ประตูอยู่ตรงนั้น”

ตอนแรกคุณย่าศิริจันทร์ชอบณิชาเพียงเพราะใบหน้าของเธอเท่านั้น แต่ว่าตอนนี้เริ่มรู้สึกชอบเธอจริงๆ เข้าแล้ว

“ของที่ฉันให้ไป ไม่เคยมีใครสามารถปฏิเสธได้ เธอจะไม่อยากได้แชมป์นี้ ก็สามารถไปแฉบอกว่าเอสพี จิวเวลรี่มีเบื้องลึกเบื้องหลัง ตราบใดที่เธอเต็มใจปล่อยให้ความทุ่มเทของผู้เข้าแข่งขันทุกคนสูญเปล่า”

พอพูดจบ คุณย่าศิริจันทร์ก็หันหลังและเดินออกไป

ณิชาอ้าปากค้าง

เธอไม่ต้องการ คุณย่าศิริจันทร์จะสามารถบังคับเธอได้ไหม?

……

เจนนี่ได้แต่ซ่อนอยู่ตรงมุมเงียบๆ ตอนที่เธอได้เห็นชาลีนั้นก็รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย

แทบอดไม่ไหวที่อยากจะให้ตัวเองล่องหนได้

ชาลีก็เห็นเจนนี่ เหมือนกับกวางตัวน้อย หลบอยู่ด้านหลังของณิชาเป็นก้อนกลมๆ เหมือนกับว่าทำแบบนั้นแล้วเขาจะไม่เห็นเธอ

แต่พอนึกย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ที่เธอกำลังถือมีดปลอกผมไม้และชี้ไปที่น้ำตาล……

ใบหน้าของชาลีมืดมนลงในทันที และก็ตามคุณย่าศิริจันทร์ออกไป

และในห้องผู้ป่วยก็เหลือเพียงแค่เวธัส ณิชา เจนนี่แล้วก็เอก

เจนนี่รู้สึกว่ามันไม่ดีเท่าไหร่นักถ้าเธอจะอยู่ต่อไป ก็เลยวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ล้างหน้าให้สะอาด แล้วก็ตัดสินใจว่าอีกเดี๋ยวก็จะกลับแล้ว

เวธัสถือกล่องเก็บความร้อน แล้วก็หยิบอาหารเช้าที่เขาซื้อไว้ออกมา เป็นโจ๊กถ้วยหนึ่ง เพราะว่าตอนนี้กระเพาะของณิชายังรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่นัก ก็เลยเป็นแค่โจ๊กเปล่าๆ ไม่มีอย่างอื่นผสมอยู่ด้วยเลย

เดิมณิชาก็รอคอยอาหารเช้าที่เวธัสซื้อมาให้เธอมากๆ แต่ว่าพอเห็นอันนี้ เธอก็รู้สึกหมดความอยากอาหารทันที

“ฉันรู้สึกว่าไม่ได้ท้องเสียแล้ว บางทีอาจจะสามารถกินอาหารที่มีรสชาติเล็กน้อยได้บ้างแล้ว คุณคิดว่าไง? ”ณิชาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เวธัสครู่หนึ่ง

เวธัสไม่ได้มองเธอเป็นพิเศษ แต่เขากลับตักโจ๊กหนึ่งช้อนมาที่ริมฝีปากของเขาเพื่อทดสอบอุณหภูมิ

ไม่เย็นไปหรือร้อนไป กำลังดี

แล้วเขาก็ยื่นช้อนไปตรงปากของณิชา——

“อ้าปากสิ”

ณิชาเหลือบมองเอกด้วยหางตา และเจนนี่ที่อยู่ในห้องน้ำอีก ก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เธอก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น เธอสามารถกินข้าวเองได้

“ฉันกินเองได้”เธออยากจะหยิบชามและช้อนมาจากมือของเวธัส

เวธัสไม่ให้โอกาสเธอแม้แต่นิดเดียว นัยน์ตาสีดำหรี่ลง ถามอย่างตรงไปตรงมา: “ดูท่าทางคุณจะไม่ชอบให้ผมเอาช้อนป้อน ถ้างั้นเปลี่ยนวิธี เป็นเอาปากป้อนเป็นไง? ”