กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 260

ปัณณ์กำลังคิดจะหยอกล้อกับป้าเจน พลันเห็นร่างกายสูงใหญ่ตัวยาวเหยียดเข้ากระบอกตาทันที

เมื่อมองตามกางเกงสแลคขึ้นไป ซึ่งเป็นแบบจำลองของความหล่อที่คล้ายกับเขาทุกอย่าง

รอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเด็กน้อยหุบลงทันที

“ปีศาจกษัตริย์?!”

เขาปิดประตูทันควัน แต่เวธัสก็รวดเร็วกว่าเขามาก แขนข้างหนึ่งคอยค้ำยันประตูเอาไว้ เด็กน้อยสู้เขาได้ที่ไหน

อรัลเข้ามาช่วยเหลือตามสัญชาตญาณ

แค่มือเล็กๆ อันนุ่มเด้งทั้งสองข้างเตรียมจะยื่นออกอยู่กลางอากาศ ยังไม่ทันแตะถึงบานประตูด้วยซ้ำ จึงได้รับสารจากสายตาความเย็นชาของเวธัสทันที ราวกับเป็นการเตือนว่าไม่ให้เขาต่อด้าน

อรัลเม้มริมฝีปากที่แห้งผาก พร้อมทั้งร่วมหัวจมท้ายช่วยปัณณ์ในการยันบานประตูอย่างไม่ย่อท้อ

ณิชาไม่ได้ยินเสียงป้าเจน พลันสะบัดน้ำที่อยู่ในมือทั้งสองข้าง เมื่อออกจากห้องครัวมาก็เห็นเด็กน้อยสองคนกำลังพยายามดันบานประตูอย่างทุ่มเทเต็มสองตา

เพราะว่าใช้แรงมากเกินไป ใบหน้าเล็กๆ อันเกลี้ยงเกลาแดงระเรื่อ ฝ่ามือยังมีเส้นเลือดปูนขึ้นมา

เวธัสยืนอยู่นอกประตู พร้อมทั้งมองต่ำเพื่อดูการแข็งข้อของหนุ่มน้อยทั้งสองคนผ่านช่องแง้มประตู

เขาแสดงความรู้สบายมากบนใบหน้า

เมื่อหนุ่มน้อยทั้งสองคนพยายามใช้เรี่ยวแรงอย่างสุดกำลังดันบานประตูโดยแง้มเป็นช่องประมาณหนึ่งนิ้วโป้งนั้น เขาก็ใช้แรงอย่างเกียจคร้าน พลันเปิดแง้มให้ช่องว่างใหญ่เท่ากับกำปั้นทันที เด็กทั้งสองคนก็เริ่มดันออกมาทางด้านนอกอีก...

โดยทำซ้ำเช่นนี้อยู่หลายรอบ ให้ใครดูก็มองออก เขากำลังแกล้งลิงน้อยอยู่!

“น้องปัณณ์ น้องอรัล ปล่อยมือนะ” ณิชาเช็ดน้ำที่มือรอบๆผ้ากันเปื้อนจนแห้งสนิท พลางพูดกับเจ้าแฝดด้วยเสียงเข้ม

ปัณณ์กับอรัลไม่ยอมเอามาก “ให้ปีศาจกษัตริย์เข้ามาไม่ได้นะครับ! นี่เป็นบ้านของเรานะ!”

แต่เรี่ยวแรงแค่เพียงกระผีกยิบย่อยของพวกเขาเช่นนี้ จะไปเป็นคู่ต่อสู้ของเวธัสได้ยังไงกัน?

ณิชาเป็นห่วงว่าลูกชายจะเสียแรงเปล่า จึงใช้โทนเสียงเข้ม “ไม่เชื่อฟังกันแล้วใช่มั้ย?”

ปัณณ์กับอรัลสบตากันอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ จากนั้นก็นับ 1 2 3...

เจ้าแฝดจัดการปล่อยมือพร้อมๆ กัน!

เวธัสไม่ทันคิดในเวลานั้น บานประตูจึงถูกผลักเข้ามาทันที ร่างกายสูงใหญ่เซถลามาทางด้านหน้าอย่างไม่รู้ตัว โชคดีที่ศูนย์ถ่วงเขามั่นคงมาก ไม่มีสะดุด ได้แต่อาการซวนเซ และตกใจเล็กน้อย

ปัณณ์ถลึงตาใส่เวธัสอย่างโกรธเคือง นัยน์ตาทอประกายความเป็นอริศัตรูของสัตว์ตัวน้อยตามธรรมชาติ

“สวัสดีครับคุณหนูทั้งสอง ” เอกโผล่หน้ามาทางด้านหลังของเวธัส ในมือยังถือกระเป๋าเดินทางใบใหญ่มากอีกใบหนึ่ง

อรัลชำเลืองมองเอกอย่างเงียบๆ อยู่แวบหนึ่ง ยังเป็นคนเริ่มเอ่ยทักทายก่อน “สวัสดีครับ คุณอาเอก”

“คนนี้คงเป็นคุณหนูอรัล คนนั้นน่าจะ...คุณหนูปัณณ์ใช่มั้ยครับ?” ทั้งสองคนแต่งตัวเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว เอกกลัวว่าตนเองจะจำผิดคน งั้นก็น่าอายมาก

ปัณณ์ส่งเสียงพึมพำในลำคออย่างจองหอง เชิดหน้าขึ้น “ใครเป็นคุณหนูของบ้านคุณ ผมไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับปีศาจกษัตริย์นี่นา!”

เอกยอมแพ้ พลางหันไปมองน้องอรัล “คุณหนูอรัลครับ?”

“ผมตัดสินใจว่าจะอยู่กับหม่ามี๊แล้วครับ” หนุ่มน้อยก็ตอบกลับอย่างเย็นชามาก ไม่มีความลังเลสักนิด

สายลมไซบีเรียตีพัดเข้ามา เอกเสียวสันหลังวาบ

เขาแอบเหล่ตามองสีหน้าของเวธัส คิดว่าเขาจะโกรธเคือง แต่ชายหนุ่มกลับไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เดินเข้าไปในบ้านเอาเอง

เด็กน้อยทั้งสองคนยังอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ถูกณิชาห้ามเอาไว้

ณิชาขวางอยู่ด้านหน้าของเด้กน้อยทั้งสองคน พร้อมทั้งมองชายหนุ่มที่เดินก้าวฉับๆ เขาร่างกายสูงใหญ่ ในห้องนั่งเล่นที่คับแคบเช่นนี้ ราวกับทำให้ค้ำยันไปถึงเพดานห้อง จนทำให้คนรู้สึกกดดัน

สายตาคมกริบกวาดตามองสภาพแวดล้อมในห้องครัว โดยมีของเล่นชิ้นเล็กๆ มากมาย ตัวต่อและหนังสือต่างๆ อีกเล็กน้อย

“รองเท้าแตะล่ะ” เขาสั่งณิชา ซึ่งเป็นน้ำเสียงเอาแต่ใจเหมือนเคย