กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 272

เขาถือร่มมือเดียว แสงสีดำสาดส่องลงเป็นเงาทาบบนใบหน้าที่หล่อคมของเขา ทำให้ยิ่งดูนิ่งขรึมมากขึ้น

ม่านตาของณิชาหดเล็กลง รู้สึกยากจะเชื่ออยู่ไม่น้อย ชักจะรู้สึกสงสัยแล้วว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้านี้เป็นภาพหลอนหรือไม่

เวธัส?

เขายังอยู่ที่อิตาลีไม่ใช่หรือไง?

“ใครให้คุณมาเดินเตร่อยู่ที่นี่โดยที่ไม่พกร่มกัน? ตากฝนแล้วเป็นหวัดขึ้นมาจะทำยังไง?”ฝ่ายชายเปิดปากพูดขึ้น น้ำเสียงแฝงไปด้วยความโกรธ ทำให้ณิชามั่นใจว่าเธอไม่ได้เห็นภาพหลอน

เนื่องด้วยความต่างในเรื่องของความสูง สายตาของเขาชำเลืองมองต่ำลงมาหาณิชา

สายตาของณิชาสบกับสายตาของเขา เธอเต็มไปด้วยความอึ้งตะลึง“คุณ……กลับมาแล้วเหรอ?”

“มีปัญหาอะไรที่จัดการแก้ไขไม่ได้ก็โทรหาผมสิ คุณรู้ใช่ไหมว่าตอนนี้คุณไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว ต่อให้คุณอยากที่จะเป็นหวัด คุณก็ควรจะคิดถึงลูกในท้องของคุณบ้างสิ！คุณชอบโอ้อวดไม่ใช่หรือไงว่าตัวเองให้ความสำคัญกับลูกมากที่สุด?”

สายตาของเวธัสชำเลืองมองไปยังหน้าท้องที่แบนราบของเธอ อดกลั้นเอาไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า จากนั้นก็เอาร่มยัดเข้าไปไว้ในมือของเธอ

เขาถอดเสื้อตัวนอกที่หนาออก คลุมเอาไว้ที่สองไหล่ของเธอ ทั้งตัวเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่สบอารมณ์

ณิชาอึ้งตะลึงไป ก่อนจะดึงสติกลับมา

นี่เขา……กำลังเป็นห่วงเธอกับลูกในท้องอยู่อย่างนั้นเหรอ?

“เวธัส ฉัน……”

“ยังมัวยืนทำอะไรอยู่? ขึ้นรถสิ ผมจะส่งคุณกลับไปเอง”เวธัสแทบจะไม่ให้โอกาสเธอได้พูดคุย ลากเธอกลับไปทันที

ณิชาขยับริมฝีปาก ไม่พูดตอบกลับอะไร เดินตามอยู่ข้างหลังเขาไปต้อยๆ

เพิ่งจะเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ฝนห่าใหญ่ก็เทลงมา กระทบลงบนร่ม เสียงดังครืนๆ

บนพื้นก็ถูกฝนสาดจนเปียกไปหมด

เวธัสมองณิชาที่เดินตามมาอย่างช้าๆ เส้นเลือดตรงขมับปูดออกมาเล็กน้อย จู่ๆก็อุ้มเธอขึ้นมา

ร่มในมือของณิชาแทบจะจับเอาไว้ไม่อยู่……

เธอมองเขาด้วยความตกใจ

เวธัสกลับไม่ชำเลืองสายตามองเธอเลยแม้แต่นิดเดียว“ถือร่มให้ดีๆสิ”

ณิชาจึงจับร่มเอาไว้แน่น มุดหน้าเข้าไปตรงแผ่นอกที่หนากว้างของเขา ปล่อยให้เขาอุ้มพาตรงไปยังลานจอดรถที่อยู่ตรงกันข้าม

เวธัสอุ้มณิชามาวางไว้ในรถก่อน จากนั้นก็ไปยังเบาะที่นั่งคนขับอีกฝั่ง

ไปๆมาๆ ฝนก็เทสาดลงมา ผมเปียกปอนอยู่ไม่น้อย หยาดน้ำหยดลงบนหน้าผาก

ปึ้ง！

ประตูรถถูกปิดลงอย่างแรง ณิชาไม่ต้องหันไปมองหน้าเขาก็รู้ว่าเขากำลังไม่สบอารมณ์

แต่เดิมเธอไม่อยากที่จะสนใจเขา แต่พอเห็นเขาที่จู่ๆก็ปรากฏตัวออกมาแบบนี้ ในใจก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมา

เธอหยิบผ้าขนหนูสะอาดๆออกมาจากช่องเก็บของ ยื่นไว้ตรงหน้าของเวธัส

ยกคิ้ว แสดงถึงว่าให้เขารับเอาไปเช็ดผม

เวธัสรับผ้าขนหนูมา ก่อนจะคว้าเอวที่บางเล็กของเธอเอาไว้ ดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง

ตอนที่ณิชาไม่ทันได้ดึงสติกลับมา ผ้าขนหนูอุ่นๆก็ร่วงตกลงบนหัวของเธอ ตามด้วยไหล่ แล้วก็คราบฝนที่อยู่บนเสื้อของเธอ

ท่าทางเช็ดน้ำของเขาอ่อนโยนและทะนุถนอมมากๆ

ณิชากำลังคิดที่จะบอกให้เขาเช็ดคราบฝนที่เปียกของตัวเอง ก็ได้ยินเสียงที่นิ่งขรึมของฝ่ายชายดังขึ้นมาก่อน“คุณไม่ต้องการเด็กคนนี้ก็บอกผมได้ ผมจะได้เตรียมการผ่าตัดที่ไม่เจ็บให้กับคุณเอง ไม่จำเป็นต้องเอาตัวไปตากฝนแบบนี้หรอก”

“……”เขาเอาแต่คิดถึง“เด็ก”คนนี้อยู่ตลอดเวลา

ต้องขอบคุณไหมที่เขาอุส่าช่วยคิดแทนแม่ของพวกเขาขนาดนี้?

จู่ๆณิชาก็รู้สึกว่าการที่เขาเข้าใจผิดแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

เขามีสิทธิ์อะไรถึงได้ยืนอยู่เหนือกว่าตลอดเวลา?

แถมจะได้อาศัยสถานภาพในการเป็น“ผู้หญิงท้อง”เพื่อที่จะได้มีสิทธิพิเศษมากมายอีกด้วย

“เมื่อตะกี้ฉันก็แค่ลืมพกร่มมาเท่านั้น”ณิชายื่นผ้าขนหนูไปตรงหน้าของเขา รัดเข็มขัดนิรภัยไว้เรียบร้อยอย่างช้าๆ“คุณก็พูดเองนี่ ว่าฉันให้ความสำคัญกับลูกมากๆ”

สายตาของเวธัสที่มองไปยังท้องน้อยของเธอเต็มไปด้วยความซับซ้อนและมืดมน ผ่านไปนานสองนาน ก็เอาผ้าขนหนูโยนกลับเข้าไปในช่องเก็บของ เปิดปากพูดขึ้นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น“ตอนนี้บริษัทของคุณเกิดอะไรขึ้น?”