กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 257

“……”

“ฉันเป็นคนชี้นำให้ปัณณ์ไปขโมยเอกสารของโครงการโครงข่ายไฟฟ้าออกมา และก็เปิดเผยเรื่องราวด้วยตนเอง ถือเป็นของส่งท้าย ชอบมั้ยคะ?”

“……”

“เมื่อเปรียบเทียบกับเรื่องที่คุณทำกับฉัน เรื่องพวกนี้ยังไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์เลยด้วยซ้ำ หวังว่าคุณจะรับมันไว้ด้วย”

ทุกถ้อยคำที่พูดออกมา ณิชารู้สึกว่าหัวใจของตนเองมีเลือดไหลซิบ

ทว่าการพูดตอบโต้กลับ มันช่างสบายใจเหลือเกิน...

เธออดกลั้นอยู่นานขนาดนี้ ในที่สุดก็ทำให้เขาได้เจ็บบางก็เพียงพอแล้ว

แม้ว่าจะเจ็บไม่พอ โกรธเคียงก็ยังดี

มีสิทธิ์อะไรที่มีแค่เขาที่สามารถทรมานเธอได้อยู่ฝ่ายเดียว?

เพียงแต่ร่างกายทรมานมากจริงๆ ...

พลันเกิดอาการปั่นป่วนมวนอยู่ในท้อง คำพูดตอนท้ายของเขาเพียงไม่กี่ประโยค ทนไม่ไหวจนทำให้เธอผิดปกติ เรอเปรี้ยวมันตีขึ้นมาตรงคอหอย...

นัยน์ตาเวธัสราวกับแสงไฟพุ่งออกมา และยิ่งแรงขึ้นเรื่อย “ที่แท้โครงการโครงข่ายไฟฟ้ามีคุณชักใยอยู่เบื้องหลังนี่เอง! ไอ้เก้ามันให้อะไรคุณ คุณถึงได้ถวายหัวแทนมัน?”

เขาเปลี่ยนมาจิกไหล่ของเธอ พร้อมทั้งใช้พละกำลังเขย่าอยู่ตลอด...

หัวหมุนมาตลอดทั้งวัน เรอเปรี้ยวที่อยู่ในกระเพาะของณิชาใกล้จะมาอยู่คอหอยอยู่แล้ว

“ปล่อยมือ...” เธอพูดโพล่งออกมาสองคำด้วยความยากลำบาก

เวธัสกัดฟันไว้แน่น “ในเมื่อคุณกล้าทำ งั้นคุณก็ตั้งหน้าตั้งตารอผมเลย ผม...”

“โอ๊ก—"

จู่ๆ ณิชาก็โค้งตัวอย่างไร้การควบคุม และอาเจียนออกมา

เธองอหลังลงครึ่งหนึ่ง ใช้มือข้างหนึ่งประคองกระเพาะ หัวไหล่ทั้งสองข้างสั่นระริก

เวธัสดึงมือกลับมาไม่ทัน สูทตัวนอกกับบนท่อนแขนเปรอะเปื้อนสิ่งของสกปรก บริเวณขมับมีเส้นเลือดนูนขึ้นมาเป็นเส้นๆ ทันที แต่เขาก็ไม่ได้ระเบิดอารมณ์ พลันใช้สายตาเลี่ยงมองมาที่ตัวของณิชา

ใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนในเวลานี้ บวกกับ พฤติกรรมของณิชากำลังโค้งตัวนั่งยองๆ จนทำให้เวธัสที่มองณิชาอยู่เหมือนเห็นว่าเธอกำลังประคองท้องน้อยของตนเองอยู่

พลันเกิดความคาดเดาอย่างหนึ่งสะท้อนในหัวสมอง--

“กี่เดือนแล้ว?”

หัวสมองของหน้าขาวโพลน แก้วหูก็อื้ออึงไปหมด

แถมฟังไม่ถนัดว่าตกลงแล้วเขาพูดว่าอะไร...

“ตอบผมมา!”

บริเวณเหนือศีรษะก็มีเสียงเคร่งขรึมของชายหนุ่มดังขึ้นมา เมื่อไม่ได้คำตอบก็ไม่ยอมล้มเลิกความต้องใจ

“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณพูดเรื่องอะไรอยู่” ณิชาอธิบายตามสัญชาตญาณเท่านั้นเอง

ทว่าเมื่อตกเข้าหูของเวธัสกลายเป็นความหมายอีกอย่างแทน เธอกำลังหลบเลี่ยง ไม่อยากจะบอกเขา!

“ไอ้เด็กคนนี้มันเป็นลูกใคร?” เขาต้องถามเรื่องนี้ให้ได้

ณิชาตัวแข็งทื่อฉับพลัน พลันแหงนหน้าช้อนตามองอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ลูก?

ลูกที่ไหน?

ทั้งๆ ที่เพิ่งจะหยุดร้องไป ในเวลานี้กลับมีน้ำตาเอ่อล้นเต็มเบ้าตา

เธอมีเขาแค่คนเดียวเท่านั้น แต่เขากลับถามว่าลูกของเธอเป็นลูกใคร?

ที่แท้เขานึกคิดจริงๆ ว่าเธอเป็นพวกปล่อยเนื้อปล่อยตัว...

จู่ๆ เธอก็หัวเราะขึ้นมา เป็นการหัวเราะแดกดันมากกว่าก่อนหน้า พลันเกิดความรู้สึกยากที่จะอธิบายอยู่ในใจ

“ฉันแยกกับคุณเดือนครึ่ง อยู่ฝรั่งเศสได้หนึ่งเดือน คุณมาถามฉันว่าลูกฉันเป็นลูกใคร? ก็ต้องไม่ใช่ลูกคุณสิ!”

ที่แท้เธอหักหลังเขา! การได้รับรู้ในลักษณะนี้ ทำให้เกิดกองไฟลุกโชนในหัวใจของเวธัส

สายตาอันเย็นชาจับจ้องอยู่บนหน้าท้องอันเรียบ ความมืดมิดปกคลุมใบหน้าฉลาดปราดเปรื่องที่ดูเหินห่างของชายหนุ่ม

เธอได้ยินแค่น้ำเสียงไร้ความอบอุ่นของเขา ขนาดหายใจหน้าอกยังไม่กระเพื่อม “ที่แท้นี่คือสิ่งที่คุณพูดออกมาว่าคุณก็ไม่เคยทำอะไรกับธนา! มาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่ว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูกใคร ผมก็จะไม่เอามันไว้!”

“คุณคิดจะทำอะไร?” ณิชาพลันถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างมั่วซั่วด้วยความหวั่นวิตก

เวธัสไม่ได้คำตอบ ก็คว้าข้อมือเธอมาทันที พลันลากเธอไปทางด้านนอก