กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 258

“5ล้านดอลลาร์สหรัฐมันไม่พอ สิบล้านได้นะ ถ้าสิบล้านยังไม่พออีก ผมจะเอาเช็คเงินสดเปล่าๆ ให้คุณไปเขียนตัวเลขเอาเองก็ได้! ธนา ตราบใดที่คุณพาเธอไปทำแท้งด้วยตนเอง ผมสามารถตอบตกลงคุณได้ทุกเงื่อนไข! นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของคุณแล้วนะ!”

เวธัสรีบเอ่ยปากพูดก่อนที่คนทั้งสองจะเดินจากไป รอจนเขาพูดจบ ถึงได้ค้นพบว่าอารมณ์ของตนเองไร้การควบคุมแล้ว!

คำพูดเหล่านั้นเมื่อครู่นี้ถือว่าทำร้ายคนอื่น แถมยังสร้างความบาดหมางระหว่างกัน....

ธนาอดใจไม่ไหวจนพุ่งหมัดหมายลงมือกับเวธัส แต่ณิชากลับดึงชายเสื้อของเขาเอาไว้ทันที

จากนั้น...

เพี๊ยะ

พลันเกิดเสียงตบหน้าที่ดังอย่างชัดเจนอย่างสุดแรงเกิดบนใบหน้าเวธัส

ณิชาตบหน้าเวธัสไปหนึ่งฉาด ฝ่ามือยังเจ็บอยู่เลย

เวธัสถูกฝ่ามือนี้ตบจนมีกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งตรงบริเวณมุมปาก

สายตาของเขามุ่งมั่น จับจ้องมองณิชาอย่างดุดัน แม้จะมีแสงจันทร์ปกคลุมอีกชั้น เขามองเห็นเบ้าตาแดงแจ๋ของเธอ ถัดจากนั้นก็ได้ยินเธอพูดเน้นย้ำทุกคำ “เหยียดหยามผู้หญิงก็ช่างเถอะ แต่กลับเหยียดหยามความเป็นคนของคนอื่น การทำแบบนี้ยิ่งทำให้คนอื่นรังเกียจมากขึ้น”

คำพูดอันเฉยเมยไม่กี่ประโยค คล้ายเหมือนถูกค้อนหนักๆ เคาะตรงหัวใจของเขา

กระเดือกเคลื่อนไหวเล็กน้อย เขาจ้องมองเบ้าตาแดงระเรื่อของเธอ ริมฝีปากบางรูปกระจับเม้มปากไว้ปิดสนิท ราวกับความรู้สึกนับไม่ถ้วนมันตีพลุ่งพล่านขึ้นมา

แต่สุดท้ายแล้วก็กลับคืนสู่ความปกติ

ยิ่งทำให้รังเกียจมากกว่าเดิม?

ที่แท้เธอก็รังเกียจเขามากถึงเพียงนี้เลยเหรอ...

ก็ใช่ เธอเคยชอบเขาจริงๆ ซะที่ไหนกันเล่า?

“คุณเวธัสครับ ว่าที่ภรรยาของผมพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำแล้ว จากนี้ยังหวังว่าคุณคงไม่ต้องมายุ่มย่ามกับชีวิตอันสุขสงบของพวกเราอีก! รอวันที่พวกเราจัดงานแต่งงาน คุณก็ไม่จำเป็นต้องไป!”

ธนาฝืนทำตาเหลือกใส่เวธัส จากนั้นก็จูงณิชาให้เดินออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

สองทางเดินมีเงาต้นไม้ใหญ่เขียวชอุ่ม ไฟข้างทางก็ห้อยอยู่บนต้นไม้ใหญ่

ช่องแสงส่องลงมาอย่างหนาแน่น

ณิชาถูกธนากุมมือไว้ และค่อยๆ เดินออกจากสายตาของเขาไปเรื่อย…

สายลมพัดเบาๆ กระทบเข้ามา ซึ่งมันทิ่มแทงกระดูกกว่าลมหนาวในฤดูหนาวเสียอีก เขายืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบเชียบ นัยน์ตาดำขลับลึกซึ้งจนไม่เห็นก้น พลันควานหากล่องแหวนสีดำอันประณีตบรรจงขึ้นมากระเป๋า

เมื่อเปิดกล่องดู พลันมีแสงประกายระยิบระยับดังพลุของแหวนอันงดงามวงหนึ่ง

เธอมีลูกกับธนาแล้ว

เมื่อครู่เขาจัดการฆ่าความเป็นไปได้เพียงน้อยนิดทิ้งไปแล้วหรือเปล่า?

ทั้งๆ ที่ควรจะทิ้งความรู้สึกไม่แยแสออกไป แต่เขากลับทำผิดซ้ำสอง ทนเห็นเธอมีความสุขไม่ได้ และทนเห็นเธอปฏิบัติตัวดีกับธนาไม่ได้อีก ทำร้ายเธอและทำร้ายตนเองในเวลาเดียวกัน...

แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนี้แล้ว เขาก็ไม่ยอมวางมือ ไม่มีทางเป็นอันขาด

……

ธนาพาณิชาเดินหนีออกมา

สายลมยามดึกพัดเอื่อยๆ ทั้งสองคนต่างไม่มีใครพูด ต่างรักษาความเงียบงันระหว่างกันอยู่นาน

เมื่อมาถึงแถวๆ ชายหาดแล้ว เกมล่าหาสมบัติก็เพิ่งจบงานลง พิธีกรได้ประกาศคนที่ได้รางวัลและของรางวัลที่จะได้รับ ตอนนี้ต่างมีเสียงครื้นเครง โดยที่ระหว่างทั้งสองคนต่างเงียบสนิทไม่ร่วมหัวจมท้ายกับคนอื่น

“ขอโทษนะ...” ณิชาสูดหายใจเข้าลึกๆ พลันพูดเบาๆ “ที่ต้องลากคุณเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย”

เสียงเธอเบามาก ท่ามกลางในสถานการณ์อันครื้นเครงเช่นนี้ เมื่อพลาดไม่ระวังก็จะไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น

ธนาเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น และถามไถ่อย่างหมดแรง “เวธัสเป็นพ่อของเด็กในท้องคุณใช่มั้ย?”

เด็ก?

อ้อ ณิชานึกออกแล้ว พวกเขาต่างคิดว่าเธอกำลังท้องอยู่

เธอส่ายหน้าทันที “ไม่ใช่”